Neyse ki dünya ülkelerinin aksine hazırlıklı yakalandık bu krize. Tüm sektörlerimiz, sağlam ekonomimiz, krizle baş etme yöntemlerimiz, her duruma hazır kurumlarımız, sevk ve idare becerimizle, adeta ders niteliğinde atlatıyoruz süreci. Elbette böylesi kriz ortamlarında bazı aksamalar olacaktır. Onları hoş görmek boynumuzun borcu. Hem ilk günden alınan tedbirlerle, bulaş oranı çok çok düşük seviyede kaldı. Bugün pek çok ülke “asıl şimdi başlıyor” derken, bakın biz gayet cool, yaraları sarma sürecine geçtik bile. “Abartılı önlemler” demişti oysa birileri sokağa çıkma yasağı uygulamaya konmadan hemen önce. Oysa şimdi onlar bile memnun durumdan.
Neyse ki, kriz Çin’de yüzünü gösterdiğinde, bunun global ekonomik sonuçlarını görüp önlemleri hemen almıştı yetkililer. Öyle olmasa nasıl korurduk yerel yatırımcımızı. Onları destekleyip süreci en az hasarla atlatmasını sağlayacak paketin ilk gündem açıklanması ne iyi oldu diyorum şimdi geri dönüp bakınca. “Neyse ki” dediğim onlara şeyden biri de, sağlık sistemimizin durumu. Kamu hastanelerine, doktorlarına, sektörün tüm bileşenlerine bugüne kadar verdiğimiz tüm değer ve yaptığımız yatırım, böyle günde kendini gösterdi. Ekipman konusu ayrı tabii. İnim inim ventilatör cihazı diye inlerken pek çok Avrupa ülkesi, biz hem aldığımız önlemlerle vaka sayısını çok çok az bir noktada tutmayı başardık, hem de sağlık alt yapımızla gayet zor bir sınavdan başarı ile geçmeyi başardık. Dezavantajlı gruplarımızı, engellilerimizi, sosyal güvence altındakileri, yoksulları bu krizden korumak için canla başla çalışmaya başlanmış olması, itiraf edin hepimizin gözünü doldurdu. Yerel yönetimlerin bu ortamdaki çabalarını görüp, onlara bütçeden ayrılan payı yükseltmek de çok yerinde bir adımdı, neyse ki hemen atıldı.
Düzenli, şeffaf ve açıklayıcı bilgilendirmeye duyulan açlık hiç baş göstermedi mesela. Öyle Twitter başında oturmamıza, WhatsApp gruplarından gelecek bilgi paylaşımlarına endekslenmemize, hiç gerek kalmadı. Net, açıklayıcı, kamuoyunun gerek sağlık, gerek ekonomik konulardaki beklentilerini karşılayan, düzenli ve sık aralıklarla gelen açıklamalar, pek çok meslektaşım gibi, beni de bu süreçte çok memnun etti.
Kriz dönemlerinin, radikal kararlar almayı gerektiren süreçler olduğu bilincinden hareketle, hükümetin, diğer partilerden gelen görüş ve önerilere açık olması ve dayanışma ruhuyla bu günlerin atlatılabilmesi için, siyasi egoların; parti rozetlerinin fırlatılıp atılması da, tam olarak bizimki gibi toplumlardan bekleyeceğim türden bir açılım oldu. Duyduğum gururu anlatmakta inanın zorlanıyorum.
Bugün konuya dair çalışan, konuşan, yazılar yazan pek çok düşünür; yaşanan bu global salgın konusunun dünyayı nereye götüreceğini tartışırken, kimilerine göre ulus devletlerin daha da güçleneceği, “yurttaş”, “öteki” gibi kavramların çok daha keskinleşeceği, daha totaliter günler getirecek bu süreç. Hatta bazı ülkelerde, devletlerin açıkladığı yardımlarda, ülkede yasal yolla çalışan, tüm yatırımlarını yapan insanlara “ne halin varsa gör” dendiğini, bir diğer çalışan grubuna “geliyorlar ama yanlarında çocukları, anaları babaları, benim hastanelerimi, benim okullarımı kullanıyorlar” yaklaşımı sergilediğini ya da lokomotif sektör olarak görülen eğitim için adada bulunan ve krize bu ülkede kısılan öğrenciler için “kim getirdiyse onlara sorun” gibi akıl almaz bir tutum içine girildiğini görünce küçük dilimi yutmamak için ne yapacağımı şaşırıyor ve bu ülkede yaşadığım için her gün en az 3 defa şükrediyorum. Sonra gözümü bir açıyorum “evde kal” çağrıları sonuç vermiş, herkes evde, ben ise dikenli telle çevrili bir alanda, düne kadar emek verdiğim bu toprakta, hiç bir güvencem olmadığından, hırsızlık falan yapmayayım diye konmuşum buraya, sonumun ne olacağını bekliyorum.
Günlerden 1 Nisan. Ohhh diyorum, neyse ki… Hepsi kötü bir şakaydı, bitti!
