Cumhurbaşkanlığı seçimi yanaşıyor. Adaylar sokak sokak gezmeye televizyonlardan radyolardan kendilerini anlatmayı hızlandırdılar. Ne var ki nisan ortasında yapılacak bu seçimler için halkta hâlâ beklenen tansiyon oluşmadı. Bunun sebebi umutsuzluk ya da bir şey beklememekten öte siyasetin kendi adına verdiği sözleri yerine getirmemesidir diye düşünüyorum.
Son seçimlerden üç dört ay önce, Siyasi Partiler Yasası, Seçim Yasası gibi siyaseti doğrudan ilgilendirecek yasaların geçmesi gerektiği konusunda mutabakata varan partilerin, seçimden bir gün sonra bu konuyu sanki hiç konuşulmamış, olay seçim sonrasına zaman darlığı gerekçesi ile ertelenmemiş gibi davranıp rafa kaldırması insanımızı cidden rahatsız etmiştir.
Hele hele artık parlamenter sistemin tükendiği ve başkanlık sisteminin ön plana alındığı belirgin bir süreç yaşandıktan sonra konunun sümen altına itilmesi kabul edilir gibi değildir. Parlamenter sistem, o veya bu sebepten yürümemektedir. “Yürütürüz” diyenlere yürütebilmeleri için gereğinden çok zaman verilmiştir. Artık onlarda kabul etmelidirler ki bu gömlek bize uymuyor.
Kaldı ki güneyde Rumlar, yıllardır başkanlık sistemi ile yönetilmektedirler. Kuzeyimizde ise Türkiye’nin kendi realiteleri doğrultusunda en kısa zamanda başkanlık sistemine geçmesi kaçınılmaz görünüyor. Peki ama arada kalan bizlerin bu inadı ne? Hani hiç tartışılmamış olsa, neden yürümediğini araştırma ihtiyacımız olsa neyse. Ama bunları da pek âlâ biliyoruz. Ve en kötüsü parlamenter sistemin yürümemesine neden olan nedenleri de ortadan kaldıramıyoruz. O zaman, artık başkanlık sistemine geçmemizin kaçınılmaz olduğunu da fark etmemiz gerekmez mi?
Nitekim 19 Nisan’da Cumhurbaşkanlığı’na aday olan tüm bireyler bunu farkında. Açık açık, biraz da kendilerini tek adamlığa taşıma arzusu içinde görünme korkusu ile bu farkındalıklarını dillendiremiyorlar tabii. Ama satır aralarında sık sık sadece görüşmeci değil iç sorunlarla da uğraşacak bir Cumhurbaşkanı olacaklarını ifade ederek, başkanlık sistemine gizli bir destek veriyorlar. Çaktırmadan olması gereken sisteme destek veriyorlar. Bazısı bunu çok yapıyor, bazısı daha az yapıyor ama tamamı da yapıyor.
Açıkçası ben ülkemizde en azından siyaset kurumunun toparlanması için bir an evvel başkanlık sistemine geçmemiz gerektiğini düşünüyorum. Şanslıyız da, çünkü şu anda bu sistemi taşıyabilecek “başkan” adaylarımız mevcuttur. O zaman hemen meclis kararı almalı, 19 Nisan’da başkanlık sistemini geçiş teklifini de referanduma sokmalıdır.
Aynı referandumda Yüksek Mahkeme Başkanı Sayın Şafak Öneri’nin yargıç sayısının artırılmasına yönelik, birçok kesim tarafından haklı bulunan talebi de halkoyuna sunulabilinmelidir.
Meclis iki maddeli referandum kararını hemen alırsa, hem siyasete olan güveni tekrar inşa etme yolunda önemli bir adım atmış, hem de reformist önemli bir davranış sergilemiş olacaktır.
Bu fırsat kaçırılmamalıdır.
VE ŞİİR…
Bu hafta da şairimiz geçen haftaki gibi Cemaliye Jenny Sağlam. Onun “Memleket” adlı hiciv şiirini sizlere sunuyorum:
Memleket
Ümitler tükeniyor, düzelmez bu memleket
Kim ki; “zengin olsun” dersin, gel sen onu vekil et
Al birini çal ötekini, çirkef oldu hükümet
Meclis bir toplandı mı, durumları felaket
Gir ve çıkma hanı oldu, kumar fuhuş bereket
Pislik boyumuzu aştı, gitti bizim memleket
Memur işçi, emekli, arasa da adalet
Kim kime, dum duma, halka çöktü sefalet
Bu güzelim adada, torpil menfaat isabet
Öyle bir lüksün yoksa, yarınını hesap et
Hal ve durum böyleyken, nedir bizim akıbet..?
KKTC Ka-Ka Te-Ce nereye istikamet..?
ANLAYAMADIKLARIM
Sekiz bin yedi yüz elli Türk Lirası için bir banka soygunu hangi kafa ile yapılır hâlâ anlamış değilim.
Karikatür
