İngiltere’de yaklaşık 6.5 milyon insan düşük gelirli oldukları için devlet yardımı alıyor. Bugünlerde İngiltere çocukları etkileyen yoksulluğu konuşuyor. Eğitimi etkileri ele alınıyor. İngiltere’de öğrenciler öğle yemeklerini okulda yiyor ve ücretini de fakir öğrenciler dışında herkes kendisi ödüyor.
İngiliz hükümetine son günlerde ciddi baskılar var. Okulda yenilen yemek öğrencilerin tümüne ücretsiz olması gerektiği yönünde eleştiri alıyor İngiliz hükümeti… Sorun sadece yemek da değil. Öğrencilerin yaşadığı yoksulluk sadece bununla sınırlı da değil. Kıyafetten tutun da okul çantası ve okul dışında çocukların ihtiyaçları ciddi bir sorun olarak duruyor.
İngiltere dünyanın en zengin ülkelerinden bir olmasına rağmen yaklaşık 10 çocuktan 3’ü yoksulluk içinde yaşıyor. Bu da 4.2 milyon çocuk demek… Bu rakamın bir milyonu da yoksulluğun en ağır koşullarını yaşıyor.
Türkiye’ye bir göz atıyorum. Türkiye’de DİSK’in verilerine göre asgari ücretle çalışan işçi oranı %57, Türkiye Sosyal Güvenlik Kurumu verileri göre ise %42. Türkiye’nin bu konuda Avrupa’daki en yakın rakibi Slovenya’da bu rakam %15. Örneğin İspanya’da asgari ücretle çalışan işçi sayısı %1 bile değil…
Peki KKTC’de durum nedir sizce? Bence Türkiye’nin oranından da fazladır durum. İşçi olarak çalışanların çok büyük bir kısmı asgari ücretle çalışıyor. Bizde asgari ücret “asgari” özelliğini çoktan kaybetmiş. Normal bir ücretmiş gibi kabul görüyor. Zaten bildiğiniz gibi KKTC’deki asgari ücret fakirlik sınırının çok altında, açlık sınırı ile başabaş gidiyor.
Asgari ücretin açlık sınırı ile yarıştığı bir ülkede yoksul aileler ve yoksul çocuklar da var demektir. Bugün KKTC okullarında öğrenim gören çocukların önemli bir kısmı gelir düzeyi düşük ailelerin çocuklarıdır.
KKTC’de ilk ve orta öğretimde 50 binin üzerinde öğrenci var. Bu öğrencilerin arasında özel okula gidenler ve devletin kalburüstü okullarına gidenler var elbet… Peki geri kalanlar? Ki büyük çoğunluğunu onlar oluşturuyor.
Burada isimlerini yazmak istemediğim bölgelerdeki okullarda öğrenim gören çok sayıda çocuk, yoksulluğun yarattığı sorunları eğitim hayatlarında yaşıyorlar.
KKTC’de kademeli olarak tam gün eğitime geçileceği yönünde bir politika izliyor bugünün hükümeti… Peki öğrencilerin yaşadığı yoksulluk sorununa bir çözümleri var mı? Dünyanın birçok ülkesinde olduğu gibi en azından yoksul çocukların öğle yemeklerini karşılamak gibi bir düşünce var mı? Yoksa “kim ne isterse yapsın, ne haliniz varsa görün” mü deniliyor?
Yapılan birçok araştırmada görülmüştür ki, yaşanan yoksulluk çocuklara yalnızca gelişim yıllarında zorluk yaşatmakla kalmıyor, aynı zamanda gelecekteki sağlık, refah ve ekonomik beklentileri üzerinde de uzun vadeli bir etki yaratıyor. Yoksulluk içinde büyüyen çocuklar genellikle yetişkinliklerinde daha düşük kazanç elde ettiklerini ve daha az çalıştıkları görülmüştür.
Dünyada tüm bunlar olup biterken, KKTC’de biz eğitim adına ne tartışıyoruz? Aslında çok bir şey tartıştığımız yok. Eğitimi hep teğet geçiyoruz. Gündelik sorunlar ile zaman harcıyoruz. Doğru dürüst bir plan program yok. Geleceğe dair bir projeksiyon yok.
Peki böyle giderse her geçen gün kötüye giden eğitimimizi nasıl ileriye taşıyacağız?
Ne yazık ki, ümitli olmam için ortada bir veri yok.
