YAZMAK MUTSUZLUK MUDUR? - Havadis Gazetesi | Kıbrıs Haber
Cuma, Mart 29, 2024
Köşe Yazarları

YAZMAK MUTSUZLUK MUDUR?

Bedia BalsesBedia Balses

Şiirin ‘uçbeyi’ İlhan Berk’in “Yazmak mutsuzluktur, mutlu insan yazmaz” diyen tespiti, şiirle, sözle, düş ve düşünce ile cebelleşmeye başladığımdan beridir kafamın bir yerinde çakılı durmaktadır. Hüzne dönük  bir açıyla döktüğüm kelimelerim de aynı rahatsız duruşu yansıtmaktadır. ‘Daha mutlu yaz’ diyen insanlar çıktıkca, şu ‘mutluluk –yazı- mutsuzluk’ iliskisini irdelemek, cümleleri kesip içine bakmak kaçınılmaz oldu. Mutluluk, mutsuzluğun yazı ile ilişkisini kendimle hayat arasında kurduğum bağla oluşturduğumu farkettim. Tam da bu ruh hali içerisindeyken bu ikilemi paylaştığım bir ses bana “insan mutsuz olduğu için mi yazar, yoksa yaza yaza mı mutsuz olur?” diye bir soru sorunca ağır bir soru işaretinin önünde buldum kendimi. Yaza yaza, yani gide gide, büyüye büyüte, derine dala dala, bata çıka, düşe kalka, bakarak, görerek en son ulaşılan noktada mıydı mutsuzluk denilen şey? Mutlulukları bile eski tadının uzağında algılamak mıydı? Bilgisayar çağı çocuklarının sokakları terketmesi miydi yoksa? Yeşillerin turuncuların ötekileşmesi miydi? Siyaset arenasında bir dolu yalan dolana alışmak mıydı? Mutluluk ya da mutsuzluk neydi? Nerdeydi? Geceri uykuları kemiren yaratıkları rüyalardan kovamamak mıydı mutsuzluk? Kelimelerin içine bakarken basit görünen bir detayı kaçırmanın bedeli miydi? Eksik gülmek, eksik sevmek miydi yoksa? “Ben” denilen doymaz egonun içinde gizlenen hangisiydi?

Kendimin yakınında durduğum, bana en çok benzeyen yer oldu hep içinden geçtiğim bu sözler. Yaşamın uzağına düşmüşlüğüm, savaşım, kavgam, inkarım, reddim, terkim oldu da kelimelerin koynunda büyüyen bir benin beni terketmemesi için uğraşıp durdum hep. Sorularım bir t/s/anık gibi düştüler içime. Hatta kurt düşüre düşüre yollarıma, uçurum aça aça günaydınıma, hep benimle ilerlediler. Doğal ve içten gelen herşeyin saklatlandığı, suyun bittiği, denizin, gökyüzünün kirlendiği, çocukların oyunları terkettiği, aşkların birer e-mail adresi karşısında pazarlandığı bir çağda gerçekten de mutluluk-mutsuzluk arasındaki o bağ nasıldır sizce?


yazmak mutsuzluk mu

Hüzünbaz bir çağ ortasında, yalnız ve kuru şiirler arasında açılan, kapanan yolların karşısında bu ikilemle şaşkın ve huzursuz olmak mıydı yazdıran ‘ben’e bunları? Yazabilmenin, yazamamanın, yaşamın bedeli görünenin, bilinenin, duyulanın gerisinde, ilerisinde, dibinde, dilindekini aramak mıydı? Berk’in açıklamak istediği şey “yazmak cehenneminde” cayır cayır  yanmak mıydı? Ruhun örselene örselene büyümesi miydi? Bunu mu demişti şair, yoksa ben bunu mu anlamıştım bu ters istikamet gibi görünen ama hep aynı yola çıkan sözlerden?

Büyük şair Can Yücel:

“Sanki kendimle değil

Dünyayla ölüyorum”

derken, biz bu kadar küçük harflerle, bu kadar dar ve kısır yaşamlarla ne için ve kimin icin gülmekte ve ağlamaktayız? Neden ve niçin  yazmaktayız. Mutlu yoksa mutsuz muyuz? Soru isaretlerini bir silah gibi önce kendimize doğrultmazsak, ne için, kimin için yazmaya cüret etmekteyiz? Yaşam inkarsız bir acıyla duruyor, tüm çıplaklığıyla. Tüm ikileme, acıya rağmen süregelen sevincleri, gülümsemesi, şarkısı, sevdası ve şiiriyle akıp gidiyor hayat. Cümlelerin ve yaşamın sadece görünen yüzünü değil, satır aralıklarını, saklıyı, gizliyi, herkesin diyemediğini, bilemediğini ve göremediğini sorgulamak ve dillendirmek de bir nevi mutluluğu aramak değil midir? Bunun bedeli hiç bulamamak olsa da, mutluluğun kendi içindeki ağırlığı da bu değil mi?

‘Mutlu insan yazmaz’ mı demişti İlhan Berk? Yoksa cümlelerin tersini, yüzünü, derinini, yüzeyini görmekten, görebilmenin acısından mı bahsetmişti? Yaza yaza mı mutsuz olunurdu, yoksa mutluluk denilen o şeyi kaçırmanın eksikliği miydi bunca karmaşa. Yazmak, varolmanın peşine düşülen nokta, mutsuzluk da bunun bedeli miydi? Kim doğru ve net olarak verebilir ki bunun hesabını?

(Mart 2014)


ZAMANA ASILI MEKTUPLAR

Değişiyordu her şey ve yenilen, yenilenen zamanlardan geçiyorduk. Kutlamalar birer ezberlenmiş mönüydüler, hiç biri ne bir şiire ne bir şarkıya kapı açamıyordu. Bir akşamüstü üşümesinde yerlerde şangur şungur paketlenmiş anlar savruluyordu. Bir hediye paketine boşlukların doldurulması kadar bir sürede kutlanıyordu yeniliklerin gelişi… Diğer her şey kolayca çürüyordu. Bir nihavend şarkıydı şimdi geçen anlar.

Artık anlıyordum, Özdemir Asafın dediği gibi ‎’Durduğum nokta yerinde durmuyor”du…

Ne kadar biriktirdiğim eskimiş kelime ve cümle varsa yakmalıydım sanki. Daha doğrusu cümlelerimin içine gizlenen yaralarıma pansuman yapmalıydım. Omuzlarıma yük bindiren tüm söylenmemişlerle hesaplaşmalıydım. Yeni bir şey söylemek için kendi yolculuğuma çıkımalıydım… Mevlana’yı biraz daha anlamak için bir kaç fersahlık yol almalıydım:

  ‘Her gün bir yerlerden göçmek ne iyi,

Bulanmadan, donmadan akmak ne hoş.

Dünle beraber gitti cancağızım ne varsa düne ait,

Şimdi yeni şeyler söylemek lazım..’

 

 

Tepki göster
Bayıldım
0
Bayıldım
Huzurlu
0
Huzurlu
Hahaha
0
Hahaha
Üzüldüm
0
Üzüldüm
Hayran Kaldım
0
Hayran Kaldım
Facia
0
Facia
Web tasarım ve geliştirme : Baba Bilgisayar