Ard arda yaşanan depremler, söndürülemeyen yangınlar, salgınlar, çekirge sürülerinin istilaları, değişen iklim koşulları, dünyaya çarpacağı iddia edilen astroidler! Sanki biri bizi bir korku filminin içine atmış gibi hissediyorum bu ara. Son 3 ayda yaşananlar o denli çok ki; bazen insan ‘Rüyada mıyım?’ diye sormadan edemiyor kendine. Rüyada bile bu kadarı olmaz diyorum, zihnimin gerçeklik sınırlarının zorlandığını hissediyorum.
Savaşları unuttum sanmayın, onları saymıyorum. Çünkü onlar insanoğlunun kirli ellerinin ürünü; doyumsuzluğunun, bencilliğinin. Tıpkı birlik olmamız gereken şu günlerde ‘sadece ben’ mantığı ile davranan süpürücüler ve fırsatçıların davrandığı gibi. Hepsi aynı fabrikadan üretim.
Ama doğal afetler! Orda durup anlamaya çalışıyorum. Acaba ‘Dünyanın bize anlatmak istediği bişey mi var?’ diyorum. Bencil olmamamız gerektiğini mi anlatmaya çalışıyor acaba? Yoksa ölümün ne zaman geleceğinin belli olmayacağını mı? Yaşadığın anın kıymetini bil demeye çalışıyor olabilir mi? Her şeyi kontrol etmeye çalışanlara bunun mümkün olmadığını mı anlatmaya çalışıyor? Ne ekersen onu biçersin mi diyor? Bir kötülük yaptığında, bir zarar verdiğinde ucu elbet sana da dokunacak mı? Yeter beni kirlettiğiniz, doğamı, iklimimi, içimde yaşayan canlılarımı yok ediyorsunuz, durun artık mı diyor? Paradan önemli şeyler var, onu mu anlatmaya çalışıyor acaba dünya bize? Yoksa paranın her şeyi satın alamayacağını mı? Örneğin sağlığı, huzuru, barışı, mutluluğu… İnsan olmanın, bir olmanın, vicdan sahibi olmanın önemini mi anlamamızı bekliyor bizden acaba?
Hayır aklımı falan yitirmedim. Biliyorum ki bize anlattığını anlayıp, davranışlarımızı değiştirmeden bişeyler düzelmeyecek. Ben kendi payıma düşeni yapmaya çalışıyorum. Duymaya çalışıyorum dünyanın bizlere ne fısıldadığını… Duymadıkça daha güçlü bağıracak çünkü; tıpkı karşınızdakinin sizi duymadığını düşündüğünüz zaman sesinizi yükseltmeniz gibi! Peki karşımızdaki sesini yükselttiğinde bişeyleri düzeltmek daha zor olmuyor mu? İşte dünyayı duymadıkça artacak felaketlerden sonra da bişeyleri düzeltmek, hatta hayatta kalmak o denli zor olacak.
Evinde eşini, çocuğunu, annesini, babasını duymayan insanları düşünüyorum sonra. Toplum olarak en büyük sorunumuz iletişimsizlikken, bu insanoğlu nasıl durup dinlesin dünyanın ona ne anlatmaya çalıştığını? Yanlış anlamayın kimseyi suçlamıyorum. Nüfus arttıkça bireysel bencillik de artar, doğanın kanunu budur. Hatta bazı durumlarda artması da gereklidir hayatta kalabilmek için. Ama sağlık, savaş, doğal afet durumlarında bencil davranarak değil birlik olursak kazanırız.
Çoğu insan gözünü kapatmış kendisine biçilen rolü oynuyor, amacı elde edebildiğince yüksek hayat standartlarına ulaşıp hayatta kalabilmek. Yanlış mı? Tabi ki hayır! Ama ‘empati’ yapabildiği sürece yanlış değil. Başkasının hakkını yemedikçe, başkasının canını tehlikeye atmadıkça yanlış değil!
Geldiğimiz noktada çoğu insan sadece kendini düşünüyor, insanoğlunun bir başına var olamayacağını bilmiyor. Çoğu insan okumuyor, dinlemiyor, duymuyor ve düşünmüyor. Bunları yapıp sorumluluk almak istemiyor çünkü. Kısmen haklılar da, hayatta kalma mücadelesi zaten çok ağır. Ama insan olmanın gerekliliklerinden, insanlıktan, sevgiden, paylaşmanın hazzından, huzurdan, güvende hissetmekten uzaklaştıktan sonra ne anlamı kalıyor ki hayatın? Bunlar olmadığı zaman nefes alan robotlardan farkımız kalıyor mu? ‘Yaşamak çok nadir rastlanan bir şeydir. Çoğu insan sadece var olur.’ demiş Oscar Wilde. Kapitalizmin bir çoğumuzu getirdiği noktanın bu olduğunu düşünüyorum.
Tüm bunları sorgulamak kolay değil biliyorum. Sorgulamak cesaret ister. Çünkü düşünüp olup bitenlerde kendi rolün olduğunu fark etmek, beraberinde bir vicdani yükü ve değişim için sorumluluk almayı gerektirir. Ben hepimizin içindeki insana seslenmek istiyorum. Sen çok güzel, merhametli, sorumluluk sahibi ve cesur bir insansın, gel dünyamıza, insanımıza, insanlığa birlikte sahip çıkalım. Güzel ve sağlıklı günlere…
