Böyle güz mevsiminde güneş ufka çekilip kerpiç evlerin damları kızıla kestiğinde ve yılın onuncu dolunayı yaklaştığı zamanda mahzun bir hava sinerdi ara sokaklara.
O vakitler uzayıp giden bir hicranı anlatırdı bir udun tellerinden çıkan doğulu ezgiler.
Yaseminlerin solmasına henüz vakit varken, nar kabuğunu bu hicran vaktinde çatlatırdı.
Özgürlüğün bütün harfleri paramparça.
Yine de kapılar cömertti.
Düş’tü bu…
…
Ve daha sonra,
İhtilal rengi kızıllık damlardan çekildiğinde, bütün iyiliklerin maraza evrildiği sokaklar okyanus mavisiyle sulandırılmış bir karanlığa yürürdü belli belirsiz yanan loş lambaların ışıkları altında.
Sessiz güz geceleri güz türkülerinin inlemelerine gömülürdü.
Asırların yorgunluğunu taş ustalarının ilmek ilmek ördüğü surlar taşırdı.
Cumhuriyet sonrasıydı,
Polisler ara sokaklarda ağır adımlarla devriyeye çıktıklarında, Musalla tabyasında esrik bir hava esmeye başlardı.
Rüyaydı bu…
…
Hiçbir rüya gerçek olamazdı ama yine de her mevsimde ve her zaman olduğu gibi güz rüyaları görülürdü.
Zaten bu mevsimin kendisi rüya gibiydi hatta bu kentin kendisi baştan aşağı öyle.
Londra sokağına avukatlar doluşmazdan önce, Baf sokağı Kadınlar Pazarı’na uzanır oradan da Arasta’ya çıkılırdı.
Bu sokağın Arasta kadar ünü vardı ki toptancılarla perakendecilerin neşeli gürültüleri Ermeni Manastırı’nda yankılanırdı.
Henüz dizlik giyen, beline kuşak saran erkeklerle, çarşafları yarım bir pelerini andıran kadınlar yok olmamışlardı.
Aslında o pelerine benzeyen kıyafetler, yüzü peçeli kıyafetlerden sonra modern bir hayata açılmanın delaletiydi.
Ancak zaman kötüydü; karanlıktı; serin Akdeniz rüzgarlarını aç kartallar ve leş yiyici akbabalar kaçırırdı.
Kaç güz mevsimi geçti hicranı anlatan ki o capcanlı sokaklar yasak bölgeler olalı çok oldu.
Hasrettir bu…
