Pazar günkü yazımı yazmadım. Daha doğrusu yazamadım.
Türkiye’de, Ankara’da barışı hedef alan terör saldırısı haberi gelince içimden yazmak gelmedi.
İsyan ettim…
Her şey bana anlamsız gelmeye başladı.
Televizyonu kapattım.
Bir yerden sonra yaşananları izleyemedim.
Bir kez daha “teröre lanet olsun” diye isyan ettim.
Sosyal medyaya baktım, orada da teröre ve olup bitenlere karşı büyük bir isyan vardı.
Ankara’da ve dünyanın diğer başkentlerinde yapılan açıklamalarda Ankara’daki terör saldırısı lanetlendi.
Ama sadece lanetlemekle olmuyor.
Önlem almak gerekir.
Bir şekilde istihbarat faaliyetlerini artırmak, güvenlik tedbirlerini en üst düzeye çıkarmak şart.
Bu tür saldırılar olmadan engellenmeli.
Güvenlik birimleri daha etkin olmalı.
Türkiye’de halklar, oynanmak istenen oyunlar karşısında uyanık olmalı.
İnadına barış ve kardeşlik öne çıkarılmalı.
Demokrasiye sahip çıkılmalı.
Sağduyu öne çıkarılmalı.
Türkiye’yi bir iç savaşa sürüklemek için çaba sarf edenlere fırsat verilmemeli.
Ankara Garı önünde önceki gün yaşananların benzerinin bir daha yaşanmaması, akan kanın durması için herkes kenetlenmeli.
Savaşa karşı barış daha etkin bir şekilde savunulmalı.
Masum insanların ölmeyeceği güvenli yarınlar inşa edilmeli.
Türkiye bir şekilde Orta Doğu batığından kendisini uzaklaştırmalı.
Dediğim gibi, teröre sadece lanet okumakla bu işler olmuyor.
Önceki günkü olayda ihmali olanlar varsa hesap sorulmalı.
Nefret söylemlerinin yerini, kardeşlik ve barış söylemleri almalı.
Türkiye’nin en büyük zenginliği farklıların bir arada barış içinde yaşamasıdır.
Bunun bozulmasına fırsat verilmemeli.
Terörden medet umanların umutları boşa çıkarılmalı.
Cumartesi günü patlayan bombaların öldürdüğü masum insanlara tanrıdan rahmet, Türkiye’ye baş sağlığı diliyorum.
Yaralıların en erken zamanda sağlığına kavuşmasını temenni ediyorum.
Umarım bu son olur.
Umarım terör belası bu dünyada biter.
Umarım ‘barış’ diyenler savaşa fırsat vermez.
