Bizim kuşak ucunu yetişti. “Dedelerimiz, babalarımız, analarımız, kısaca Kıbrıs Türk aileleri hangi yörede, köyde, kasabada olurlarsa olsunlar, (ki sözünü ettiğimiz o yıllarda adına “kent” denecek yerleşim yeri yoktu) Rum toplumu ile iç içe, yan yana, ayrı ayrı köylerde kasabalarda fakat birbirleriyle “komşular” olarak yaşarlardı…
Buna karşın “kimlik bunalımı” yoktu! Kimse iki etnik unsuru birbirine kaynaştırma gailesi ile gayretinde değildi! Kimse kimseyi “iş ve güç birliğine davet etmiyordu, buna da gerek duymuyordu! Kimse kimsenin dinine imanına, kilisesine camisine, bayramlarına yortularına, eğlencelerine panayırlarına, düğünlerine derneklerine… Katılma gereği de duymuyordu, katılanlar da kendi inisiyatifleriyle katılır kimseler tarafından da yadırganmazlardı!.. Ortodoks Rum’un çan seslerini Türk halkı işitir, Müslüman Türklerin ezan seslerini de onlar duyardı.. Ve kimse kimsenin eğitimine karışmazdı! Her iki halk da okullarında İngilizce öğretimine çok önem verirdi ama Türklerin pek az okulunda Rumca dersi vardı, Rumların hiç bir okulunda Türkçe dersi yoktu!
Fakat: Türklerin büyük bölümü Rumca konuşmasını bilir Rumlar ise ancak çat pat Türkçe konuşurlardı!
Her iki halkın insanları birbirlerinden alışveriş yapardı ama en çok Türk toplumu Rum’dan yapardı alışverişini çünkü onların ekonomileri, üretimleri bugün de olduğu gibi her zaman bizden ilerideydi!
Rum toplumu zengindi Türk halkı fakirdi! Onlar çoğunluktu biz azınlıktık vs…
YUKARIDA yazdıklarım, “nereye atarsanız atın taşın kesinlikle yere düşeceği” kadar gerçektir! Bunları iki halkın, yanına daha pek çok unsurları da alarak oluşan ilişkilerine, ucundan da olsa tanık olduğum, bizatihi yaşayıp gözlemlediğim için biliyorum.. Ve “keşke” diyorum bugün “Rum Türk halkları adada kardeş kardeş yaşadılardı” diyenler bu anlattıklarımı okusalardı.. O zaman bu kardeşliğin nereden kaynaklandığını çok iyi anlarlardı! Anlarlardı ki “cemaat esamesindeki Türk halkı Rum çoğunluğunun altında bir ‘muhtacı dide’ olarak yaşadığı için iki halk arasındaki ilişkiler “kavgasız gürültüsüz, sorunsuz korkusuzdu!” Fakat:
NEREYE kadar? Bu hırgürün olmadığı komşuluk ilişkileri nereye kadar sürdü? Türk halkının “siyasi ve sosyoekonomik zafiyetini ‘enosis’ hedefiyle bir kanlı serüvene çevirene kadar! Adadaki Türk halkını yok sayarak, İngilize karşı oluşturduğu EOKA terör örgütünü “megalo idea” odaklı mücadelesi yapana kadar!
Tutun ki 1954’lerden beridir bu adada Türk-Rum çatışmaları vardır ve artık iki halkı “ikili ilişkilerle” geçmişte olduğu gibi bir federasyon şemsiyesi altında bir araya getirecek ne zemin kalmıştır ne de konum! Bu da 2 ile 2’nin 4 ettiği kadar gerçektir, hiç değişmez!
EKONOMİ İLE KAZANILACAK İSİTİKRAR ÜZERİNE!
Dünya alem bilir ki “ekonomisi düzgün olmayan ülkelerde ne istikrar vardır ne dirlik düzenlik. İç barışın en büyük düşmanıdır ekonomik zayıflık! Üstelik tek kelimeden de ibaret değildir. (Hemen belirteyim ama. “Ekonomiden” söz ederken amacım ekonomistlerin alanlarına tecavüz etmek değildir.) Buna karşın herkes gibi ben de Sn. Başbakan Özgürgün kadar bilirim ki “bir ülkede “istikrarı ancak ekonominin gelişmesi sağlar!”
Yoksa kalkıp da lafazanlık yaparak “Ekonominin” tekil olmadığını yazacak değilim! Çünkü Sn. Başbakan da bilir ki “bir ülkedeki eşya ve malların, üretim, dağıtım, değişim ve tüketimine ait “kültür” kısmına denir “ekonomi!”
Bilinir ki bir devletin oluşumu, ekonominin o devlet organlarının bünyelerinde yer almasına bağlıdır. Büyüme ve kalkınması da… Meslekleri sınıflara ayıran da ekonomidir: Tarımdan sanayiye, küçük ölçekli işletmelerden zanaatlara, enerjiye kadar…
Ve bilinir ki “büyük ekonomiler küçükleri yutar!” Bu nedenle dünyada büyük ve küçük ülkeler vardır! KKTC ise “tanınmamış ve ambargolar altında oluşu nedeniyle “küçücük” ölçekli bir ekonomiye sahiptir lafı edilmez!
Dolayısıyle istikrarsızdır! Bu nedenle insanlar büyük oranda Güney’den alışveriş yaparlar! Bu nedenle tarım sektöründen sanayiye, ticaretten üretim ve imalata, ithalat ve ihracattan, ulaşımdan enerjiye… Kadar KKTC heyamola çekmektedir..
Dolayısıyle Sn. Özgürgün’ün “Ekonominin gelişmesi istikrarı sağlar” lafını camlatıp duvara asamıyorum!
Öte yandan, Adana Esnaf ve Sanaatkârlar Odaları Birliği Başkanının Özgürgün’e “KKTC’ye her gelişinde, ülkeyi daha gelişmiş ve güzel gördüğünü” söylemesinin hikmetini hiç anlayamadığımı da belirtmek isterim eğer söylemek istediği Girne’yi mahveden çarpık yapılaşma, memleketi pisliğe boğan zibillikler, ölümcül trafik kazaları furyası, rant arsa spekülasyonları değilse! O zaman sorasım gelir: “Geriye ne kaldı memleketin güzelliği ve kalkınması yönünden, baktınız mıydı gözleri okşayıp gönülleri açacak?..
Sonuçta şu hükme varmak mümkün değil mi? “Özgürgün bizimle dalga geçiyordu artık ekonomiyle de dalga geçiyor!”
Ama öyledir ağalar beyler! Dünya “nimetlerine” hem paraları hem de aşk ve sevgileriyle sahip olanlar için yaşadıkları hayat; kişisel istikrarlarıdır ki memlekete de pembe pembe bakarlar o sanal dünyalarından!
ÇOK DEĞERLİ BİR İNSANIMIZI KAYBETTİK: HARİD FEDAİ’Yİ
Harid Fedai’yi çok geç tanıdığım için hep hayıflanmışımdır. Aslında itiraf etmeliyim: Bir gazeteci köşecisi, habercisi, muhabiri için en büyük kayıptır Lefkoşa dışında ikamet etmek, Lefkoşa’nın o her türlü kültürel ve sanatsal devinimiyle nabız gibi atan politikasının dışında kalmak!
Nice değerli insanları bu nedenle ya çok geç tanıdım veya yeterince kendileriyle yarenlik edemedim. Harid Fedai bunlardan biri oldu. Tanıdığım en efendi en güzel en dolu insanlardandı. Fedai’ye tanrıdan rahmet ailesine başsağlığı dilerim
