Gazete manşeti; “Türkiye Oruç Reis’i Doğu Akdeniz’e gönderdi, Yunanistan ordusu alarma geçti” şeklindeydi.
Tam da Türkiye’nin istediği bir durum.
Yunanistan ordusu alarma geçtikten sonra ne yapacak?
Oruç Reis’i vurup batıracak mı?
İmkansız ötesi.
Oruç Reis’in peşinden çok sayıda Tür savaş gemisi de bölgede olacak.
Aptal bir gemi komutanının ateşleyeceği bir füzenin misliyle karşılığı olacağını Yunanistan Genel Kurmayı çok iyi biliyor.
En azından böylesi bir çatışmanın kazanan tarafı olamayacaklarını biliyorlar.
Anastasiadis’e gelince;
Denizde de olsa, bombaların patladığı, füzelerin havada uçuştuğu bir ortamda ticaret yapılmayacağını biliyordur umarım.
Yunanistan ve Türkiye deniz kuvvetleri kısa süreli de olsa bir çatışmaya girerlerse bölgeden ilk kaçacak olanlar gaz çıkarma sözü veren uluslararası şirketler olacak.
Öyle ya, zaten maliyeti ve güzergahı henüz tartışmalı olan bir işe niye girsinler ki.
Yanı başlarında “her türlü aksiyonu göze almış” bir Türkiye varken.
80 kilometrelik su borusu bile doğal koşullar nedeniyle berhava oldu.
Bin kilometreyi aşan gaz borularının başına neler gelmez ki.
***
Kıbrıs sorununda görüşme, uzlaşma, anlaşma umut ederken askeri güçlerin devreye girdiği ve ellerin tetikte olduğu gergin dönemler çok yaşadık geçmişte.
Hatta tetiği çekenler de oldu ve her iki taraf da kara yaslara büründü.
Fakat temel gerçeklik değişmedi.
Bu topraklarda ve bu bölgede 20 Temmuz 1974 sonrasında çatışarak kazanan hiç olmadı.
20 Temmuz’un intikamını almak isteyen varsa bunu deneyebilir.
Ağır bir bedel ödemeye de hazır olmalıdır.
Fakat “gaz satayım, zengin olayım” hayali kuranlar yanlış yoldadır.
Uluslararası ticaretin kuralı basittir.
Silahlar değil insanlar konuşur, barış varsa ticaret vardır, yoksa sonu felakettir…
