KKTC’de bir devlet okulu ve o okuldaki bir sınıfta öğrencilerin yarısından fazlasının ana dili Türkçe değil… 32 kişilik sınıfta 17 kişinin ana dili Türkçe değil. Ana dili Türkçe olanların sayısı 15. Okulun diğer sınıflarında da ana dili Türkçe olmayan çok sayıda çocuk var.
Biz bu sorunu yazmaya başladığımızda daha sınıflarda birkaç ana dili Türkçe olmayan çocuk vardı. Bu sorun hiç ciddiye alınmadı. Hep hasıraltı edildi ve bugün geldiğimiz noktaya ne yazık ki gelindi. Yapılan ufak tefek çalışma veya çaba da hep yetersiz kaldı. İş büyüdü ve çözümü de zorlaştı.
Düşünün ki öğretmen sınıfta ders anlatıyor ve öğretmenin kullandığı dili sınıfın yarısından fazlası anlamıyor. Böylesi bir sınıfta yarıdan fazlasını oluşturan bu çocuklar öğretmeni kaç dakika dinleyebilir? Kaç dakika derste konsantre olabilir? Kaç dakika sınıfın düzenini bozmadan oturabilir? Öğretmen kaç dakika bu sınıfta doğru dürüst ders verebilir? Eğitimi yönetenler bu sorulara cevap verebilir mi?
Tüm dünyada ülkenin ana dili dışında farklı bir ana dili konuşan çocuklar sınıflarda yer almaktadır ve hükümetler bu konuda gerekli önlemleri alır. Hiçbir ülkede sınıfın yarısından fazlası ülkenin ana dili dışında bir dil konuşan çocuklardan oluşmaz. Buna fırsat verilmez. Zaten böylesi bir sınıfta o ülkenin ana dili ile eğitim-öğretim faaliyeti yapmanız mümkün değildir.
Milli Eğitim Bakanlığı’nın geçen yıl yayınladığı verilere göre ülkedeki okullarda ana dili Türkçe olmayan öğrenci sayısının oranı %7.9 olduğu belirtildi. Bu öğretim yılında herhangi bir açıklama yayınlanmadığı için benim tahminim bu rakamın %10’u aştığı yönündedir. Bu oran özellikle İskele ve Girne bölgesinde çok ama çok daha yukarılardadır.
Çok ilginçtir ki yabancılara mal satan emlak şirketleri, tanıtımları arasında “ücretsiz devlet okulu” imkanlarından bahsetmektedir. Ülkedeki okullarda ana dili Türkçe olmayan çocuk sayısı o kadar büyüdü ki sorun çözülemeyecek duruma geliyor. Çünkü 17’si yabancı, 15’i Türkçe konuşan çocuğun olduğu bir sınıfta o 17 çocuğun Türkçe konuşanlarla iletişim kurmak bir derdi kalmamıştır. Kendi ana dili ile konuşabileceği çocuklar etrafından bulunmaktadır.
Zaten öğretmen ile de iletişime geçmesi onu anlaması çok zordur. Muhtemelen beyaz tahtaya yazılanı anlamasa da deftere yazmaktadır. Öğrenip öğrenmediği de şüphelidir. Böyle gidersen muhtemelen bu çocukları Türkçe öğrenmeden ilkokuldan, ortaokuldan, hatta liseden mezun edeceğiz.
Ekonomimize katkısı olur diye binaları yapıp yapıp satıyoruz ya… Eee işte bu işler plansız programsız, devlet kurumları arasında koordinasyonsuzluk olunca bu tür sonuçlar doğuruyor. Ondan sonra da öğretmen uğraşsın sınıfta ne olacak bu 17 çocuk diye…
Sorun çokkültürlülük değil, sorun yıllar öncesinden “bağıra çağıra” gelen okullardaki ana dili Türkçe olmayan çocukların sayısının her geçen gün artması ve bu çocukların sorunlarının çözülememiş olmasıdır. Bu çocukların sorunlarının çözülememesi demek, diğer çocukların da eğitim-öğretim faaliyetlerinin engellenmesi demektir. Yani ortada zincirleme bir durum var. Birbirini etkileyen bu sorunlar çözülmediği sürece eğitim faaliyetlerinin kalitesi ileriye doğru değil geriye doğru gidecek.
Yazının sonuna gelmişken, bazılarınızın serzenişlerini duyar gibiyim. “Çocukların gittiği okulların başlarına yıkılıp yıkılmayacağı konuşulurken, bunu mu düşüneceğiz” diyenleriniz olabilir.
Ne diyeyim? Siz de haklısınız.
