İşte sonuçta böyle olur kitapsız, deftersiz, kalemsiz, silgisiz, öğretmensiz ve yöneticisiz kalır ‘sistemsiz eğitimi’ olan ülke: çırılçıplak ortada kalır. Artık buraların eğitimi ile ilgili yazmak insanın içinden gelmiyor. Birilerine avuç açmakla eğitim olmazmış aslında daha doğrusu devlet olunmazmış.
Sonrasında çare aranmaya başlanır ama olan olmuştur. Çocuk okula ilk kez gelir, okulu sevmesi için ‘güler yüzlü ve sevecen’ bir öğretmenle karşılaşması lazım. Okula ve okulla ilgili tüm nesnelere karşı olumlu tutum geliştirebilmek için ama öğretmen yok.
Kitaplarını arar çocuk. İlk kez kitap kokusu alacak ancak kitap da yok. Nedeni ise belli ‘para’ olmadığı için kitap basılmadı.
Anayasa’da eğitim 15 yaşına kadar zorunlu 18 yaşına kadar ücretsiz diyor ama ne kalem ne silgi ve en önemlisi ne de defter yok.
Efendim tüm bunlar içerisinde çocukların okula, öğretmene, kitap okumaya, ders çalışmaya, okul arkadaşlarına, okul eşyalarına karşı olumlu tutum geliştirmesi nasıl beklensin ki?
KKTC eğitimi ‘sistemsizdir’. Sistemsiz olmasının nedeni de işte budur. ‘Paran kadar konuş’ denir ya paran kadar sistem kurulmalıydı ama olmadı. Sistemsiz KKTC eğitimi artık çöktü.
Şimdiki yönetim değil bundan önceki yönetimler suçludur; çünkü KKTC eğitimini ‘sistemsiz’ niteliğe onlar büründürdüler.
Her şey başka ülkelerden buralara ‘transfer’ edildi yıllarca. Temel eğitim programı bile başka ülkenin finanse edip, başka ülkenin insanlarının hazırlamasına terk edildi. Kıbrıs Türk Kültürü yok sayıldı. Kitaplarda Kıbrıs Türk kültürünün izi bile kalmamış.
Halbuki buraların gelişmekte olan fakir bir ülke olduğu gerçeğinden yola çıkılmalıydı. Bu amaçla ders kitapları hazırlanırken bir sonraki yıl dağıtılmak üzere, öğrencilerden toplanacak nitelikte hazırlanmalıydı. Söz konusu uygulama pek çok gelişmiş ülkede bile mevcut.
Bunun yanında 44 yılda toplanmayıp çöpe giden kağıtlara ne demeli? Çağ nüfusu 3500 civarı. İlkokul birinci sınıftan onikinci sınıfa kadar hesaplandığında toplam 3500 x 12= 42.000 öğrenci yapıyor. Her öğrenci için 8 adet kitap hesaplansa her yıl 42.000 x 8=336.000 kitap çöpe gidiyor demektir.
Bir kitabın ağırlığı ortalama 200 gram kabul edilirse 336.000 x 200= 67,2 ton eder. Her yıl 67 ton kağıt atılmış. Bir ton atık kağıt 17 agaç kurtarmak demektir. Yılda 1139 ağaç kurtulur.
Buralarda çevre de düşünülmediği için 44 yılda ne kadar ağacın katledilmesine seyirci kalındığı ve çevre kirliliğine ne kadar çok hizmet edildiği de ayrıca tartışılması gereken bir başka konu.
KKTC 44 yılda kendi kurumlarını ve sistemlerini oluşturmalıydı; şimdiki gibi başka yerlere muhtaç kalmamak için.
Devlet basımevi geliştirilip kendi kitabını basacak donanıma kavuşturulmalıydı. Ders kitapları başta olmak üzere yıpranan kitaplar ve atık kağıtlar toplanıp, geri dönüşüm sayesinde kağıt üretecek yapı kurulmalıydı. Devlet kendi kitabını basıp, bir sonraki yıl kitaplar tekrar toplanıp öğrencilere dağıtılabilirdi.
KKTC 44 yıl boyunca taş üstüne taş koymadı. Pek çok kurum ve fabrika batırıldı. Ekonomik olarak üretim yapılacak teknoloji kurulmadı. Yasalar üretimi destekleyecek şekilde yapılmadı.
Şimdi ağlamak boşuna. Yıllarca taş üstüne taş koymadan, yandaşlara ülke kaynakları peşkeş çekilerek bugünlere gelindi. Duvara toslayacağı belli olan ülkede hiçbir önlem alınmadı.
Eğitim sistemsiz bir biçimde ‘kitapsız’ günlere kadar geldi. Bundan sonrası ne olur bilinmez. Ancak kendi kaynaklarını kullanarak artı değer yaratmadıkça ve hep birilerine el avuç açtıkça bu sistemsizlik ülkeye çürütmeye devam edecek.
