KTÖS geçtiğimiz günlerde çok önemli bir çalışmayı kamuoyu ile paylaştı. Umarım bu çalışma unutulup gitmez. Eğitim adına bundan sonra atılacak adımlar için çok önemli veriler içeriyor. Hem devletin hem de araştırmacıların yararlanacağı bir kaynak…
Bu bilimsel çalışmada ortaya çıkan en önemli verilerden biri KKTC İlkokullarında en az 45 farklı ülkeden öğrenci olması… Zaten başlı başına bu bilgi bile ülkedeki eğitimin yeniden organize edilmesi gerektiğini gösteriyor. Eski geleneksel anlayışlar ile yola devam etmek mümkün değil. Çünkü artık ortada bir gerçek var ve bu gerçek ilkokullardaki bütün eğitimi etkiliyor.
Ülkede her geçen gün artan yabancı sayısı ile birlikte eğitim anlayışımız çokkültürlü olmak zorundadır. Başka seçeneğimiz yoktur. İlkokullardaki öğrenci sayısının %60’ı KKTC vatandaşı, geri kalan %40’ın çoğunluğu Türkiye vatandaşı olmakla birlikte, üçüncü ülkelerden gelen vatandaşların çocukları da var.
Özellikle ülkenin bazı bölgelerinde üçüncü ülke vatandaşlarının çocukları sınıflarda önemli bir oranda yer tutuyor. Demek ki eğitimi yönetenlerin bu konuda bir şeyler yapması gerekiyor. Bu çocukların sınıfa, okula, topluma uyumunu sağlayacak adımlar atmak zorundayız.
Kabul etmek gerekir ki bugüne kadar böyle bir sorunun sorun olduğunun çok fazla önemsemedik Ya da önemsediysek bile sorunun bu kadar büyük olduğundan farkında değildik. Ancak rakamlar büyüdük sonra, okullarda da sorunlar büyümeye başladığını da görüyoruz.
Zor mudur yani bu çocuklar için farklı bir Türkçe öğretim programı hazırlamak? Ülkede çok sayıda öğretim programı yapacak uzman var. Bu çocukların oryantasyonu sağlayacak ve öğretmenin sınıf içinde daha verimli olması için bu programın kısa sürede hayat bulması gerekiyor.
Birden fazla araştırma verilerine göre okullarda %10 civarında hiç Türkçe bilmeyen çocuk olduğu anlaşılıyor. Öğretmenlerle yaptığım sohbetlerde de öğretmenlerin bu çocuklar ile özel olarak ilgilenme şansının çok az olduğunu, çocukların mutlaka gün içinde farklı bir eğitim de alması gerektiği üzerinde duruluyor.
Aslında bir başka tehlikeye de parmak basmak gerekiyor. Biz bu çocuklara gerekli desteği sağlayamazsak, aslında hiç de hak etmediği bir şekilde eğitim hayatı boyunca başarısız olur ve onu erken yaşta eğitimin dışına itersek, çok farklı ve istemediğimiz tehlikelerle onları karşı karşıya bırakabiliriz. Elbette bu durum toplumu da rahatsız eder duruma gelebilir.
Aslında devlet olarak bu çocuklara yardım etmekten başka seçeneğimiz yok.
İngiltere’de de eskiden yabancı öğrenciler için bire bir öğretmen atanırdı. Ancak şimdi hem Avrupa Birliği’nin genişlemesinden ve İngiltere’nin AB’den çıkmadan önceki dönemlerde ülkede artan yabancı sayısı nedeniyle İngiliz hükümeti bu bire bir öğretmen ihtiyacını karşılamaktan vazgeçti. Tabii İngiltere’ye sadece AB’den insan gelmiyor, dünyanın birçok yerinden gelen göçmenler ve onların çocukları da var. Ancak hükümet son yıllarda onların İngilizce öğrenmeleri için bire bir yerine grup çalışması yapılmasına bütçe ayırabiliyor.
KKTC’de de özellikle ilkokulun erken dönemlerinde okula başlayan yabancıların daha kolay dil öğrendiklerini ve okul adapte olduklarını biliyoruz. Yaş büyüdükçe sorun da büyüyor. Aslında ülkede eğitimin tüm kademelerinde olan yabancı çocuklar için bir oryantasyon ve Türkçe öğretim programı yaşlarına ve ihtiyaçlarına göre hayata geçmelidir. Unutmayalım ki her geçen gün sorunların üst üste gelmesi ve büyümesine neden olacaktır.
