‘Sevgiyi inşa etmek için emek vermeniz gerekir. Bir sanatçı disiplini içinde bilinçli ve uyanık kalarak.’ Erich Fromm Her ne kadar doğuştan içimizde bir sevme ve sevilme potansiyeli ile dünyaya gelsek de sevgi, bir bilgi ve emek işidir. Görerek, tecrübe...
Ne çok yorulduk değil mi? Ne çok yordu bizi şu ‘Pandemi’ denen şey. Ölümle yaşam arası bir yerde saplanıp kalmışız gibi. Tam bir ‘Araf’ta olma hali. Ne doyasıya yaşayabiliyoruz hayatı ne de hepten eski düzenimizden umudumuzu kesip yeni bir düzen...
Çoğu kişi kapımı ümitsizlikle çalıyor. ‘’Çok denedim olmadı.’, ‘Yeni birini tanımaya gücüm yok.’, ‘Ben ilişki yaşamayı bilmiyorum sanırım.’, ‘Ben bu işi yapamıyorum.’ .... Her gün duyduğum umutsuzluk kokan cümlelerin sadece birkaçı bunlar. Kabuğu deştiğim zaman altından çıkansa, genelde ilişki yaşamayı...
Kabullenmek... Sadece bir kelime olarak duyulduğunda, bir yanı ile insanı özgürleştirirken, diğer yanı ile sanki boyun eğmek zorundaymış gibi hissettiriyor değil mi? Kişisel gelişimin moda olduğu son dönemlerde sıkça duymaya başladığımız kelimeler; kabullenmek, affetmek, özgür bırakmak... Peki bunlar bize öğütlenirken...
İnsanoğlu etiketlemeyi sever. Etiketlemek belirsizliği ortadan kaldırır. Kendini güvende hissettirir çünkü. İyi, kötü, tembel, çalışkan, sakin, öfkeli vs vs... Saymaya kalksak sayfalara sığmaz etiketler. Peki gerçekten her şey bu denli basit bir düzeyde mi yaşanıyor hayatta? İnsanları iyi-kötü diye sınıflandırmadan...
Beyaz, nikah salonundan içeri girerken son bir kez ardına baktı. Gözleri Gri’yi aradı. ‘Duyup gelir miydi, elinden tutup, bir kez olsun sahip çıkar mıydı kendine?’ diye düşündü. Uzaktan Gri’nin kendine baktığını görse, kendisi ne yapardı, kendi biliyor muydu? Ne yapabilirdi...
Geçenlerde bir kitapta karşıma çıktı bu cümle ‘Sen beni benim sana inanmışlığımdan vurdun.’ diye. Okunduğu zaman insanı alıp uzaklara sürükleyen, insanın içini derinlerde bir yerde fazlası ile acıtan bir cümle. Acı... Peki nedir bu acı! Acı deyince insanın aklına hep...
Acısı ile tatlısı ile, yalanı ile gerçeği ile, kırgınlığı ile, sevinci ile, hastalığı ile, ölümü ile, doğumu ile adeta bir su misali akıp geçiyor günler seneler; siz farkına bile varmadan. Bazen durup bakıyorum geçmişe neler yaşanmış neler diyorum. Sonra birden...
Hemen hepimizin etrafında vardır herkesin işine, gücüne, yardımına koşan herkes tarafından bu sebeple de çok sevilen, ‘çok iyi insan’ olarak bilinen, ama söz konusu kendisi ve kendisinin bir uzantısı gibi gördüğü ailesi (çoğunlukla eşi ve çocuğu) olduğu zaman bir o...
Tam orası, evet tam orası. Doğru yerde duruyorsun. Tam orda olduğun halinle sevmeye başlamalısın kendini! Ne eksik ne fazla, tam da o halinle... Ne kadar değerli olduğunu göremiyor musun gerçekten? Hadi ama! Kendine bu denli haksızlık yapmak sence de biraz...