Devlete ait kurumların bir kişiliği olmalıdır. O kişilik de onurlu, gururlu, karakterli ve kendi başına yaşayabilir olmalıdır; başka bir kuruma ihtiyaç duymadan ayakta dimdik durabilmelidir. Gerçek devlet bunu sağlayandır. Devlet, kendi kurumlarının ve örgütlerinin dilencilik yaparak yaşamını ikame ettirmesine fırsat vermemelidir.
Buraların okulları ne yazık ki bütçeleri olmadığı için dilenci pozisyonundadırlar. Okulların ne kendi bütçeleri var ne de bakanlıktan aldıkları bir para var. Okul müdürleri bakanlığın kendilerine bütçe anlamında ‘hiç’ para vermediğini söylüyorlar.
Bakanlık okullara aylık temizlik malzemesi veriyor. Okullarsa verilen temizlik malzemesinin ihtiyacın sadece dörtte birini karşıladığını belirtiyorlar. Bakanlığın okullara verdiği kağıt ise ihtiyacın yarısını karşılıyor. Bu nedenle okullar sağa sola koşuşturuyor.
İhtiyaçlarını karşılamak için müdürler başta olmak üzere diğer kuruluşlara avuç açıyor, ‘dilenciliğe’ çıkıyorlar. Çevredeki diğer kuruluşlardan para, malzeme, hizmet istiyorlar. Okulun gururu ve onurları ayaklar altına alınmış oluyor.
Öğrencilere onurlu, gururlu, dürüst, kimseye boyun eğmeyen, kişilik geliştirmeleri için bilgiler veren okullar, kendi kişiliklerini tam zıt bir şekilde geliştiriyorlar. Dahası yaşayan organizmalar olan okullar, öğrencilere kötü kişilik örnekleri sergiliyorlar.
Okul bütçeleri ile ilgili olarak Devlet kendi çıkardığı yasalara uymuyor. Uyulmasını sağlamak için de hiçbir adım atmıyor. İnsan sormak istiyor yasalar niye yapılıyor diye; anlamak mümkün değil.
Bakınız buraların Devlet’i ‘Taşınmaz Mal Vergisi Yasası’nı çıkarmış. KKTC Meclisi 12 Ağustos, 1995 tarihinde kabul ettiği ve Anayasa’nın 94(1) maddesi gereğince Cumhurbaşkanı tarafından, Resmi Gazete’de yayımlanmak süretiyle ‘Taşınmaz Mal Vergisi Yasası’nı ilan etmiş. İlan etmiş etmesine de yasaya kendi uymuyor, uyulması için de tek bir adım bugüne kadar atılmadı.
İlgili yasada Madde 25’in 4. ve 5. bentlerinde belediyelerin bu gelirin belli bir oranını okullara vermesi gerektiği ve nasıl verileceği yazılıdır.
Madde 25 (4). Fıkrasında ‘Taşınmaz mal vergisi gelirlerinin % 15’i münhasıran devlete ait ilk ve orta eğitim kurumlarının fiziksel gelişiminin tamamlanması, bakım ve onarımlarının yapılması amacıyla kullanılır’ denmektedir. Devamındaki (A) bendinde ise ‘Belediyeler, her yıl bütçelerinde öngördükleri taşınmaz mal vergisi gelirlerinin %15’lik kısmını yukarıdaki (4). fıkra kapsamında eğitime katkı kalemi olarak bütçeleştirir ve tahsilatları oranında aşağıdaki (B) bendinde belirtilen kurallar çerçevesinde kullanır’ ifadesi mevcut.
Peki Taşınmaz Mal Vergisi Yasası neden uygulanmıyor? Bu ülkenin Anayasa Mahkemesi, Meclisi, Sayıştaylığı, Ombudmanslığı, Mahkemeleri, Polisi, Bakanlıkları yasların uygulanmasını neden sağlamıyor? Neden gerçek bir denetim yapılmıyor?
Eğer bu yasa uygulamaya konsa okulların tüm eksikleri giderilirdi çünkü ciddi bir gelirdir Mal Vergisi. Sadece bir öngörüyle örneğin Alsancak Belediyesi’nin yıllık 6 ya da 7 Milyon TL’lik bir Mal Vergisi geliri mevcut. Bu gelirin %15’i Aslsancak İlkokulu’na aktarılsa, dünyanın sayılı okulları arasına girecek fiziki ve insani donanıma sahip olurdu.
Okullar dökülüyor; hem fiziki hem de insan kaynağı olarak. 21. yüzyılda okullarda olması gereken Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik uzmanları yok, teknolojik alt yapı yok, ısıtma ve soğutma problem, internet erişimi yetersiz pek çok okulda ise yok, ineraktif bilgisayar odaları yok, kapalı devre televizyon yok, akıllı tahtalar yok. Okullar, her açıdan yetersiz bir donanımla öğretim hizmeti vermeye çalışılıyor. Gelir elde edilecek yasa da var, yasal yöntem de belli ancak ne yaık ki yasa uygulanmıyor.
Sözün özeti: yasalar uygulanmak için yapılır. Vakit öldürmek için yasa yapılmaz. Eğer yasa yapılmışsa da uygulanmalı. Yoksa neden yasa yapılır ki?
