Kimsenin gitmediği yere yol yapılmaz…
…
Eğer geçici ölüm olsaydı, o zaman herkesin ölüm hakkında bir fikri olurdu; hayat tepeden tırnağa değişirdi.
Ölüm hakkında fikir sahibi olmak ancak yaşarken kıyaslanarak yapılır.
Bir ölünün, ışığı sönmüş gözlerine bakarak bir fikir sahibi olmak mümkündür ama bu genel geçer bir fikir olur ve bu fikri kendi dünyanızda üretmiş olmazsınız, ya da kendi ölümünüzü yaşayarak üretilmiş bir fikir olmaz bu.
Yaşarken en azından bir kez geçici ölüm olsaydı, her şey bambaşka olabilirdi…
…
Ölüm hakkında hiçbir fikri olmayan bir kimse varsa o da İsa olmalı.
“Hiçbir” fikirden fikir üretmişti o.
Gidilecek yer bilinmiyorsa, o yerin yolu da yoktur…
…
Gidilecek yer ve ona uzanan yol olmamasına rağmen bunun üzerinden dini anlamda “inanç” üretmek insanın manevi dünyasını eziyet altında tutar.
Belki de bu tür inanmalar en çok da günahkarların işine yarar.
Mesele sadece dini açıdan değil, ideolojik açıdan da vahimdir.
İdeolojik olarak gözlerini kaybedenlerin yolu da yolu olmayan ve bilinmeyen yerlere ulaşma çabasıdır; boşu boşuna bir çabadır ki çağımızda bunun örnekleri çoktur…
…
Tanrıların çok olduğu devirlerde (Çok Tanrıcılık) insanlar Tanrı manyağı olmuşlardı.
Ayrı ayrı toplulukların, hatta tek tek ailelerin birbirlerinden ayrı Tanrıları vardı.
Kötülük, insanlardan Tanrılara yapılmıştır, dense yeridir…
…
Günümüzdeki nesiller, eski nesillerden daha rahat ve daha şanslıdırlar.
En azından büyük bir çoğunluğu tek ve aynı Tanrı’ya (Tek Tanrıcılık) inanıyor; uğraşmaları ve öldürmeleri gereken çok Tanrı yoktur.
Çok yol kat edildi.
Geriye bakıldığında Tanrılar Mezarlığı var ve onların hepsini biz öldürdük…
…
Tanrılar yaratıp onları tek tek yok eden “insan” denen varlıktır.
Sıra, üstünde oturduğu gezegeni yok etmeye geldi.
Ölüme giden yol bilinmez ama bunun için çok yollar döşendiği gayet açık.
Üstelik topluca bir yok oluş olacağa benzer bu.
Hiçbir Tanrı’nın başaramadığı bir şey…
