“Nasılsın” sorusuna uzun uzun düşündükten sonra bile verecek doğru bir cevap bulamadığımız günlerden geçiyoruz. Sanırım o dev enkazın altında kimimiz canını, canından kanından olanı, hatıralarını, hayatlarını ve geri gelemez pek çok yaşanmışlığı bırakırken; biz sağ kalanlar da bıraktık bir parçamızı. Gerek depremin Türkiye’de yarattığı yıkım, gerek buradan giden canlarımızın hayatını kaybetmesinin yaşattığı şok ve yas gerekse deprem sonrası ortaya çıkan yetersizlikler ve aklımızın alamayacağı kadar kötülük; hayatlarımızda çok büyük faylar yarattı. O faylar ki; halihazırda Türkiye’de yer etmiş kutuplaşmanın ülkeyi ne hale getirdiğini de görmemizi sağladı, oluşan derin yarıklar hepimizin hayatından bir şekilde geçti ve geçiyor.
Şimdi çok zor bir toparlanma süreci bekliyor bizi. Tıpkı “nasılsın” sorusuna verecek doğru bir cevap olmaması gibi, bu toparlanmanın nasıl tamamlanacağını ya da tamamlanıp tamamlanamayacağını da bilemiyoruz. Bildiğimiz bir şey var ki; insanlık çok daha büyük yıkımların ardından o ya da bu şekilde toparlandı. Yaralarını saran halklar, hatalarından ders alarak güçlü toplumlara evrildi.
Acı romantizmini de; küllerimizden doğacağız, daha iyi olacağız minvalinnden tiradları da hiç sevmem. El ayak çekilip son kapı da kapandığında; kendiyle kaldığında anlıyor herkes içinde kalan arazı. O nedenle şimdi yazacaklarımı, kendi arazımı paylaşıyormuşum gibi algılamanızı isterim… Haftalardır iki kelimeyi yan yana koyup yazamamış olmamın nedenini de paylaşmış olabilirim böylece belki. Çok büyük bir boşluktan bahsedebilirim mesela. Genel anlamda derin bir üzüntü ve şimdi daha kötü ne olacak hissinden… Etrafımdaki pek çok kişiyle birlikte paylaştığım bu hissin üzerine bir de büyük öfke eklenmiş vaziyette. Tüm bu yaşananların bir sorumlusu olmalı bakış açısıyla, kör uçuşu bir sorumlu aradığım değil; aksine son dönem şikayetlerimizin çoğunun temel nedeni olan zihniyet ve onun savunucusu olan erke duyduğum, çok büyük, tarif etmekte zorlandığım cinsten bir öfke sözünü ettiğim. Tek tek bahsetmek istemediğim, hatalar, ihmaller ve göz yummalar zincirinin her bir halkasından, sonrasındaki koordinasyonsuzluğa, ulaştırılamayan yardımlardan, yapmak isteyenin engellenmesine kadar pek çok noktadaki tahayyül seviyemi aşan kontrolsüz ve ucu bucağı olmayan kötülüğün beslediği bir öfke bu. Başka kaygıları da tetikleyen ama bir yandan da artık ne olacaksa olsun dedirten bir dönemindeyim yaşamımın. Ancak farkındayım ki bunun bir yere evrilmesi gerekiyor. Bugün aleyhte hiç bir şey duymamak uğruna seyircisiz stadyumlara, öğrencisiz okullara ve neredeyse karşı düşünen halkın olmadığı bir memlekete tevessül edenlerin, yitip giden onbinlerce cana borcu var. İşte bu nedenle iyi olacağız, güçlü duracağız ki bu acıları yaşatanlardan hesap sorabilelim.
Tüm bu berbat sürecin bir kazanımı da belki bu noktada oldu. Depremdeki korkunç yıkım için simge diyebileceğimiz İsias Otel enkazında can veren voleybol kafilemizin yarattığı üzüntü, ciddi bir hak arama mücadelesine dönüştü. Konuyu Türkiye’de kamuoyunun gündemine getirmek ve orada tutmak içi verilen mücadelede başırılı olunması kadar, bunun olmasını sağlamak için birbirini tanımayan binlerce insanın ortaya koyduğu çaba da son derece önemli. Şimdi dikkati dağıtmadan, sistemli bir şekilde ve asla bıkmadan bu adalet arayışını ileri götürmek zamanı. Giden canların geri gelmeyeceği hangi karar adil olabilir ki… Ancak yüreklere az da olsa su serpecek, başka canların pisi pisine öldürülmesinin önüne geçecek bir hukuk mücadelesini tamamlayan kamuoyu desteği bu noktada çok önemli. Yani yürünecek uzun bir yol var. Öfkeyi de mücadele ruhunu da, dayanışmayı da canlı tutmak önemli.
Sanırım hepimiz Şubat 2023’ü unutmak istiyoruz. Ancak bu asla mümkün olmayacak. Yeni bir aya başladık. Kıbrıs’ın en güzel zamanları şimdi. Madem yaşıyoruz hâlâ, yitirdiklerimizi unutmadan ve unutturmadan güzelliklerini içimize çekelim hayatın. Yeni ay hepimiz için güzellikler getirsin.
