Çocuğa öğretilecek en değerli davranış ‘sevgi’dir. Sevgi yoksa insan da yoktur. İnsanları diğer hayvanlardan ayırt eden niteliklerden bir tanesi de öğrendiği ‘sevgi davranışlarıdır’. Hayata meydan okuyuş sevgiyle buluşmaktır. Bir çocuğun esnekliği ‘sevgiyle’ yoğrulmalıdır. Buraların en büyük eksikliğidir sevgisizliktir.
Davranış öğrenilir; ‘sevgi’ de bir davranıştır öğrenilebilir. Evde ve okulda Dünya, gerçek ve yaşam tartışılmalı. Dünya’nın sunduğu olanaklara bakılmalı. Her objenin var olma nedeni incelenmeli. Onların varlığına saygı duymak ‘sevgidir’. Ağacın, çiçeğin, hayvanın varlığına saygı duymak. Onların dünyanın bir gerçeği olduğunu kabul etmek ‘sevgidir’.
Yaşamın anlamı sorgulanmalı. İnsan nefes alıp verdiği sürece vardır. Nefes alıp verme ile nefes vermenin arasını kaplayacak olan ‘sevginin genişliği ve büyüklüğü’dür. Çocuklara bu öğretilmeli. Sevginin koşulsuz olduğu.
Bir insanı, objeyi veya nesneyi koşulsuz sevmek ama karşılık beklemeden sevmek. Sevgi verilebilir fakat alınamaz, talep edilemez. Sevgiyi vermeyi öğretmek lazım çocuklara, doğduğu ilk günden. Bu amaçla tüm davranışlar yeniden düzenlenip, ebeveynler sevgi davarnışlarını göstererek çocuklara örnek olmalı.
Sevgiye ait kavramlarla çocuklara yaklaşıp sevgi öğretilmeli. Sarılmak sevginin psiko-motor davranışıdır. Çocuğa sarılmak, kucaklamak, öpmek sevginin kavramlarıdır. Bu kavramların içerikleri öğretilmeli. Çocuğa sarılarak ona güven verme en basit en kolay sevgi davranışıdır. Doğduğu andan itibaren ona sarılıp, dünyada yalnız olmadığı sevgiyle gösterilmelidir.
Güvenle yaşama başlamak çocuğun benliğinin gelişiminde de pozitif etki yaratacaktır. Benliğine eksiklik değil etrafında ona koşulsuz sevgi sunanlardan, kendisi de sevgi davranışlarını öğrenecektir.
Dünyanın güzelliklerini çocuklara göstermek gerekir; çünkü dünyanın çirkinlikleri hergün ve her an onlara gösterilir. Çirkinlikler, acılar ve yıkıcı davranışların reklama ihtiyacı yoktur. Çirkinliklerden yararlananlar, rant sağlayan çirkin insanlar, her gün bunları medya aracılığı ile servis ederler.
Bu nedenle çcuklara dünyayı çirkin gösterenlerin insanlar olduğu söylenmeli*. Kötü insanların yaptıkları nedeniyle dünyanın çirkin, kötü olduğunu anlatmak lazım.
İyi insan olmanın örneklerini çocuklara göstererek örnek olunmalıdır. İyi insan her koşulda yardım edendir. Tüm canlıların yaşamlarına dokunandır. Onların yaşama hakkını korumak demektir.
Dışarıya çıkmak dünyaya bakmaktır ‘sevgi’. Dünyada çirkinlerin yarattıklarının zıtlarını öğrenerek, onları çocuklara sunmak gerekir. Ağaçların ululuğunu, çiçeklerin mükemmel renk ve kokularını çocuklara anlatmak.
Canlıların evrimleşegelmelerindeki mükemmellikler gösterilmeli. Vahşi yaşamda hayatta kalmaları için mükemmeleşen yetenekleri, vücutlarındaki renkleri çocuklara göstermek.
Doğanın yarattıklarına karşı insanoğlunun yarattığı güzellikleri de sunmak. Adı üzerinde ‘güzel sanatlar’ı çocukların hazır bulunuşluk düzeyleri dikkate alınarak onlara tanıtıp, bu alanlarda zaman geçirmeleri sağlanmalı. Sevgi ancak bu şekilde çocuklara öğretilebilir.
Resim, müzik, heykel, bale gibi güzel sanatlar, okullara okulöncesinden yerleştirilip, öğrenme çevresi ayaralanmalı. Okulöncesi sınıflarda hikaye, kitap okuma, resim etkinlikleri yapılırken, fonda klasik müzik ya da nitelikli müzik çalınarak kulak dolgunluğu ile işe başlanmalı. Tıpkı Japonya’daki ‘Suzuki’ öğretiminde olduğu gibi. Çocuklar önce ilerde çalacakları enstrümanın sürekli çalındığı ortamlarda aileleriyle vakit geçiriyorlar. Sonrasında önce aileden birisi enstrümanı çalıyor, çocuksa orada vakit geçiryor. Zamanı geldiğinde enstrümanı eline alıyor.
Sevgi öğretilir çünkü sevginin davranışları vardır. Sarılmak, öpmek gibi. Dünyanın güzelliklerini önce yetişkinler keşfetmeli. Çocuklara örnek olup, onların da sevgi davranışlarını öğrenmeleri sağlanmalı. Buraları sevgisizliğe mahkum çünkü; örnekleri her alanda her gün çocuklarının önünde ne yazık ki.
*Leo Buscaglia. Sevgi. Ankara: İnkilap Yayınevi.
