Öntaç Düzgün
Çok sık olmasa da, gerek oldukça bu köşeden bilgi ve görüşlerimi aktarmaya çalışıyorum. Yapacağım yorumları bilgiye dayandırmaya çalışıyorum, bilgileri ise kesinleşmiş bilgiler olmadıkça kullanmıyorum. Yirmi gazete, beş-on televizyon kanalı ve sayısız internet haber sitesi olan bu küçük cemaatte, çoğu zaman neyin doğru neyin spekülasyon olduğunu kestirmek bizler için bile kolay olmuyor. Doğru dürüst yazacak ve haberleştirecek olanlar için geriye bir tek şey kalıyor; bilgiyi, doğrudan kaynağından almak. Ancak gelin görün ki; KKTC denen bu kastlaşmış yapıda bilgiye ulaşmak nerede ise imkansız gibi.
İçişleri Bakanı Ayşegül Baybars, ayni görevi yürüttüğü geçmiş hükümet döneminde yeni bir yurttaşlık yasası için girişimler yaptı. Üyesi olduğu kabine, bakanlar kurulu kararı ile yurttaşlık dağıtmaya pek yaklaşmıyordu ama, ayni dönemde (15 aylık hükümet döneminde), iki binden fazla kişinin yasal sürelerini tamamlayarak yurttaş oldukları söyleniyordu. Bakan ise, bunun doğal bir süreç olduğunu söylüyordu. Hatta katıldığı bir televizyon programında, “KKTC’de yasal sürelerini doldurdukları için yurttaş olmayı talep eden en az yüz kişi her gün kapımın önünde toplaşıyorlar” deyiverdi.
Bu rakam dehşet verici bir rakamdı çünkü ortalama yirmi iş günü olan bir ayda bu sayı iki bin kişi anlamına geliyordu. Bu sayının yarısının her gün geldiğini var saysak bile talebin çok fazla olduğu ortadaydı. KKTC çağ nüfusunun 3 bin 500-700 civarında olduğu dikkate alınırsa, iyimser rakamla bir o kadar daha yeni yurttaşlık verildiği veya verileceği anlamına geliyordu.
Kamuoyunun cevabını bilmesi gereken soru şuydu; KKTC’de acaba çalışma izni ile ikamet eden kaç yabancı var ve yıllara göre biriktirdikleri çalışma izni süreleri ne kadardır? Yani biz, yıllara göre kesintisiz olarak on yıllık çalışma iznini tamamlamış kaç kişiyi daha yurttaş yapacağız? Daha açık sormak gerekirse nüfus artışı grafiğimiz nasıl bir seyir izleyecek? 2020’de, 25’te 30’da nüfusumuz kaç kişi olacak?
Bu soruların cevabını alabilmek için İçişleri Bakanlığı’na şu başvuruyu yapıyoruz:
“Ülkemizde çalışma izni ile çalışmakta olan yabancılarla ilgili bir haber hazırlamaktayız. Haberimizin, gerçek verilere dayalı olmasına ve kamuoyunu doğru bilgilendirmesine özen göstermekteyiz. Bu bakımdan bakanlığınızın bazı verilerini bizimle paylaşmasını rica ediyoruz. Şöyle ki;
- Ülkemizde çalışma izni ile çalışmakta olan yabancı uyrukluların sayısına ve
- Bu kişilerin kaçar yıllık kesintisiz çalışma iznine sahip oldukları ile ilgili bilgilere ihtiyacımız vardır.
Bilgi Edinme Yasası çerçevesinde bu sorularla ilgili cevaplar vermenizi rica eder çalışmalarınızda başarılar dileriz.”
Otuz iki günlük bekleme süresinden sonra 10 Haziran 2019 tarihinde şu karşılığı alıyoruz: “Yazınız bakanlığımızca incelenmiş olup; Ülkemizde çalışma izni ile çalışmakta olan yabancı uyruklu çalışan sayısı 53 bin 580 kişidir.”
İmza Ömer A. Köseoğlu-Müsteşar.
Müsteşar, yasa gereği vermek zorunda olduğu bir cevabı vermiyor. Belki de kendisi da bilmiyor. Ya da “bu konuları düşünmek sana mı kaldı?” demek istiyor. Ya da kibir yapıyor “sizinle mi uğraşacağım?” diyor.
Bilgi Edinme Hakkı Yasası diyor ki; eğer yazılı olarak soru sorup cevap almak istediğiniz kamu kuruluşu 15 gün içinde karşılık vermezse, konuyu başbakanlıkta görev yürüten üst kurula aktarabilir ve gereğinin yapılmasını isteyebilirsiniz. Oradan da sağlıklı bir cevap alamazsanız konuyu mahkemeye yansıtabilirsiniz. Diyebilirsiniz ki siz de o zaman başbakanlığa başvurunuz. Nasıl olsun ki? İmzacı Müsteşar Ömer A. Köseoğlu şimdi başbakanlıkta müsteşar. Kendi kendine ihtar verecek hali yok ki ! Geriye bir tek mahkeme yolu kalıyor. İçişleri Bakanlığı’nda dilekçeyi kabul etmek için 25 lira istemişlerdi, mahkeme için bakalım kaç bin lira gerekir.
Size önerim, İçişleri Bakanlığı ile ilgili faaliyetlerde özellikle nüfus konularında duyacağınız her habere spekülasyon mu acaba demeden inanın. Çünkü ben da öyle yapacağım.
