Her aşkın bir bedeli vardır.
Titreyen bir yürek ve damar çeperlerini patlatırcasına, delice akan kandan başka.
Milyonlarcası yaşanmış olmasına rağmen bedeli ödenen aşklar kalıcı olmadı mı?
Leyla ile Mecnun’dan, Rosenberglerin aşklarına kadar.
Her sevginin de bir bedeli vardır.
Özenle, sabırla çoğaltılan ve çoğaldıkça dünyayı güzelleştiren.
Sınırsız ve koşulsuz sevginin bedeli, sınırsız ve koşulsuz acılar olur.
Bizimkisi gibi, yazılı tarihinde sınırsız ve koşulsuz aşklara tanıklık etmeyen bir coğrafyada o denli büyük acılar yaşanır mı?
Birkaç güzel söz veya sıradan kaprislerle büyük aşklar yaratacağını sanır bu toprakların insanları.
Halbuki aşkları kadar zorakidir acıları da…
Müthiş bir ruh dinginliği ve anlatılmaz bir rehavetle, demir koltuklarına kurulduğu 1970’lerin sinema salonlarındaki izlediği Yeşilçam filmleri gibi izler yaşamı.
Ne aşkını yüksek sesle itiraf eder, ne acılarını.
“Dur bakalım ne olacak” sorusundan ibarettir siyasi ve tarihi tavır.
O, hep durup bakacak ve başkaları yazacak büyük aşkların senaryosunu.
****
Yaşamın bir bedeli vardır.
Hayatta kalmaksa birinci kural, gün 12 saat çalışıp didinip üretmeyi gerektirir.
Hele, insanı tüketmek için kurulan ve bir kıyma makinesinin keskin çarklarından farksız olan bu düzende.
Büyük aşklar, küçük öfkelerin öznesi olamaz.
Tıpkı yaşamın bedeli olamayacağı gibi.
***
Şimdi herkesin dilinde bir bedel sözü.
Ya “Büyük bedel ödemeye hazır olmalıyız” denilir ya da “bu kadar bedeli ödemeyi hak etmedik”…
Peki öyleyse neyi hak ettik?
Kıytırık duygularla ölümsüz aşkları mı?
Hiçbir zahmete katlanmadan mükemmel bir sevgiyi mi?
Ekmek elden su gölden bir yaşam için irademizi devredip seyirci olmayı mı?
Yoksa cennetten farksız bir yurdu cennete çevirmek istemeyi ama bedelinden kaçınmayı mı?
Ödenecek bir bedel var.
Ve şimdi galiba zamanı.
Her aşkın bir bedeli olduğunu öğrenmek bile yeterli.
Sevgimizi özenle ve sabırla çoğaltmak için…
