Karanlık gölgeler şafağın önünden çekilirken güneşin ilk ışıkları düşer kente ve doğanın bu ritüeli binlerce senedir tekrarlanır durur.
Çok geçmeden memurlar telaşla kalkar, telaşla işe hazırlanırlar.
Sessiz caddelere yavaştan gürültüler sürüklenir, giderek çoğalır ve çok geçmeden bir karmaşa başlar; otomobil sürücüleri yoğun trafikte sabırsız.
Bu saatlerde kepenkler çoktan açılmış; çarşıda pazarda ilk kahveler yudumlanmakta.
Bir kız, saçını aceleyle bağlamış, yüzü makyajında saklı, bir elinde telefon mesaj atmakla meşgul.
Şair gecenin yorgunu; gözlerinde ışık çekilmiş, bir kadehte tüketilen şarabın son yudumu gibi göz bebekleri…
…
Şehir bilinmeze uyanır fakat her gün aynı şeylerle meşgul olmaktan kim o bilinmezliğin farkında?
Belki de yılanın teki şafakta gizlenmiştir.
Dairelerde sabah faslı talimatlarla başlar; talimatlar siyasete göre değişir.
“Değişim” değildir bu; açık bir saldırı ki içinde kin, öfke, hırs ve ego barındırmakta.
Dereboyu’nun sessiz, sakin ve zaman zaman nazlı hali çoktan yok olmuştur yerli insanları ile birlikte.
Yel değirmenlerini de söktüler…
…
Surlariçi’ne girenleri simitçiler karşılar; eskiden çörekçiler vardı ve onların kullandıkları el arabaları farklıydı; bu farklılıkları ortadan kaldırdılar; çörek hellim, peynir ve çakıstes satan yok artık.
Ezan sesi duyulduğunda çan sesi de duyulur ve “iki bölgeli” sesler yükselir semada!
Çarşı tenha; salgın dönemidir, tedirgin edici bir sessizlik sürüklenir sokaklarda.
Bir garson değişik bir aksanla sorar: “Con mu Mehmet Efendi mi?”
Sanki iki şey çatışmakta.
Her defasında aynı yere aynı hayretle bakılır mı?
Bakılır.
Ayasofya’ya bakılır ve her defasında fark edilmedik bir yeri keşfedilir.
Bir zamanlar mitingler Ayasofya Meydanı’nda yapılırdı, Sarayönü’nde değil.
Eski Lefkoşa’nın sokaklarında yürünebilir ve tekrarı insanı bunaltmadan.
Başka bölgelerin sokaklarında yürüyen mi var?
En azından yürünecek bir yer var; kimse ile konuşamazsanız bile kapıları ile konuşmak mümkün…
