Kendimi bildim bileli umutsuzluğun bizlere aşılandığı ortamlarda büyüdük.
“Bizden adam olmaz, adamlar yapmış bir kere, Rum öyle, Avrupalı şöyle” gibi ve benzeri çok sözler duyduk.
Testiyi dolu da boş da getirenin bir farkı olmadığı bir sistemde yaşadık ve yaşamaya devam ediyoruz.
Başarının kriter olmadığı, herkesin her şeyi yapabileceği varsayımının öne çıktığı bir düzende geldik bugünlere…
Geldiğimiz nokta ortada.
Kimse memnun değil.
Memnun olmayanlar bu yapıyı değiştirmek için biraz kımıldansalar sorunların çözümlenmeye başladığı görülecek. Ama maalesef böyle bir hareketlenme de yok.
Siyasi partilerin borazanlığını yapanların kilit noktalara getirilmesinin normalleştirildiği bir ülkede yaşıyoruz.
Bilgi sahibi olunmadan birçok konuda fikir sahibi olunan bir ülkede.
Sonuçta bir türlü kabuğunu kıramayan bir toplum yapısı yaratıldı.
Kabuk kırılamayınca da olmuyor.
Kısır döngüden kimse kendisini kurtaramıyor.
Bir yerlerde kor alev gibi umut yaratacak parlaklıklar arada bir kendisini gösterse de, birileri bunların üzerine bolca su boca edip söndürüyor.
Sonuçta biz bir şeyleri değiştiremiyor, değişimden korkanları mutlu edecek şekilde bir düzende yaşamak zorunda kalıyoruz.
Bunun sonucunda da bir arpa boyu bile yol kat edemiyoruz.
Ama aslında bu yaşananların hiç biri kaderimiz değildir.
Böyle gelmiş ama böyle gitmeyebilir.
Yeter ki inanalım.
Yeter ki kendimize güvenerek dayanışma içerisinde daha çok çalışıp üretelim.
Başarıyı en temel kriterlerden biri haline getirelim.
Dolu getirenle boş getireni bir birinden ayıracak bir düzen kuralım.
Hata yapanın, üretmeyenin, çalanın, çırpanın, usulsüzlük yapanın bedel ödeyeceği bir mekanizma oluşturalım.
Siyasi kimliklere ve ideolojilere bakmaksızın işi yapabilene verelim.
Ve iş yapanlara sonuna kadar destek olmayı kendimize işar edinelim.
Uluslararası rekabet koşullarını dikkate alarak tüm kurum ve kuruluşlarımızı yeniden yapılandıralım.
Çalışmayıp, sadece dedikodu üretip, siyasi partilere sırtını dayayıp, hiç bir şey yapmayarak yapanları engelleyenlere ‘dur’ diyelim.
Kıbrıs meselesi var diye her şeyi öteleme alışkanlığımızı terk edelim.
Ambargoların arkasına saklanarak ya da başka bahaneler üreterek başarısızlıklarımıza kılıf aramaktan vazgeçelim.
Günü kurtarma, idare etme yaklaşımlarını terk ederek, yarını inşa etme adına büyük hedef ve vizyonlarla ortaya çıkalım.
O zaman iyi yetişmiş gençlerimiz bu topraklar üzerinde umut ışığını görüp geri gelmeyi isteyecekler.
O zaman umutsuzlukların yerini umut almaya başlayacak.
Kısır döngüler kırılacak.
Belki birileri bedel ödemek zorunda kalacak ama toplum kabuğunu kırıp kendisini kurtaracak.
Birilerine özenmek yerine özenilecek işler yapmaya başlayacak.
Bu hiç yapılmıyor da değil.
Yapılıyor ama arada kaynayıp gidiyor.
Sistem yapanları kendisi için tehdit olarak gördüğünden, onları yok edip yapılanları gizlemeye çalışıyor.
Ama artık böyle devam edemeyeceğiz.
Takkelerin düşme ve kellerin ortaya çıkma zamanı gelmiştir.
Başaracaklar sahne almalı, diğerleri bir kenara çekilmelidir.
Yoksa top yekün yok oluş kaçınılmaz olacaktır.
Bu ülke her yeni günde biraz daha karanlık ve umutsuzluklara gömülecektir.
