Milli Eğitim Bakanı Mustafa Arabacıoğlu geçtiğimiz hafta BRT’de katıldığı bir programda tam gün eğitimin sinyallerini verdi. Gönyeli ve Değirmenlik İlkokullarının pilot okul olarak seçilip uygulamaya başlanacağını duyurdu. Anladığım kadarı ile bu iki okul da belediyelerin desteğini alarak altyapı sorununu ortadan kaldırmış. Sayın bakan altyapı derken ne demek istediğini daha açıkça anlatmalı. Buradaki kastedilen eğer “yemek yenilen mekan” ise tüm okullarda böyle bir mekanın varlığını beklemek uzun zaman alır ve ciddi bir bütçe gerektirir. Alt yapı derken, teknolojik donanım, öğretim programlarının(müfredat) uygun şekle getirilmesi, okulun ergonomik olması, öğretmenlerin yeterliliği gibi konular kastediliyorsa o zaman da bütçeden eğitime iyi bir pay ayrılmalıdır.
Sayın bakan “tam gün eğitim” derken herhalde “eğitimde sürenin uzatılmasını” amaçlamaktadır. Acaba Kıbrıs Türk Eğitimi’nin ihtiyacı sürenin uzatılması mıdır? Yoksa verimlilik midir? Ya da eğitimde sürenin uzatılması verimliliği artıracak mıdır? Eğitimde geçirdiğimiz mevcut süreyi verimli kullanabiliyor muyuz?
Haaa! Eğitimde verimlilik esas alınacaksa sürenin uzatılmasını sonuna kadar desteklerim.
Ancak tam gün eğitimle ilgili bu ülkede pilot uygulamalar geçmişte denendi. Eksikleri olmakla birlikte Şht. Ertuğrul İlkokulu’nda yapılan tam gün uygulaması kanımca başarılı oldu. Maliyeti yüksek olmakla birlikte geliştirilerek daha iyi noktaya getirilebilirdi. Ancak fırsat eşitliğine aykırı olduğu ve yasal boşluk nedeniyle sendikalar tarafından desteklenmemişti.
Kanımca bu ülkede tam gün eğitime geçilecekse yani eğitimde süre uzatılacaksa, kalabalık büyük okullar yerine maliyeti daha düşük küçük ve taşımacılığın yapılmadığı okullardan başlanmalıdır. Taşımacılığın olmadığı bir okulda çocuklar öğle arasında 100-200 metre evine gidip beslenme sorununu çözümler ve tekrar okula gelebilir. Ayrıca sürenin uzaması ile birlikte mevcut yoğun müfredatlar üzerine yenileri eklenecekse ve çocukların üzerindeki baskı daha da artacaksa “eksik olsun öyle tam gün eğitim” dedirtecektir.
Burada yapılması gereken süre uzatılırken, son yıllarda eğitim sistemimizin en önemli eksiklerinden biri olan sosyal-duyuşsal öğrenmeleri içeren derslerin müfredata girmesidir. Bugün yetiştirdiğimiz çocuklar, gençler çevreye duyarlı değilse, kültüre, sanata, kendi ülkesinin tarihi değerlerine duyarlı değilse, trafik kurallarına uymuyorsa, insani ilişkilerde saygı düzeyi yerlerde sürünüyorsa, bu eğitim sisteminin bir sorunudur. Sosyal-duyuşsal öğrenmede eksiklik var demektir. Bu işler daha fazla matematik ve fen görmekle olmuyor yani…
*******
Eğitimde gün içinde sürenin uzatılması ve bununla birlikte verimliliği etkileyecek olan en önemli etken de eğitim sistemimizin sınav odaklı ve dershanelere bağımlı olmasıdır. Kolej sınavının var olduğu bir ortamda tam gün eğitimde çocukların haline düşünmek bile istemiyorum. Düşünün ki saat 15.30-16.00’da okuldan çıkacak bir çocuk haftanın üç dört günü de dershaneye gidecek. Çocuk eve saat 19.00’dan önce gelmez demektir. Okuldaki ödevlerini ne zaman yapacak, ne zaman dinlenecek, ne zaman oyun oynayacak? Böyle bir ortamda çocukların sağlıklı olabilmesi mümkün mü?
Sınav odaklı bir ortamda, diğer bir alternatif ise; Öğrenciler okulda öğleden sonra yapılacak olan derslere gitmek yerine dershanelere gidecek. O zaman da eğitimdeki sürenin uzamasının anlamı ne? Bugün liselerimizde gerek GCE gerekse LYS hazırlıkları nedeniyle özel derse gidip de okula gitmeyen birçok çocuk olduğu biliyoruz.
Dolayısı ile tam güne geçiyorum demekle tam güne geçilmiyor. Burada esas alınması gereken verimliliktir. Bugünkü sistem içerisinde gün içinde sürenin uzatılmasının verimli olabilmesi için sınav odaklı bir anlayıştan vazgeçmek gerekiyor.
Yok ben ikisini birden yaparım diyorsanız, yapın da görelim hep birlikte kaosu…
Hep söylerim eğitim ciddi bir iştir. Palyatif çözümlerden uzak durmak, eğitim biliminin gösterdiği yoldan şaşmamak gerekir.
