Yan flütüne her üflediğinde boynundaki tek taş incisi melodilerin seyrine göre dalgalanıyor.
Şef değnek kullanmıyor; elleri, parmakları ve tüm bedeni müziğin akışına göre şekilleniyor ya da müziğin akışı onun hareketlerine göre uyum gösteriyor.
Flüt öne çıktığında kemanlar kelebekler gibi geriden kanat çırpar gibi.
Ve ansısın piyano devreye giriyor.
Yaylılar, üflemeli çalgılar piyanoya usulca çiseleyen yağmurlar gibi eşlik ediyorlar.
Fazıl Say, Beethoven’ı yeniden yaratır gibi çalıyor onun müziğini Frankfurt Radyosu Senfoni Orkestrası eşliğinde…
…
Yer yer dingin ve huzurlu, yer yer yükselişler, inişler ve çıkışlar.
Müziğin bir hikayesi olsa da dinleyen kendi dünyasında istediğini hissetmekte.
Böyle müzikler bir uyumdan ibaret, her nağmesi yoktan var etmenin tutkusu…
İnsanın böyle bir orkestrada bir zil sesi, ya da keman, ya da piyano sesi olası gelir…
…
Herhangi bir işi başarmanın sırrı “sabır” ve “kararlılık” olsa gerek.
Bunları size öğreten olamaz; siz kendiniz ulaşacaksınız bu sırra; geriye kalan her şey öğrenilebilir…
…
Bu köşede kalem oynattığımız gazetenin adı Havadis.
Sabır ve kararlılığın bir ürünü.
Bugün 10’ncu yılı kutlanmakta…
…
Konser bitiyor.
İzleyenler coşkuyla alkışlıyorlar Fazıl Say’ı dakikalarca ve bırakmıyorlar.
İki üç kez gidip geliyor Say selamlayarak herkesi.
Çaresi yok bir kez daha oturuyor piyanosunun başına.
“Balck Earth” (Kara Toprak)’ü çalıyor; bir eli piyanonun tellerini tuta tuta.
Piyanodan Anadolu sesleri yükseliyor, sanki bir tambura dokunmakta parmakları yer yer.
Sesleri yoktan var ediyor…
…
Gazetecilik zor zanaattır.
Stresli,
Macerası bol,
Çilesi bol,
Ama yoktan var etmektir her şeyi ve üstelik her gün yeni bir yüzle çıkmak durumundasınız okurun karşısına.
Yoğun bir şekilde harcanan emeğin, uyumlu çalışmanın bir ürünü,
Bir orkestra gibi ahenkli bir çalışmanın sonucudur…
…
Black Earth bitiyor,
Bir kez daha alkışlarla kuşatılıyor sanatçı.
Kemanlar yaylarını indirmiş.
Salonda coşku; gözlerde müziğin parıltısı.
Ben de yazıya noktayı koyuyor,
Ve Havadis’in 10’uncu yılını kutluyorum…
