“Yapayalnız dolanıyor bu çağın insanı, çünkü birlikte yürüyecek kadar güvenmiyor kimseye.” Nuri Pakdil Halbuki bilmiyor insanoğlu korkunun olduğu yerde sevgiye yer açılamayacağını. Elbet kendinizi bu denli çektiyseniz insanlardan, yaşadığınız kocaman bir acınız vardır, büyük bir hayal kırıklığınız ya da incinmişliğiniz....
Haydi kafanı çevir ve bak etrafına, tek tek incele gördüklerini. Her eşyanın, her insanın, her varlığın bir anısı var değil mi? Daha da ötesi senin geçmişten getirdiğin anıların var, yaraların, öğrenmişliklerin... Ve bu çerçevede anlam yüklediklerin... Onlara yüklediğin anlamı alsan...
Sıkılıyor musun? Sıkıl! Üzgün müsün? Üzül? Korkmuş, kaygılı, öfkeli, değersiz, yalnız vb olumsuz diye nitelendirdiğin duyguları mı hissediyorsun? Hisset! Hiçbir şey hissedemiyor musun, ona da izin ver. Temas et kendine, duyguna! Suçlamadan, etiketlemeden, ötekileştirmeden, yargılamadan, anlam yüklemeden sadece temas et!...
‘Bazı insanlar düşmansız yapamazlar.’ diye bir cümle okudum geçenlerde. İnsanları yargılamayı değil, anlamayı seviyor ve tercih ediyorum hayatımın her alanında. Bu cümle de haliyle, çok yargılayıcı geldi bana ilk okuduğumda. Ancak biraz durup düşününce, her şey gibi bu cümleye de...
‘İnsan bilmediğinin düşmanıdır.’ demiş Farabi. Şüphesiz ki burada bahsedilen düşmanlık kin, nefret veya intikam anlamında kullanılmamıştır. Bunu daha net bir şekilde şu cümlelerle ifade edebiliriz. İnsan bildiğini sever, bilmediğine karşı mesafeli ve temkinli olur. İnsan bilmeyi sever, bildikçe kontrolün elinde...
Kendi varoluşuna karşın bu denli kayıtsız kalabilir miydi bir insan? Mavi’nin onun adına isyan edesi, onu tutup kendine gelmesi için silkeleyesi, ‘Uyan artık bu hayata bir kere geliyorsun. Yaşa kendince, kendin için yaşa!’ diye haykırası varken... Kendine karşı bu denli...
5 gün kafa izni vermek istedim kendime. Kafam allak bullak, darmadağın. Üzülüyorum dünyanın, insanlığın gidişatını gördükçe. Evet biliyorum her geçen gün değişim devam edecek ve insanoğlu yine dengesini bulacak. Ama yine de bu durum şu anda yaşananlara üzülmeme engel değil....
İçimde doldurulması mümkün olmayan bir boşluk var diyorsan büyük ihtimalle çocukluk döneminde yalnızlığı fazlası ile deneyimlemişsin demektir. Kalabalıklar içinde yalnızım diyorsan, dünyada yapayalnız bir başına bırakılmış gibi hissediyorsan; evet sen de diğer pek çok kişi gibi çocukken yeteri kadar doyurulmamışsın...
Çoğu zaman başka hiç kimseye davranmayacağımız kadar acımasız olabiliyoruz kendimize karşı. Kırılıp döküleceğimizi umursamadan eleştirip, aşağılayabiliyor, utandırıp, cesaretimizi kırabiliyoruz kendimizin. Hatta çoğu zaman en çok kendimize yapıyoruz bunu. Ve kendimizi sevmedikçe, kendimize güvenmedikçe önümüze döşediğimiz ‘Sen yapamazsınlar’ iyice silip süpürüyor...
Araf yanından geçti Mavi’nin. Ta en dibinden, defalarca hem de... Bir, üç , beş değil günlerce, haftalarca geçti yanından. Ama bir kez bile yüzünü çevirip bakmadı. Görmedi onu. Ne çok isterdi halbuki Mavi, onunla göz göze gelmeyi. Son bir kez...