PSİKOLOJİK DESTEK İÇİN SEFERBERLİK

Beklenmedik etkileyici kayıplar insanda üzüntüye neden olur. Ölçek yani etki arttıkça üzüntü travmaya dönüşebilir. İçinde bulunduğumuz geniş çaplı, etkileyici sarsıcı kayıplarda olduğu gibi kayıplar artık toplumsal travma olarak nitelenir.

Kaybı bire bir yaşayanların duygu kontrolleri büyük ölçüde ortadan kalkar ve acıları büyük olur. Dayanışma böyle zamanlarda bir ihtiyaç haline gelir. Arabesk gibi duran bir niteleme burada devreye girer “acılar paylaşıldıkça azalır”. Bu günler, tam da bu durumu anlatırmışçasına herkes herkesin acısını paylaşmaya çabaladığı günlerdir. Etrafımızdaki herkes içinin yandığını ifade ederek ne yapabileceğinin peşine düşmüş görünümündedir.

Bir süre sonra herkesi yakan ateşin etkisi azalır ve fakat uzunca bir süre daha belki de hiç sönmeden düştüğü yeri yakmaya devam eder. Acılar artık bireyselleşmeye başlar ve kalıcı yıkımlar yaparak hiç dinmez.

İşte bu noktada adına devlet denen kurumun organlarının devreye girmesi gerekir.

Daha şimdiden 7-8 çekirdek aile yaşanan deprem sonucu ya ortadan kalmış ya da kayıplar vermiştir. Otuz küsur aile ise, günlerdir mahsur kalan ölümle yaşam arasında yardım bekleyen yakınlarının acılarını yaşamakta.

Ortaya çıkacak sonuçlara göre toplumsal infial bir süre daha devam eder ve etkisi azalır. Sonra herkes kendi kederi ile baş başa kalır.

1- Üniversitelerde, kamuda ya da özelde hizmet veren psikolog ve sosyal hizmet uzmanlarından yeterli sayıda bir ekip (gerekirse hizmet satın alınarak) kayıp veren ailelere ve yakınlarına özel olarak hizmet vermek üzere organize edilmelidir. Bu insanlarımıza yalnız olmadıkları yaşatılmalıdır. Sağlık ve psikolojik gelişimleri gözetim altında tutulmalıdır.

2- Kayıp verdiğimiz çocuklarımızın okulunda, diğer çocuklarımızın yaşayabilecekleri travmaya yönelik rehber öğretmen takviyesi yapılmalı, eğitim sürecinin aksamaması bakımından travma ile başa çıkma üzerine yakın takip ve çalışma yapılmalıdır.

Tabii ki devlet varsa ve kendini sosyal devlet olarak görür ise.