Uzun süredir yağmasını beklediğimiz yağmura uyanacaktı gün…
Yağmur yağacak, çiftçi gülecekti…
Gökyüzü ağlayacak, insanoğlu gülecekti…
Sabah 7 gibi…
Gün yeni yeni ağarıyor…
Pencereden havaya doğru baktım…
Bulutlar yüklü, ha yağdı, ha yağacak…
Girne’de çiseliyor yağmur…
Girneliler mutlu…
Saat 07.15…
Oğlum okula gitmeye hazır.
Her sabahki, “karanlıkta kalk okula git” muhabbeti…
Saat 07.45…
Telefon acı acı çalıyor…
Bir tanıdık…
“Hayırdır inşallah, beni bu saatte aramazdı” endişesi içerisinde, “Yes abi buyur…” ile daha da kararan dünya…
Nerden bilirdim ki gökyüzü, matem için doldu bu kadar…
Nerden bilirdim ki, göktangri üç cana ağlamak için doldu bu kadar…
57 yaşında Denktaş Mutluel…
16 yaşında Yeliz Öztürk…
16 yaşında Sude Demirkıran…
Gökyüzü ağladı gün boyunca…
Sadece gökyüzü mü…
Mağusa ağladı…
Girne ağladı…
Güzelyurt ağladı…
Lefkoşa, İskele ağladı…
Karaağaç ağladı gençlerine, Denktaş’ına…
Kalavaç ağladı, Görneç ağladı…
Yeşilırmak’tan Dipkarpaz’a herkes ağladı…
Suçluyu görmeyelim mi?
O yol…
Can taşınacak yol mu?
O minibüs…
Öğrenci taşınacak minibüs mü?
O saat…
O zifiri karanlık…
Okul için yola düşülecek zaman mı?
Ve o kamyon…
O ve onlarcası “sorumsuzca yollarda” cirit atarken…
Şoförü hiçbir denetimden geçmezken…
Bu ülke trafikte olunacak ülke mi?
Maalesef, “ölelim diye” her şey…
Bu düzensizlik…
Bu bencillik…
Bu vurdumduymazlık…
Hepsi, “ölelim” diye…
Yaşıyorsak eğer…
O da heybeden…
“Sorumlu” beklemiyorum
Tepkilere bakıyorum da…
“Kim istifa edecek?” diye hayıflananları gördüm.
Ben kendimi sanırdım saf…
Bir saf ben değilmişim oysa…
Saf saf yaşıyoruz hep beraber…
İki demeç.
Bir vaat…
Başbakan istifa etsin demiyorum ben…
Ya da Bayındırlık Ulaştırma Bakanı…
Ama en azından birilerinden hesap sorsunlar…
İki kişiyi tutup yakasından silkelesinler…
Kazayla ilgili dört dörtlük bir rapor çıksın ortaya…
“Bir daha yaşanmasın” diye…
Ne bileyim…
Kamyonlar dışında hiçbir araç kullanmasın o yolu…
“Sorumlu” beklemiyorum dediğim gibi,.
Ama artık birilerinin “sorumluluk almasını” bekliyorum…
Bunca acı içinde…
“Kan” dedi hastane yönetimi…
Oluk oluk aktı insanlarımız…
Öyle bir aktı ki…
Bunca acı içerisinde, “iyi ki dayanışma ruhumuz ölmedi” dedirtti…
Genç- yaşlı…
Kadın- erkek…
Herkes oradaydı…
Yüzümüz gülmedi dün…
Ama acıyan yaramıza az da olsa bir merhem oldu…
