‘Ah şu yalnızlık; kemik gibi, ne yana dönsen batar` demiş Cahit Zarifoğlu. Ne zordur seni anlayan birinin olmaması, anlattıklarını dinler gibi görünüp aslında seni duymaması, seni üzen, kızdıran, sevindiren bir haberi ‘hemen O’na anlatmalıyım’ diyeceğin birinin kalmaması… Ne zor şeydir başını okşayan, iyi ki varsın diyen, seni takdir eden bir varlığın yokluğu…
Bir insandan ne beklersiniz diye sorsalar, şüphesiz büyük çoğunluk sevgi, saygı, güven diye cevap verir. Oysa duyulmadığımızı, anlaşılmadığımızı hissettiğimiz noktada tüm bu kavramlar değerini yitirir gider… Çünkü anlaşılmamak iki insan arasındaki en derin uçurumdur. Ve bir insanı anlamak ona verebileceğiniz en büyük hediyedir. Daha önceki yazılarımı okuyanlar hatırlarlar; aynı evde büyüyen iki kardeşin bile birbirlerinden ne denli farklı olduklarını anlattığımı. Hal böyle olunca karşımızdakini nasıl anlayacağız diye düşünenler olabilir. Bu noktada unutmamamız gereken şey; hepimizin duygularının ortak olduğudur. Herkesi mutlu eden şey farklı olsa da herkes mutluluğu bilir, herkesi üzen, öfkelendiren, kaygılandıran, korkutan şeyler farklı olsa da herkes bu duyguların nasıl hissettirdiğini bilir. İşte karşımızdakini anlamak duygularına eşlik etmekle başlar.
Dünyada her şeye sahip olsanız da, konuşabileceğiniz, iletişim kurabileceğiniz insanlar yoksa hiçbir şeyin anlamı olmayacaktır. Çünkü insan yalıtılmışlığa uygun yaratılmamıştır. Sahip olduğumuz ne olursa olsun, kendi türümüzle iletişim kurmaya ihtiyacımız vardır. Küçük bir çocuğun kavga ettiği arkadaşıyla ilişkilerini izlediğinizde dahi bunu görebilirsiniz. Çocuk arkadaşıyla anlaşamaz ve onlarla sık sık tartışır. Ama yine de onların yanında olmalarını ister. İnsanın insana olan ihtiyacı, varoluşsal gerçeğini ifade etme, kendini görme, iyilik etme, paylaşım içinde olma ve toplumsallaşma gereksiniminin sonucunda ortaya çıkar. Bunların her biri, insanın varoluşunun farklı birer boyutunu ifade etmektedir. Yani kişi karşılaştığı insanlar tarafından değerli olduğunu hissetmek, dikkate alınmak ister ve bunu zaman zaman sorgular. Bütün ihtiyacı, sevilmek, değer verilen biri olmak ve kabul edilmek, zor anında güvenebileceği bir limanın olduğunu bilmektir. ‘İnsan insana muhtaçtır ve bu zayıflık demek değildir!’
Çoğumuz ilişkilerde karşımızdakini anlamak için değil ya kaygılı, korkmuş veya üzgünse onu sakinleştirmek için, ya tartışıyorsak karşı cevap vermek için dinliyoruz. Yani dinlerken dikkatimizi vereceğimiz kişi karşımızdaki olması gerekirken kendimizle meşgul oluyoruz. ‘Tamam ağlama’, ‘Şimdi sakin ol.’, ‘Takma kafaya’, ‘Abartma hadi’ destek gibi görünen ama aslında insanı o duygusallığının içinde ne kadar yalnız bırakan cümleler. Onun yerine sessiz kalmanın, üzüntünü anlıyorum demenin, bir sarılmanın çok daha fazla faydası olacaktır emin olun.
Bir de kendi doğrularını karşısına kabul ettirmeye çalışan kesim var. En doğruyu hep onlar bilir. Onların doğrularını izlemezseniz hayatınız mahvolur gider. Senin doğrun kareyse ben üçgen olabilirim. O zaman senin doğrun bana nasıl uysun?
Bazen gerçekten anlayamazsınız. Bazen sizde o bilgi yoktur, karşınızdaki kişinin derdi size göre çok ufak bişeydir. O noktada şunları unutmamalısınız. Herkesin derdi kendine göre en büyüktür. Ve önemli olan o an için sevdiğiniz kişi için bunun üzücü, korkutucu veya kaygılandırıcı bişey olduğu ve desteğe ihtiyacı olduğudur. Olayı anlamanıza gerek yok. Empati yapmaya çalışmak dahi yeterlidir. Bunu yapamadığınız noktada duygular evrenseldir. Hiç mi üzülmediniz? Hiç mi korkmuş, çaresiz, kaygılı hissetmediniz? O anlarınızı düşünün. O anlarda size nasıl davranılsın isterdiniz?
Unutmayın bir kişinin başına gelebilecek en kötü şey yapayalnız kalmak değil; yapayalnız hissetmesine neden olacak insanlarla birlikte olmaktır. Sevdiğinizi yalnız hissettirmeyenlerden olasınız…
