KKTC’de üniversite öncesi eğitim kademelerindeki öğrenci sayımız yaklaşık 57 bin… Bunların da yaklaşık 6 bini ana dili Türkçe olmayan çocuklardan oluşuyor. Yani okullarımızdaki yabancı öğrenci sayısı %10’un üzerinde… Beş yıl önce bin 500 olan yabancı öğrenci sayısı beş yıl içinde dört kat artarak 6 bine ulaştı. Arşivimi karıştırdım ve yabancı öğrenciler ile ilgili yazdığım yazıların tarihi on yıl öncesine dayanıyor. Bu konuya dikkat çekmişiz. Değil 6 bin, bin 500 olmadan sorunun önemini işaret etmişiz.
Bugün okullarımızda baş edilemez bir sorun haline gelen yabancı öğrenci sorununu çözmek için uğraş veriyoruz. Tam da ninemin dediği gibi… Yani “yumurta kapıya dayanınca”…
Bu konu ile ilgili Eylül ayında KKTC’de, Kasım ayında da Bosna Hersek’te “Türkçenin Yabancılara Öğretiminde Yaşanan Sorunlar Çalıştayı” yapılmış. Her ne kadar da bu çalıştayların sonuç bildirgeleri kamuoyu ile paylaşılmasa da, yine de bu çalıştayları önemsiyorum.
Sonuç bildirgelerini önemsiyorum çünkü “Türkçe bilmeyen yabancı öğrencileri okullara almayın” diye yazıp yazmadığını merak ediyorum. KKTC’de şu anda yabancı öğrenciler eğer Türkçe düzeyleri ilköğretimde A2, ortaöğretimde B1 değilse okullara kayıtları yapılmıyor. Yani kabaca bir ifade ile “ git Türkçe öğren da gel” deniliyor bu yabancı çocuklara… Bu kararın hangi bilimsel gerekçelerle alındığını çok merak ediyorum. Dünyada buna benzeyen uygulamalar var mı? Pek sanmam.
Milli Eğitim Bakanımız, Bosna Hersek’teki çalıştayda yaptığı konuşmada “Doğu Akdeniz Üniversitesi’nde, Atatürk Öğretmen Akademisi’nde ve Uluslararası Final Üniversitesi’nde Türkçe öğretim kursları başlattık” demiş…
Şimdi bir merak daha sardı beni… Bu kurslara kaç yabancı çocuk katıldı? Daha da önemlisi A2 ve B1 düzeyine ulaşamayıp okullara kaydedilmeyen kaç yabancı çocuk var? Daha daha önemlisi halen okullarda olan 6 bin civarında yabancı öğrenciden A2 ve B1 düzeyi arandı mı?
Dünyadaki en temel haklardan biri eğitim hakkıdır. Kişinin yaşına, cinsiyetine, dinine, milletine, etnik kimliğine bakılmaksızın bulunduğu ülkede bu hakka sahiptir.
“Kendi çocuklarımızın eğitimi etkilenmesin” gerekçesi ile ana dili Türkçe olmayan çocukların eğitim hakkından mahrum bırakılması kabul edilebilecek bir gerekçe olamaz.
Tam da bunun üzerine kendi oğlumdan yola çıkarak İngiltere’deki uygulamadan bahsedeyim. Oğlum KKTC’de ilkokulu bitirmiş olmasına rağmen İngiltere’ye geldiğimizde yaşı gereği ilkokulun 6’ncı sınıfına kayıt yaptırdı. İlk başlarda İngilizcesi yeterli olmadığı için ona bir tablet verdiler. Anlamadığı kelimeleri veya konuları o tablet yardımı ile anlamaya çalıştı. Zaten 2-3 ay sonra covid-19 patlak verdi okullar kapandı, tekrar açıldı tekrar kapandı derken ilkokul bitti. İngilizce bakımında istediğimiz randımanı alamadık.
Ortaokula geçerken okul hemen 3-4 kişilik gruplar ile okulda İngilizcesi yeterli olmayan çocuklara ekstra İngilizce dersleri vermeye başladı. Ancak gün içerisinde de normal eğitime devam ediyorlardı. Kısa sürede normal müfredatı takip edebilecek duruma gelince o ekstra İngilizce sınıfındaki eğitim tamamlandı.
Dünyadaki uygulamaların çoğu buna benzerdir. Amerika’yı yeniden keşfetmeye gerek yoktur. KKTC’de de buna benzer uygulamaları hayata geçirmek için uğraş verilmelidir. Ülkedeki yabancı ailelerin çocuklarını eğitimin dışına iterek sorunu çözemeyiz. Tam aksine onlar normal eğitime katıp, o süreçte onların Türkçe öğrenmelerine katkı yapmak gerekiyor.
