Kuzey Kıbrıs’ta ya da Kıbrıs’ın kuzeyinde (adına ne derseniz deyin) daha evvelde de bahseylediğim gibi, dünyaya karşı devasa bir sessizlik ve ilgisizlik var. Sadece dünyaya karşı değil, “hami” olarak görülen Türkiye’ye ve “zıt kutup” kabul edilen ‘Rum-Yunan ikilisi’ne karşı da...
Geçen hafta kaldığımız yerden devam edelim. Evvela bu kitabı, bu ada ile ilgilenen herkese hararetle tavsiye ederim. Çünkü kitap, adanın çok önemli ama ‘unutturulan’ bir döneminde geçiyor. İnsanlar, “yakın tarih” dedikleri her ne ise, onu görmezden gelmeye pek meyillidirler. Bilhassa...
Bu yazıyı sizlere çok gürültülü bir ortamda yazıyorum. Üstelik bu, benim tercihim olan bir şey de değil... Buna “maruz” bırakılıyorum yani bir yerde. Yazıyı yazdığım yer, tahmin edersiniz ki, Sanasaryan Hanı’nın alt katı değil, evim. “Peki ya nereden kaynaklanıyor bu...
Eski başbakanlarımızdan Dr. Sibel Siber Hanımefendi, geçenlerde dikkate değer bir çalışma yayımladı... Bu kitap, Kıbrıs’taki “Jön Türk” örgütlenmesinin tarihini inceliyordu... Doğrusu ülkemiz için konuşacak olursak, bu alan bakir bir alandır ve bu konu üzerine yazılmış bir şeyler bulmak bir hayli...
Sayfalarca ve sayfalarca okuyorsunuz ama anlatılacak hiçbir şey yok. Sizi ve beni, bir noktadan alıp daha ileri, daha iyi bir noktaya taşıyacak hiçbir anekdot yok. Enis Batur’un dediğine nazire edecek olursak, “tüm köşe yazıları, zaten okunmasalar da olur”... Basın öldü....
Şaşıran oldu mu? Ben hiç şaşırmadım. Elbette müthiş başarılı bir devlet gibi hareket edecek, alakalı-alakasız pek çok misafiri ağırlayacak, lüks otellerde resepsiyonlar düzenleyecek, Cumhurbaşkanlığı’nda da resepsiyonlar düzenleyecek, Türkiye Cumhuriyeti’nde gelen “üst düzey” bu ekibi elimizden gelen en iyi şekilde karşılayacaktık....
Birilerinin “tenhalarda buluşmayı” terennüm eylediği günlerde onlar da oralardan buralardan gelerek Kıbrıs’ta buluşacaklarını ilan ettiler. Onlar, adalıydılar. Ve üstelik buraya sevdalı... Bu yüzden sıkı sıkı bağlıydılar buraya. Bu nedenle gidemiyor, kendilerini kalmakla yükümlü hissediyorlardı. Söz gelimi içlerinden bir adalı, eski...
Büyük şairleri severim, onlardan sıkça söz etmeyi de... Tıpkı bu yazının başlığını esinlendiğim Kavafis gibilerini anmayı ve anlatmayı çok sevdiğim gibi. En sevdiğim yazılarım da genelde edebiyat üzerine yazdıklarımdır ama, gelin görün ki ülkemizde buna pek sık yer verilmez. Çünkü...
Eskiler yazdığımız yazılara “fıkra” derlerdi. Yok, Nasreddin Hoca fıkrası değil tabii ki... Eskiden “köşe yazarlığı” diye bir şey yoktu. Ona “fıkra muharrirliği” denirdi, bunu kastediyorum. Bu da genelde kısa yazılardan oluşan, ufak ‘montajlar’ için söylenirdi. En meşhur temsilcileri, Ref’i Cevat...
Yaz geldi. Bunun ülkemiz için anlamı elektrik kesintileri ve orman yangınları demektir. Bir ülkenin kaderi belirli periyotlarla tekrarlanan meşum hadiselerden ibaret olabilir mi? Evet, olabiliyor. Bizler de bunu kanıksamış sayılıyoruz. Geçenlerde sohbet ettiğim bir hanımefendi, ekonomi için söylüyordu bunu... “Para...