KKKTC eğitim sisteminin en büyük problemlerinden bir tanesi de öğrencilerin motivasyonsuzluğudur. Bu konuda herkes hemfikir. Öğretmen adayları, öğretmenler, eğitim uzmanları, okul müdürleri ile kısa bir sohbette öğrencilerdeki motivasyonsuzluk ortaya çıkmakta. Hatta öğrencilerin kendisi bile bunu belirtmekte. Üniversite düzeyinde öğrenciler çoğu zaman ‘Öğrendiklerimiz ilerde işimize yaramayacak ki.’ diye belirtmekteler. Öğrenciler öğrendikleri bilgilerin ilerdeki yaşantılarında işlerine yaracağı konusunda ikne edilemediler ve bu da onların motivasyonlarını düşürmektedir.
Halbuki motivasyon öğrenmede en önemli değişkenlerden birisidir. Motivasyon öğrencilerin derse karşı ilgisinin devamının sağlanması olarak kabul edilebilir. İlginin derse odaklanmasıdır. Sıkılmadan öğrenilen konu üzerinde uzun süreli uğraş vermedir. KKTC eğitim sisteminde öğrenciler neden motivasyonsuz? Hiçbir bilimsel çalışmaya gerek kalmadan, eğitim paydaşları bir bakışta neden öğrencilerdeki motivasyonsuzluğu görebilmektedir?
Bu soruların değişik ve çok çeşitli yanıtları olabilir ancak genel olarak literatürde motivasyon yoksunluğunu ortaya koyan değişkenlerin buralarda kendini gösterdiği açık. Ne yazık ki okulöncesinden üniversiteye kadar öğrenciler motive edilemediler.
Motivasyon için öğrenciler öğrendikleri konuların, kendileri için anlamlı olduğunu bilmesi lazım, ilerde ortaya çıkacak ihtiyaçlarını karşılayacağını algılamaszı lazım. Öğrenme yaşantıları öğrencilere zevk vermeli ve başardığını kendisine göstermesi gerekir. Öğrencilerin ilgilerinin dersin hedeflerinin arasına konması lazım; öğrenciler kendilerine uygun olan hedefleri ve konuları seçebilecek bir öğretim sürecine girmelidir.
Öğrenciler öğretim sürecinde başarı riski yaşamamalıdır. Biraz çaba sarfettiği zaman başarıyı yakalamalıdır yani başarı umudunu yitirmemelidir. Kaygı okul ve öğretim sürecinde asla yer almamalıdır. Öğretim sürecinin her aşamasına katılabilmeleri için öğrencilerde kaygı yaratabilecek olguların okullardan uzaklaştırılması gerekir.
Öğrencileri motive etmedeki en önemli unsurlardan birisi de öğrenmedeki bireysel farklılıkların dikkate alınmasıdır. Öğrenme hızı ve öğrenme stratejileri biribirinden farklı olan öğrencilerin bu özellikleri dikkate alınarak dersler planlanıp, işlenmelidir.
Yukarıdaki motivasyon artırıcı faktörler hayata geçirildiğinde öğrencilerin motivasyonu artar. Derslere odaklanma süreleri artar ve başarılı olurlar. Aksi uygulamalarda ise öğrenciler motivasyon yoksunluğu yaşayıp, başarısız olacaklardır.
KKTC eğitim sistemi motivasyon artırıcı değil ne yazık ki. Tam tersi öğrencilerin motivasyonlarını yerle bir edecek pek çok değişken, kendilerini okul ortamında azrail gibi beklemektedir.
Ne yazık ki bu durum okulöncesinden üniversiteye kadar mevcut. Öğrencilerin bireysel farklılıkları dikkate alınmıyor. Öğrenciler tek tip kabul edilerek, tek tip uyarıcılar ile ders anlatılmakta. Öğrenciler fotokopi makinesinin esiridirler; teksirlere talim. İlkokul öğrencileri sürekli yazı yazmakta ve en büyük şikayetleri de bu noktada. İlkokul sonunda ise kolej canavarı nedeniyle % 65 çocuk küçük yaştan başarısızlıkla tanışmakta.
Ortaokul sonunda fen lisesi sınavları, lise sonda üniversite sınavları. Hepsinin ortak paydası pek çok öğrenci başarısızlığı yaşamakta. Ayrıca öğrenciler öğretilmeye çalışılan konuların gerekliliğine inanmıyor. Pek çok derste öğrenmek için çaba sarfettikleri konuların ilerde işlerine yaramayacağını düşünmekteler.
Sınıflar ilgilerini çekmiyor, öğrenme yaşantılarıysa öğrencilere zevk vermiyor. Bireysel farklılıkları yok sayılıyor. Hepsinin tek tip uyarıcılardan öğreneceği sayıltısıyla eğitim sistemi kurgulanmıştır.
Sonuç ise tam bir hüsran. Söylemeseler bile -ki pek çok öğrenci ilk hamlede, bazılarıysa sessiz çığlıklarında- ‘Bunları niye öğreniyoruz?’ ve ‘Bunlar umurumda değil.’ diye isyan etmekte. Eğer öğrenciler bu cümleleri sarfediyorlarsa motiavasyonsuzluk var ve eğitim sistemi alarım vermektedir. Siz ne dersiniz?
