Ukrayna’da halkın yaşadıkları, insan olan herkesi yaralıyor. Medya’da her gün , Yıkılmış , terk edilmiş evler, şehirler. Öldürülen çocuklar.Eşi cephelerde ölmüş kadınların acıları. Bunları görüp de, acı duymamak, etkilenmemek mümkün mü?
Biz Kıbrıslı Türkler de 1955’lerde, 1963 ten 1974’e kadar benzer acıları yaşadık.
Çoğunluk olan Rumların, geleceği hiç düşünmeden yaptıkları saldırılardan hemen hemen her Kıbrıs’lı Türk etkilendi.
1964 Ağustoz ayında Köyüm Mansura’dan silah zoruyla Erenköy’e kaçışımızı unutamam.
Ailemizin her şeyi, eski aile fotoğrafları, elbiselerimiz, babamın anneme ve kızkardeşime aldığı değerli altın eşyalar, tüm varlığımız Mansura’daki evde kaldı. Ailemin geçmişi, tüm hatıraları, küçüklük resimlerimiz, anne ve babamın gençlik resimleri, her şeyimiz bu göç sırasında yok oldu.
1974 yılında da aynı travmayı Rum Kıbrıslılar yaşadı. Birkaç gün sonra yeniden döneriz diye bıraktıkları evleri ve içerisindeki her şey bir anda yok oldu gitti.
Ukrayna- Rusya savaşına bakarken, tüm Kıbrıslılar gerçekte kendi yaşadıklarını yeniden hatırladılar. Uzakta yağmalanan Ukrayna topraklarıyla, halkın yok olan geçmişiyle biz de yeniden acılarımızı hatırladık.
1974’ten hemen sonra, evlerini terk eden Rumların bıraktıkları eşyalara yönelen yağma hareketleri nasıl engellenmedi. Güneyden gelen Kıbrıslı Türklerin , Rum evlerine yerleştirilmeleri sırasında, torpili olanlara güzel evlerin nasıl verildiği birçok Kıbrıslı Türkün anılarında hala yaşamaktadır.
Rumların bıraktıkları işyerleri, fabrikalar, oteller bu yağma furyası içerisinde, ehliyetsiz ellerde yok olup gitti.
Kuzey Kıbrıs insanları şimdi kötü bir ekonomik model içerisinde , güçlü bir ekonomi yaratamadıkları için, uluslar arası tanınma yolunda ilerlemek yerine yağma ile yeni bir yaşam kurma yolunu seçtikleri için , ağır bir bedel ödemeye devam ediyorlar.
Günümüzde savaşı, milliyetçiliği öne çıkartmak Kıbrıs Türklerine de, Kıbrıs Rumlarına da gelecekte ağır bedelleri yeniden ötetecek bir yoldur.
Savaşın kazananı olmaz. Savaş gerçekte yok edici çılgın bir ateşten başka bir şey değildir. Bu ateş sadece düştüğü yeri yakmıyor, benzer travmaları yaşayan halkların içini yeniden kanatıyor.
Rusya da, Ukrayna halkını ezip, köyleri yok edip ilerlerken, gelecekte bunun acısını mutlaka çekecektir.
Biz Kıbrıslılar da bu nedenle, UKRAYNA halkının yanında durarak, başımıza gelen felaketleri yeniden hatırlayarak, bu acı savaşın bitmesini gönülden istemekten başka bir şey yapamayız.
