Bir çocuk gülünce dünya gülüyorsa, biz niye çocukları ağlatıyoruz?
Çocuk olmak;
Çocuk pek çok şeyi simgeler, masumiyet, sevinç, coşku, mutluluk ve neşe gibi pek çok güzel duyguyu barındırır o küçücük bedenler!
Kötülükten habersiz, kin, öfke ve tüm kötü duygular onlardan uzaktır.
Bir çocuk ne ister sorusunun cevabı çok basittir aslında. Oyun ister!
Sevmek, sevilmek ve mutlu olmak ister. Canı yandı mı ya da üzüldü mü ? Hemen ağlar! Ağlamak doğal bir eylemdir çocuk için, güç gösterisi olarak nitelenmez.
Düzdürler, istedikleri ve istemedikleri her şeyi korkusuzca dile getirirler çünkü korkmazlar. Korkuyu bilmezler… Sadece bu nedenle bile korumaya, korunmaya muhtaçtırlar.
Keşke hep çocuk kalabilseydik! keşke içimizdeki çocuğa vakit ayırıp onu da mutlu edebilecek şeyler yapsaydık. Belki şimdi yaşadığımız bu berbat dünya çok daha güzel ve yaşanası bir yer olurdu.
Utanmalıyız, hepimiz utanmalıyız! Çocuklarımıza gelecek diye bir enkaz yarattığımız için utanmalıyız.
Oysa ne güzeldi bizim çocukluğumuz!
Mahallemizde gönlümüzce koşup oynadığımız günler.
Geceleri herkes kapısının önüne sandalyesini atar ve konu komşu muhabbet ederdik.
Herkes komşusunun çocuğunu da kendi çocuğu gibi koruyup kollardı.
Yollar sokaklar çocuk sesleri ile doluydu. Bir başkaydı o dönemler!
Tüm çocuklar devlet okullarında okurdu! Başarı oranı da oldukça yüksekti.
Okunması istenen branşlarda burs verilir! çocuklar teşvik edilirdi.
Şimdi bir okulu bile yapamıyoruz!..
Kaç ülkede böyle bir rezillik yaşanır!
Girne Karakum bölgesinde , Milli Eğitim ve Kültür Bakanlığı’na ait bir okul inşaatının birinci katının beton dökümü yapıldığı sırada inşaat çökmüş. Ya bu inşaat, içinde eğitim verildiği sırada çökseydi? Bu mu çocuklara verdiğiniz değer? Nerede denetim? Ama hangi işi doğru yapıyorsunuz ki? Benimki de laf işte…
Bir çocuk hastaneye gidiyor, eve gönderiyorsunuz ve o şu an aramızda değil.
Bir çocuk tecavüze uğruyor. Devlet olarak olaya sahip çıkıp çocuğun gelecekteki yaşamında karşılaşacaklarını engellemek için kimliğini bile gizleyemiyorsunuz!
Çocukları korumak devletin görevidir. Gerekirse ailelerinden bile koruması gerekir.
Maalesef her çocuk şanslı doğmuyor hayata! Tacize, tecavüze uğrayan, dayak yiyen, işkence gören ve daha niceleri…
Devlet, devlet olduğunu hatırlamalı ve sorumluluklarından kaçmamalı ve üzerine düşeni yapmaya başlamalıdır. Hem de derhal
En büyük ihtiyaç Sosyal Hizmetler Dairesinin güçlendirilmesi.
Caydırıcı cezaların artırılması. Çocuğa şiddetin her geçen gün arttığı bu ülkede çocuk haklarını ilgilendiren yasaların eksiksiz uygulanması ve çağımıza göre güncellenmeleri gerekir.
Kimse çocuğun sahibi değildir. O bir bireydir. Çocukların özlük haklarına ailesi bile olsanız müdahale edemezsiniz.
