Tercih etme hakkınız olsaydı ve sorsalardı: Uzun fakat meşakkatli bir hayatı mı yaşamak isterdiniz yoksa kısa fakat güzelliklerle örülü bir ömrü mü?
Kimse ölürken “oh be kurtuluyorum” demedi bugüne kadar dayanamadığı için hayatın zorluklarına intihar edenlerden gayrı..
İnsanın ömrü güneşin doğuşu ile batışı arasındaki zaman dilimi kadardır. Sona geldiğinizde artık düşünecek bir yarın yoktur önünüzde..
Buna karşın hiç yaşamamış, görmemiş, işitmemiş gibi hayretle bakarsınız dünyaya artık feri gitmiş gözlerinizle..
Şu yıllardır avlunuzdaki limon ağacı var ya meğer ne kadar yeşilmiş yaprakları.. Şu rengarenk çiçekleriyle saksılardaki sardunyalar meğer ne kadar sevimliymişler şaşarsınız neden bunca yıldır fark etmediğinize.
Ya şu uzaklardaki dağlarla sarmaş dolaş olmuşcasına mavi ile morunda buluşan deniz. İçinde kaybolmak yitmek gitmek istersiniz.
Başınızı öne eğer karıncaları görürsünüz bitmez dinmez gidiş gelişlerinde. Şaşarsınız ve hatırlarsınız, hep öyleydiler, dizi dizi ve o şaşmaz çizgide gidip gelirlerdi yıllardır, görmediniz ama.
Şu yürürken bir elini kızın omzuna atmış eğilip yanağından öperken gözleri hiçbir şeyi görmeyen genç.. Ne kadar da uzaklarda kaldı sevgilerle aşklarda yaşanan öylesi günler.. Hafiften gülümsersiniz yanınızdan geçerken bir başka genç, size “merhaba dayı” derken ve kendinize gelirsiniz, artık ne kadar geç..
****
Bir büyük hikâyenin parçasıydınız mutlaka. Kim değil ki? Ve sorsalardı size, “anlat.” Apışır kalırdınız sıkıntıyla.. Onca yıl geçerken anlatacak ne bir hikâye ne bir macera.. O uzun yıllar bu kadar mı boş..
Ve düşünürsünüz “yeniden dönseydim yıllarıma..” Tüm boşluklarımı sevgilerimle doldurarak yeniden yaşasaydım.. Pişmanlıklarımı kazıyıp silerken, aşklarımı, güzelliklerle başarılarımı, iyiliklerle sevaplarımı bıraksaydım geride sadece.. Ve yeniden doğsaydım o tertemiz ak pak olmuş geçmişimde..
Mesela meşum günleri hiç yaşamasaydım, güzel günler kalsındı usumda sadece. ***
Peygamberler “tam insanlardırlar.” Çünkü onlar öyle doğarlar. Kötülük yoktur hayatlarında iyilikten başka. Nefret değil, sevgidir duyguları.
Kısaca her yaşamın bir öğleden sonrası vardır bir de kararan akşamı. Oysa insan hep sabahlara doğar.
Oscar Wilde der ki “yaşlılığın trajedisi yaşlı olmasından değil, genç olmamasındandır! Ki ne derdi şair Abdülhak Hamit Tarhan, “karlar altında bir nevbaharım ben.” Yaşlılığın sonucu beyazlaşmış saçlarına karşın, “genç” olduğunu söylerdi. İnsan kendini nasıl hissederse odur ama izin verirse eğer toplum!
Bir ömür çalışıp savaşmanız kâfi gelmez! Kazanımlarınıza bile anlam veremez, kaybettiklerinize hayıflanırsınız hep! Ve hayat hep öyle biter…
