Londra’dayım. Bu macera yaklaşık iki yıl sürecek. Altı haftadır Havadis okurlarından uzak kaldım. Gazetemizin yöneticilerine “Londra’dan yazı yazmak benim için zor olacak” dememe rağmen yazılara devam etmemde ısrarcı oldular. Kıramayacağımız dostlarımız var aralarında ve dolayısı ile Londra’dan bu satırları doldurmaya çalışacağım. Umarım başarılı olurum. Elbette geçen bu altı hafta için okuyuculardan özür dilemek boynumuzun borcu…
Londra’da kökenleri Kıbrıslı, Türkiyeli hatta farklı etnik kökenlerin karışık evliliklerinden doğan çocuklara Türkçe öğreteceğim. Kökenleri Kıbrıslı, Türkiyeli de olsa ana dilleri İngilizce olan bu çocuklara ikinci dil olarak Türkçe öğretmek benim için de önemli bir tecrübe olacak. Bugüne kadarki meslek hayatımda bu pek olmamıştı. Elbette bu çocuklara Türkçeyi öğretmek önemli ama bunun yanında Kıbrıs kültürünü onlara tanıtmak da bizim için bir görev…
Daha önce 10 yıl yaşadığım Londra’ya 13 yıl aradan sonra gelmek bu kez benim için de farklı oldu. Daha önce bir kişi olarak ayak bastığım Londra’ya şimdi dört kişi geldim. Farklı sorunlar ile karşı karşıya kaldım. Çocukları okula yazdırmak çok ciddi bir sorun oldu ve bu sorunla boğuşmaya devam ediyorum. İngiliz’in katı bürokratik kuralları, çocukların eğitim hakkının çok önüne geçmiş durumda…
Düşünün ki bir okula çocuk yazdırmak için günlerce bekliyorsunuz. Özellikle ilkokula yazılmak için kurallar daha da katı… Önce bir ev kiralamanız gerekiyor. Evi kiralamak için de bir banka hesabınız olması lazım. Daha sonra o evin bölgesindeki okullardan 5-6 tanesini seçmeniz gerekiyor. Bunun için de belediyeye başvuruyorsunuz. Okula başvurmanız yeterli olmuyor. Belediye sizin seçtiğiniz bu 5-6 okuldan birine yerleştiriyor. 11-15 yaş arası gitmek istediğiniz ortaokulda bu kadar katı bir durum yok. 16-18 arasında ise okul tercihi tamamen size kalmış. Ancak orda da GCSE sınavlarında aldığınız notlar dikkate alınıyor. Londra’da öyle daireye gitmek da yok. İşinizi yapacak torpilli biri da yok. Her şeyi internet üzerinden yapıyorsunuz. Arada bir telefonla ilgili bölüme ulaşmanız da bir işe yaramıyor. Sadece bekliyorsunuz. Üç hafta oldu küçük oğlan okula başlayamadı. Dedim ya İngiliz’in katı kuralları, evrensel bir hak olan eğitim hakkının önüne geçti.
Şimdi düşünüyorum da KKTC’de bir çocuğun üç hafta okula alınmaması nasıl bir reaksiyon doğurur. Eminim gazetelere konu olurdu. Elbette bakanlık devreye girer ve sorun çözülürdü. Londra’da “çocuk üç haftadır okula gitmiyor” dediğinizde “sizi anlıyorum” derler ama İngiliz’in katı kuralları devrede kalmaya devam eder ve beklemeye devam edersiniz.
Tanınmamış KKTC’ye alışmışız bir kere, bir şekilde bir tanıdığın bulunduğu ve birilerinin size yardım ettiği bir ülkeden, katı kuralların olduğu bir ülke bize göre değil galiba… Bazen düşünmüyor değilim. “AB’ye girelim AB’ye girelim” diye didiniyoruz ama acaba bizi oralarda bekleyen sistemli düzeni de istiyor muyuz? Bundan emin değilim. Elbette tıkır tıkır işleyen düzenli sistemini özendiğimiz çok yanı da var. KKTC’de son yıllarda göremediğimiz “yaya geçidinde durma” olayı burada ciddi şekilde uygulanıyor. Uygulanmadı durumlarda arabayı süren için “bu süren kesin Türktür” esprisi de yapılıyor. Benim için ikinci Londra macerası diye tanımladığım bu dönemde ilk izlenimlerim bu şekilde…
*****
Uzaktan görebildiğim kadarı ile memlekette yine okullar sorunlu başladı. Bazı bölgelerde öğrenciler okullara sığmadı ve yeni okul ihtiyacı gün yüzüne çıktı. Bunu yıllardır söylüyoruz. Kontrolsüz nüfus artışı be bunun yarattığı sorunlar eğitim sistemini de yakından etkiliyor. Ülkeye girişlerin daha çağdaş bir giriş sistemi ile olmasını sağlayamazsak, her gelenin girdiği bir ülke olmaktan çıkamazsak, sorunlar sadece eğitimi değil, birçok alanı da etkileyecek.
