Köylerde öğretmenlik yaptığım yıllarda cinslerini ayırt etmeden genelleme yaparak tümüne de “kartal” dediğimiz “leş yiyici” kuşları izlemeyi severdim. Ta ufuklardan koparak gelirlerdi. Bazen saatlerce hatta yarım gün gökyüzünün derinliklerinde daireler çizerek uçarlar, bir türlü hayvan leşinin olduğu yere inmezlerdi… Kartalların yahut akbabaların bu uçuşlarını uzaklardan izlerken sabrım tükenir, sıkıntıdan çatlayacak gibi olurdum… Sonra aralarından bir tanesi aşağıya doğru jet uçağı gibi büyük bir hızla pike yapar, leşin üzerinden teğet geçerek yeniden gökyüzüne yükselirdi… Daha sonra her halde etrafta kendileri için tehlike yaratacak her hangi bir canlı veya insan olmadığına, o kendilerine özgü hisleri ile emin olmalılar ki yine önce birisi sonra diğerleri arka arkaya pike yaparak leşin üzerine, yanına konarlardı… Tutun ki leş dediğim bazen bir koyun bazen eşek yahut geberilmiş bir öküz de olabilirdi.
Kıvrık gagaları ile önce o geberilmiş hayvanların yumuşak olan karınlarını, gözlerini deşerler, bağırsakların ortalara dökülmesinden sonra da etli kısımları kakalamaya başlarlardı… Gün batana dek o leşin etrafında döne dura etleri kakalayıp yemeye devam ederler, hatta ertesi gün de kalanı için geri dönerlerdi…
Doğasal devinim hep öyle sürerdi… Topraktan canlılara, canlılardan toprağa akıp karışan bitmeyen dönüşümlerle değişimlerde hayat devam eder ve hâlâ aksini ispat edemedikleri için geçerliliği ile gerçekliğini koruyan “dünyada hiçbir şey yeniden var olmaz, hiçbir şey kaybolmaz” kuralı, kendini en akılsız kafalara bile hayatın her anına ispatı ile oturmuş olaylarla kabul ettirirdi.
FAKAT: Ne insanlar “leş kargalarıdırlar” ne “leşleri kakalanacak” geberilmiş hayvan!.
O zaman sorarsınız: Eğer öyle değilse niçin İsrail Filistin’in akbabası olurken, IŞİD de Irak’ın “kan emici yarasası” oluyor? İnsanlar neden birbirlerini öldürmeyi bu kadar çok seviyor, bu kadar iştiyak ve iştahla gerçekleştiriyorlar? Tıpkı kartallar Akbabalar gibi!
Orta Doğu’da olanları izliyorsunuz. Kanlar akıyor, on binlerce insan göç yollarına düşmüşler yurtlarını terk ediyorlar. Çocuklar sürekli öldürülüyor, sürekli ölüyorlar! Can pazarını aşmış, sanırsınız bu bölgelere gökten ruh’ül Kudüs inmiş de kıyamet gününün borusunu çalmakta!
Irak’ta katliam vardır, soykırım vardır, cinayet vardır, insanlık adına koskoca bir ayıp ve vahşet vardır! Ve artık ırakta iki türlü insan vardır: “Öldürenler-ölenler!”
OLAY NEDİR: Önce Osmanlı’nın “memaliki metrukesiydi” Orta Doğu. Birinci Dünya Savaşı öncesi ve sonrasında o diyarları terk ederken arkasında çarıklarını değil, milyonlarcası Türk’ün topraklarına karışan “canlarını” bıraktıydı.
Orta Doğu’yu dolayısıyla Suriye, Irak, Mısır, Filistin’i terk ederken Osmanlı’nın “sahipsizliğe” bıraktığı o uçsuz bucaksız çöllerin boşluklarına daha sonra İngilizler yerleştilerdi. O da terk edip giderken, gerisinde bugünlere kadar sürecek “savaş, kan ve ölümün” mirasını bıraktıydı!
İşte şimdilerde paylaşılamayan topraklar yüzü suyu hürmetine, aslında paylaşılamayan o ellerde kalan tek miras “kan ve ölümdür!” Ki sürekli akıtılan kanları ile sürekli olmazsa ölümleri, Orta Doğu yaşamaz!
Ve büyük Amerika! Eğer karnını deşip bağırsaklarını akıtmasa, öylece ve leş gibi ortalarda bırakıp Irak’tan ayrılmasıydı, şimdi bu felaketler yaşanmaz, bıraktığı boşluğun üzerine IŞİD gibi leş kargaları üşüşüp o coğrafyayı kan gölüne çevirmezlerdi!
NEDEN AMA? “Neden ama” diye sorarak isyan etmez misiniz? Niçin Irak, Suriye, Filistin, İsrail, Mısır falan durulmuyorlar? Neden bitmiyor savaşlar?
İşte o “akbabalar” yüzünden! Her biri bir “mezhebin” her biri bir “tarikatın” Temsilcileri! Tarih boyunca din ve Allah uğruna savaşlar hep çok kanlı oldulardı. Çünkü ya “ölmek üzerine savaşırlar yahut öldürmek!” Ne bağışlamak vardır ne bağışlanmak vardır dinlerinde imanlarında!
İşte şu sıralarda IŞİD öylesi bir mezhep itikadında kan döküyor Irakta! Allah adına, şeriat adına, Sünnilik adına!
Şii olanlar, Ezidiler, öte yandan Türkmenler… Toplu katliamlarla karşı karşıya gelmişler. Amerika müdahale etmiş. Etmiş ama zaten vakti zamanında da ettiği içindir ki Irak beterin beteri durumlara düşmüş!
VE GELİYORUZ BİR BAŞKA GERÇEĞE: “Allah ceberrutu gayyibesinde müncezipken, Eşref’i mahlûkatı yarattı. Ki kendisine secde edip vecde gelsinler diye…” (Yani Allah kâinatının boşluğunda yalnızken en şerefli canlı olan insanı yarattı ki kendisine secde edip tapınsınlar.)
Şimdi Allah için bakın ama. Ve Allah için söyleyin: Bu mudur Allah’ın insanı?
O zaman sormaz mısınız? “Cehalet mi dinleri doğurdu yoksa dinler mi cehaleti?” Çünkü:
Müslümanlar için tek bir Kuranı Kerim vardır. Allah’ın tüm emirleri oradadır. Ne var ki “Müslümanım” diyen kimseye yetmiyor! Ne Allah’ın bir’liği ne de Kuranı Kerimi!
Önce Sünniler Şiiler Aleviler diye iki büyük mezhebe sonra da yüzlerce tarikata ayrıldılar. Nurculardan El Kaide’ye, Nakşibendilerden Fethullahçılara, Süleymancılıktan Menzilcilere… Kadar! Niçin bilir misiniz? Birbirlerini kıyıp öldürsünler diye! Hem de hangi dünyada? Artık “ulusları” ve “insanları” etnik kökenleri ile ayrı gayrı tutmanın mümkün olmadığı olursa eğer anında kitleler tarafından protesto edildiği, devletlerin anayasalarına “hukuk dışı” olarak kazındığı, kimselerin kimseleri dini, dili ırkı ile ayırımcılık ve kayırıcılık içine sokamayacağı bir dünyada!
Fakat işte bu dünyada tüm mezhepleri ve tarikatları ile Müslümanlar maalesef yer almıyorlar! İşte son ispatı, “IŞİD!”
O halde şöyle bir kaziyeye varabilir miyiz? “Cehalet dini taassubu doğurdu! Taassup da din uğruna savaşıp kan akıtmayı!” Zaten ispatı kendinden menkul değil midir? Ne yapıyor Orta Doğu’da Şiiler yahut Sünni Müslümanlarla onlarca tarikat mensupları? Orta Doğu’yu yemiyorlar mı? IŞİD gibi olanları “Şeriat uğruna” deyip insanları kıyarken bir yandan da köleleştirmiyor mu?
KISACA: “Cehalet” bitmeden, aydınlık kafalar yoğalıp çoğalıp karanlık kafaları aşmadan; insanlar dinin değil, din insanların egemeni olmaya devam edecektir! Cehaletle din yan yana gelemeyeceğinden dolayı da din uğruna savaşılırken işte Irak’taki gibi büyük insanlık felâketlerinin yaşanmaları bitmeyecektir!
