Bir hükümet krizini daha kazasız atlattık. En azından (şimdilik kaydıyla) istifa mekanizması çalıştırılmadı. Bu konuda Sn. Akıncı’nın “basiretinin” hakkını vermek gerekir. Sn. Başbakan Tatar’ın Bakanlar kurulunda gerçekleştirmek istediği yada gerçekleştirmek zorunda kaldığı değişiklikleri iyi yönetti. Aytaç Çaluda’nın Faiz Sucuoğlu’nun yerine atanmak istenmesini, “dokunulmazlığının kaldırıldığı ve henüz alt mahkemede davası bulunduğu” gerekçesiyle reddetti..
HA! Burada gelişmelere bir nokta koyuyorum. Çünkü Sn. Tatar “Çaluda’nın hukuk açısından takıntılı olduğunu en az Sn. Akıncı kadar iyi biliyordu..
Buna karşın yine de “ey seçmenler işte ben Çaluda’yı Bakan adayı olarak gösterdim ama gördünüz işte Sn. Cumhurbaşkanı Akıncı’dan döndü, benim hiçbir suçum yoktur…” Dedirti mi bilmiyorum ama Çaluda’nın seçmenlerinin ağızlarını kapattığı bir gerçek..
Yani Tatar tutun ki bir taşla iki kuş vurdu! Hem Çaluda’dan kurtuldu hem de seçmenlerinin gönlünü aldı…
Vesselam aslında gitmesi gereken Tatar koalisyon hükümeti “tamam mı devam mı” derken “devamda” karar kıldı..
Ve bir haftanın içine sıkışan, kökü “Özel uçakla bir turizm şirketin Başkan ve personeliyle KKTC’e gelip “yasal karantina işlemlerini yapmak gereğini duymadan Turizm Bakanı Ünal Üstel tarafından fakat Başbakanın da bilgisi dahilinde ağırlanıp Lapta’da yapımı tasarlanan marina ile ilgili istişarelerde bulunulmasına dayanan “kriz;” tutun ki Hükümetin istifa etmesinden dönerken, sadece “Bakanlar Kurulunda” değişiklikler yapılmasıyla atlatıldı!
Ve bir kez daha “Koalisyon Hükümetleriyle” memleketin doğru dürüst yönetilmesinin, iş yapılmasının mümkün olmadığı yaşanan bu olayla kendini yeniden ispat’ı vücut eyledi!
Ve ayni zamanda neyi ispat etti: Artık Parlamenter sistemden “Başkanlık sistemine” dönmek gerektiğini..
Ki epey zamandır bu Yönetim değişimini bu tip siyasi krizlerde tekrarlıyorum hadi bir daha tekrar edeyim:
***
KKTC anayasasını yapanlar da öteki denenmiş yada denenmekte olan Anayasalardan yararlandılardı.
Siyasi partiler hiyarerşisine dayanan “Meclis” odaklı ve en çok oyu alan partinin Hükümeti kurmakla görevlendirildiği bir Anayasa..
Fakat boyumuza postumuza aldırmadan vakta ki her kafası kızan bir siyasi parti kurarak oyları bölük pörçük etti, Koalisyon Hükümetleri” dönemi başladı.. Hep birlikte görüp yaşıyoruz: Son rakamları çıktı galiba en uzun ömürlüsü iki yıl mı ne UBP ile DP arasındaki koalisyondu..
Dolayısıyla bizzat Hükümet eden tüm Koalisyon ortağı siyasi partilerin” de itiraf ettikleri gibi “plan ve programlarını” uygulama fırsatı bile bulamadan dolayısıyla hesap bile veremeden bozulan hükümetler, hem siyasi bunalımlar yarattılar hem de “istikrarsızlığa” neden oldular. Hâlâ da bu süreç devam etmektedir..
BU nedenle daha lafı edildi edilmediydi önümüzdeki Cumhurbaşkanlığı seçimlerinin hafiften kokusu çıkmaya başladığında; “hazır seçime giderken, gelin Başkanlık Sistemine geçin. Bu konuda büyük arayışlara da neden yoktur, Rum tarafını taklit etseniz yeter” dedikti..
Kaldı ki önümüzde Türkiye örneği vardı. Parti çoğunluğunu da elinde tutan Erdoğan Başkanlığındaki Türkiye, son yılların en büyük atılımlarını gerçekleştirdi. İktidar muhalefet kavgalarıyla boşa geçen zamanlar yerine, Başkanlık sistemiyle kalkınma seferberlikleri başlattı.
Eee biz ne yaptık? Dünya çapında bir turizm firması 400 yatlık devasa bir marina yapımı için adaya geldi bir yığın “yetkili fakat sorumsuz Devlet adamı arasında kaldı ki kaça kaça bir oldu! Neredeyse adamı ele geçirseler döveceklerdi. O kadar basiretsiz hesapsız kitapsız işler çevirdik ki sonunda Hükümet krizine kadar vardı…
…Önümüzde bir Cumhurbaşkanlığı seçimi vardır. Gelin “Başkanlık sistemini” bir daha düşünün.. Hiç işe yaramazsa en azından memleketin Başbakanı ile Cumhurbaşkanı takışmaz, zıtlaşmaz, bu bile faydalı olur..
