Bir Hint öyküsüdür:
Kedi korkusundan devamlı endişe içinde yaşayan
bir fare vardır.
Büyücünün biri fareye acır ve onu bir kediye dönüştürür.
Fare,kedi olmaktan son derece mutlu olacağı yerde bu kez de köpekten korkmaya başlar.
Büyücü bu kez onu bir kaplana dönüştürür.
Kaplan olan fare, sevinemez ve avcıdan korkmaya başlar.
Büyücü bakar ki, ne yaparsa yapsın farenin korkusunu yenmeye imkan yok. Onu eski haline döndürür.
Ve der ki,
“Sen cesaretsiz ve korkak birisin. Sende sadece bir farenin yüreği var. O yüzden ben sana yardım edemem.”
Ünlü yazar Shakespeare:
“İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için sevmekten korkuyor..
Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.
Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.
Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğin değerini bilmediği için.
Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.
Ve ölmekten korkuyor, aslında yaşamayı bilmediği için.”
***
Kapıyı açtığın an, kendi evinden çıktığın
şiirkuşuna kanıp şu kuşkulu tek-yol’culuk uğruna
o bildik mahalleni terk ettiğin an (sevgili çocuk)
güvenlik duygusu da seni terk etti
ayakların yerden kesilmiş bir kere
uçuyorsun
Anne çoktan öldü sıradan yakınlar silindi anılardan
(bir tek şiir) sana ayak bağı olacak
bir sevgiliye de izin vermezsin.
Ama daha ne kadar bekleyeceksin öpülerek uyandırılmak
“şundan da yesene…” denilmek için.
İçinde yemek pişirilmeyen söküğü dikilmeyen, bir saksı çiçek bile yeşertmeyen
şu ödünç odacığımda şu kitapların, sözlüklerin, şu bilgisayarın başında
(kah kaş kaldırıp selam veren komşulardan kah gelen mektuplardan kuşkulanarak)
yaşayıp gelişiyorsun
gelişiyorsun…
Buz kesen bu uzak yüksekte tiril tir titrerken
Bir sıcaklık umut etmeyi bile düşünemeden.
Mehmet Yaşın (Londra 1992)
