Tahta kasa kırmızı köy otobüsü, taşınmak için hazır bekleyen bavullar ve göçebe bir hayat.
Ateşten günlerin ölüm haberleriyle kavrulduğu günler çocukluğuma denk düşer.
Bir şehirden bir şehre savrulan hayatlar, gettoların daracık sokaklarında hüküm süren bir ömür.
Dikilitaş gerçekten dünyanın merkeziydi çünkü bütün dünyamız Sarayönü’nden ibaretti.
200 metre ötede Lokmacı barikatı.
Gerisin geriye Venedik’ten kalma avuçiçi kadar surlariçinin yarısı.
Komşunun arabasına binip Ortaköy’den çörek alıp Boğaz’da oturmak başka bir ülkeye seyahat etmişçesine kadar heyecan verirdi bize.
Ama “başka bir ülke” yoktu hayatımızda.
Başka bir yaşam da yoktu.
Öğrenilmiş çaresizliğin umursanmayan girdabında sürüklenirdik ama hep aynı yerde dönüp durarak.
Vamık Volkan hocanın kafesteki kuşları kadardı özgürlüğümüz.
Fakirliğimiz ise bir Afrika filminin karelerinden fırlayacak kadar yalınayaktı.
***
Elde silah direniş günlerinin acısını çekenler aslında farkında bile değillerdi bu acıların.
Tıpkı fakirliklerinin ve kuşatılmışlıklarının farkında olmadıkları gibi.
Bir halkın ölüm ile yaşam arasındaki ince çizgide yürüyüşüydü olan-biten.
Ne fakirliği dert edecek zaman vardı ne kuşatılmışlığı sorun edecek takat.
“Yüzbir evlerden yıllarca denizi seyrettim, her gece rüyamda saatlerce denizde yüzerdim ama yıllarca o denize giremedim” demişti eski mücahitlerden biri.
Sırf bu cümle bir tarihi anlatıyordu ama o farkında değildi bir tarihi anlattığını.
Bugün hala süren varoluş kavgasında onlar fakir, yoksun ama kahramandılar.
***
Yeni nesil artık reddediyor öğretilmeye çalışılan çaresizliği.
Öyle geçmişe dair hamaset nutukları da etki etmiyor.
“Yaşananlardan ders çıkarmak gerekir” cümlesinin ötesine geçmiyorlar.
Çünkü geçmişin esiri olmak istemiyorlar.
İnançlarına, yaşam biçimlerine, özgürlüklerine karışan anne-baba da olsa şiddetli tepki gösteriyorlar.
Birçoğu dünyayı gezdiği için bu küçücük adada sınırlarla yaşamak istemiyorlar.
Dün Lokmacı barikatında olanların izahı buydu bence.
O duvarı yıkıp o barikatı açanlar şimdiki yeni nesli anlamaya çalışmalı sadece…
