Her şey eskide kalınca kıymete mi biner?
Belki öyledir.
Yaşadığınız kent ve onun her bir köşesi…
Sadece Mağusa’nın, Lefkoşa’nın surları ve kerpiç evleri değil,
Ya da ahşap kapıları, dar sokakları…
Mesele sadece onlar olamaz…
Hayatın kendisidir…
Ve o hayatları teker teker yaratan insanlar…
Onlar göçüp gittiğinde geriye ne kalır?
Demek istediğim,
Ölüler kapı açamaz;
Yaşarken açacaksın kapıları,
Ya da ne yapacaksan…
…
Bir gün gelir her şey geride kalır…
…
Nedense bir deniz kenarına gittiğimde konuşmak gelmez içimden…
Deniz konuşur…
Bir müzik orkestrasını dinlerken susar gibi…
Ufkun çizgisinde de öyle…
Hani gündüz ağırdan çekilirken akşamın ilk vakitleri devrilir üzerinize…
Gözleriniz kızıla keser önce…
O müthiş çizgide…
…
Bazen her şey susar bir keman sesi kalır…
Her defasında sadece o keman sesi kulaklarınızda.
Belki de yalnızlığın adıdır içinizde çalan…
…
Gelip geçerken bu dünyadan böyle yakınmalar da olur…
…
Kim Kaldı:
silah atılmıyor
güvercin şakırtısıdır
şafakta yaldızlanan
şadırvanda su
ıhlamurlarda ezan
görkemli bir namaz uğultusu
heyhat
hamzabey cami-i şerif’inden kim kaldı
kim kaldı eski selanik’ten
laternalar sustu
sürahiler tenha
tek kibrit çakılmıyor
kim kaldı ittihat ve terakki’den
o jöntürkler ki – `hariçten
evrak-ı muzırra celbederlerdi’ –
o fedailer ki barut öksürürler
sakal tıraşları mavi
kırmızı bıyıkları biber
kim kaldı
müdafaa-i hukuk cemiyeti’nden
avcı ceketi
körüklü çizme
astragan kalpak
bazen `ittihatçı’
hafif `iştirakiyun’
öfkeli kaşları salkım saçak
kumral bıyıkları mahzun
hani felaket tütün içerler
ceplerinde idam fermanları
bellerinde Söğüt yaprağı bıçak
ya millet meclisi’nde meb’us
ya kuva-yi seyyarede asker
kadehlerde rakı
nazlı beyaz
vaniköy korusunun `teşrinler’deki sisi
gramofonda incesaz
meyhane musikisi
o şenliklerden heyhat kim kaldı
ezeli dalgınlığımızın ıslığıdır ney
keman yanlış anlaşılmasından tedirgin
utlar vahim sorular soruyor
öldü nazım samilof sarı mustafa
yıkılmış strasnoy ploscat’ın saat kulesi
eski bolşeviklerden kim kaldı(Attila İlhan).
(2015)
