Türkiye içerisindeki güçlerin mevzilenmesini ve oynadıkları rolleri anlamadan, Türkiye hakkında yapılan konuşmalar, duygusal temennilerin önüne geçemez.
Evrensel olarak, demokratikleşme, milli gelirin artmasının yanı sıra, üretim ilişkilerinin değişmesi ve pastadan halkın aldığı payın büyümesi solun olmazsa olmaz hedefleri arasındadır.
Ülke içerisinde milli sorunların devamı, milliyetler arasında boğazlaşma ve yok etme siyasetleri, bürokratik mekanizmanın ve kara para aklayıcıların ekmeğine yağ süren siyasetlerdir.
Geçmiş Türkiye iktidarları döneminde, devlet içerisindeki çetelerin, özellikle Kürt işadamlarını yok etme siyasetleri ve bu insanların yok edilmesiyle sağlanan rantın bölüşümü konusunda yazılanlar, söylenenler herkes tarafından bilinmektedir.
Bağnaz bir TÜRK Devleti’ni ayakta tutmak için, Kürt ve Kıbrıs sorunlarının alabildiğine kurcalandığı hatırlardadır.
Denktaş’a en büyük desteğin, Türkiye’nin sosyal demokratları tarafından sağlandığı unutulmamalıdır.
Sosyal Demokratlar sadece Kıbrıs’ta değil, Türkiye’de de, Kürt sorununun çözümü yönünde hiçbir politika geliştirmemiş ve yuvarlak sözlerle Kürt-Türk çatışmasında Türk tarafını tutmuşlardır.
Kürt sorununun kanlı bir şekilde devam etmesi, Türkiye kaynaklarının, bu alanda yağmalanması Türkiye dış politikasını da rehin alan bir faktördü.
Türkiye’nin AB ile olan en önemli sorunlarından biri, AB normlarına uygun bir DEMOKRASİ’sinin olmamasıydı.
Demokratik gelişme, halkın olaylar karşısında daha aktif olması ve pastadan daha fazla pay isteyebilmesinin yollarının açılması demektir.
Özal döneminde, medya üzerindeki tekelin kırılması, özel radyo ve televizyonların ortaya çıkması, devlet üzerindeki BÜROKRATİK KONTROLÜN sarsılmasının başlangıcıdır. Bu başlangıç, Türkiye’de birçok konunun yeniden tartışılmasını sağlamıştır.
Özal döneminde, Kürt sorununun çözümü yönünde hareketlerin başlaması, Kürt realitesinin kabulü, Özal’a suikast ve Özal’ın zehirlenerek öldürülmesine kadar varan süreci tetikledi. Bürokrasi, kendi saltanatlarının devamında, Kürt ve Türk gençlerinin kanının akmasından faydalanıyordu.
Tayyip Erdoğan’ın Kıbrıs sorununun yanı sıra Kürt sorununun da barışçı bir şekilde çözülmesi yönünde aldığı inisiyatiflerin, bürokrasi ile olan çatışmasında, kendi temelini genişletme siyasetleri olduğu, bugün kolaylıkla görülebilmektedir.
İlginçtir. Türkiye’de CHP ile MHP’nin bu dönemde savundukları arasında herhangi bir fark kalmamıştır.
Bir dönem önce, MHP’nin Ankara Belediye Başkan adayının bu yeni dönemde CHP Belediye Başkan Adayı olması, CHP-MHP farklılığının ortadan kalktığının da bir göstergesidir.
Fethullah Gülen hocanın bağnaz dini görüşleri yanı sıra, bağnaz Türk milliyetçi bir siyasi çizgisi vardır.
Fethullah Gülen’e göre, 26 milyon Kürt’ü yok edemeyen Türk ordusunun gücünden bahsedilemez.
Gülen cemaatinin kontrolünde olan medya’nın ve özellikle Samanyolu televizyonunun Kürt karşıtı ırkçı programları dikkat çekicidir.
Yeni dönemde, Paralel Devlet tartışmaları, Tayyip Erdoğan’ı ister istemez demokratikleşme konusunda daha da cesur adımlar atmaya mecbur edecektir.
Yargı alanında, özel yetkili mahkemelerin kaldırılması tutukluluk sürelerinin kısaltılması demokratikleşme yolunda atılan adımların işaretleridir.
Kürt siyasi hareketinin sivil çözüm konusunda Erdoğan’ı destekleyen tek güç olduğu artık meydandadır.
Kürt’lerin Mandela’sı olma yolunda hızla ilerleyen Öcalan, Kürtleri provokasyonlara gelmeme konusunda sık sık uyarmakta ve Paralel yapı konusunda, Erdoğan’a yakın sözler kullanmaktadır.
Türkiye ve İsrail’in bölgesel güç olma ve önderliği ele alma konusundaki çatışmaları ve Gülen cemaatinin bu çatışmadaki mevzilenişi mutlaka dikkatle incelenmelidir.
Kürt sorununun barışçı bir şekilde çözümü yönündeki adımlar, Türkiye demokrasisini güçlendiren adımlardır.
Türkiye demokrasisinin ve ekonomisinin güçlenmesi, Kıbrıs’taki çözüm sürecini de ileriye taşıyacak bir dinamiktir.
