Daha birinci gün olmamıştı.
Şubatın ayazı iliklerimizde, mazot ve mürekkep kokuları arasında, şafağın atmasına sayılı dakikalar kala, umutlarımızı yüklenmiş yeni bir yolculuğa çıkmaya hazırlanıyorduk.
- “İlk günden 2 şey öğreneceksin” demişti.
Gün 20 saat çalışıyor olmanın verdiği bilinç bulanıklığı ve ağır bir gerçekliğin omuzlarımıza yüklediği sersemlikle o gün anlamayacaktım söylediklerini.
Ta ki aylar geçsin.
El ayak çekildiğinde ve bir yandan stresin diğer yandan huzurun dürttüğü bedenim kendi kendine kaldığında.
Bu gök kubbenin altında yaşananların aslında basit bir devri daim olduğuna inanan bendeniz, hayretler içinde karşılayacaktın olanı-biteni.
Ve o ilk gün bana yapılan nasihati düşünecektim sürekli.
***
Çoğunluğun malumudur;
Şeyh Edebali Osman Gazi’ye nasihat etmişti;
“Ey oğul, bundan sonra öfke bize; uysallık sana… Güceniklik bize; gönül almak sana.. Suçlamak bize; katlanmak sana.. Acizlik bize, yanılgı bize; hoş görmek sana.. Geçimsizlikler, çatışmalar,
uyumsuzluklar, anlaşmazlıklar bize; adalet sana.. Kötü göz, şom ağız, haksız yorum bize; bağışlama sana… Bundan sonra bölmek bize; bütünlemek sana.. Üşengeçlik bize; uyarmak, gayretlendirmek, şekillendirmek sana…”
Yok öyle uzun boylu değil.
Bana yapılan nasihat 2 kelimelikti.
“Artık dostun kim, düşmanın kim çok iyi öğreneceksin…”
***
Dostu ve düşmanı ayırt etmekte çok iyi ustalaştık da ne fark etti bizim için?
Daha çok yürek burkuntusundan başka…
***
Benim favorim tapınak duvarındaki sahipsiz yazıdır.
Hep tavsiye ettim.
Çünkü aşk her şeyin başlangıcıdır ve her şeyin ilacı;
“Gürültü ve patırtının ortasında sükunetle dolaş; sessizliğin içinde huzur bulunduğunu unutma. Başka türlü davranmak açıkça gerekmedikçe herkesle dost olmaya çalış. Sana bir kötülük yapıldığında, verebileceğin en iyi karşılık unutmak olsun. Bağışla ve unut. Ama kimseye teslim olma. İçten ol; telaşsız, kısa ve açık seçik konuş. Başkalarına da kulak ver. Aptal ve cahil oldukları zaman bile dinle onları; çünkü dünyada herkesin bir hikayesi vardır.
Yalnız planlarının değil, başarılarının da tadını çıkarmaya çalış. Ne kadar küçük olursa olsun, İşinle ilgilen. Hayattaki dayanağın odur. Seveceğin bir iş seçersen, yaşamında bir an bile çalışmış ve yorulmuş olmazsın. İşini öyle seveceksin ki, başarıların bedenini ve yüreğini güçlendirirken, verdiklerinle de yepyeni hayatlar başlatmış olacaksın.
Olduğun gibi görün ve göründüğün gibi ol. Sevmediğin zaman sever gibi yapma. Çevrene önerilerde bulun ama hükmetme. İnsanları yargılarsan onları sevmeye zamanın kalmaz. Ve unutma ki insanlığın yüzyıllardır öğrendikleri, sonsuz uzunlukta bir kumsaldaki tek bir kum taneciğinden daha fazla değildir.
Aşka burun kıvırma sakın; onu küçümsersen, sende besinsiz kalır, küçülürsün. O yoğun sevgi, çöl ortasındaki yemyeşil bir bahçe gibidir. O bahçeye layık bir bahçıvan olmak için her bitkinin sürekli bakıma ihtiyacı olduğunu unutma.
Kaybetmeyi ahlaksız bir kazanca tercih et. İlkinin acısı bir gün, ötekinin vicdan azabı bir ömür boyu sürer. Bazı idealler o kadar değerlidir ki, o yolda mağlup olman bile bir zafer sayılır. Bu dünyada bırakacağın en büyük miras onur ve dürüstlüktür.
Yılların rüzgar gibi geçmesine öfkelenme; gençliğe yakışan tutkuları gülümseyerek teslim et geçmişe. Yapamayacağın işlerin yapabileceklerini engellemesine izin verme.
Rüzgarın yönünü değiştiremediğin zaman, yelkenlerini rüzgara göre ayarla; insanlara göre değil. Çünkü dünya, senin karşılaştığın fırtınalarla değil, gemiyi limana getirip getiremediğinle ilgilenir. Ara sıra isyana yönelecek olsan da hatırla ki, evreni yargılamak imkansızdır. Onun için kavgalarını sürdürürken bile kendinle barış içinde ol.
Hatırlar mısın doğduğun zamanları; sen ağlarken herkes sevinçten gülüyordu. Öyle bir ömür yaşa ki, öldüğün zaman herkes ağlasın, sen mutlulukla gülümse. Sabırlı ol, sevecen ol, erdemli ol. Eninde sonunda bütün servetin kendinsin. Öz benliğinle görmeye çalış ki, bütün pisliğine ve kalleşliğine rağmen, dünya yine de güzeldir.”
***
İkinci öğrendiğim bu hayatın en çirkin yüzü oldu.
Hani “ölseydim de bunu yaşamasaydım” denilen türden…
