Unutkanlıktan muzdarip olanlar hatırlamak için bazı imgelerden yararlanırlar. Bazen de okunan bir kitabın önemli yerlerinin altını çizerler. Her hangi bir şeyi ayrıntıları ile belirtmek gerektiğinde hem kategorileştirirler hem de renklerle ifade ederler…
Fakat siyasi çözüm arayışları için yapılan müzakerelerde tutanakların renklerle ifade edilmeleri her zaman rastlanan bir yöntem değildir. Ne var ki bu piyango, başına gelmedik iş kalmayan Kıbrıs siyasi sorununa vurdu!
Tabii müzakerecilerin zekâlarından hiç şüphemiz yoktur. Her iki müzakereci de Cumhurbaşkanı olacak kadar akıllı ve dirayetli insanlar. Ne ilkokul öğrencileri gibi renkler yardımıyla imaj tazelemeye ihtiyaçları var ne de kendi kararlarını unutacak zihin yorgunudurlar. Buna karşın açıklamalardan öğreniyoruz ki: Siyah renk uzlaşılan konular için kullanılıyor. Kırmızı renk Türk tarafının çekinceleri dolayısıyla ve her halde Türk bayrağından esinlenerek “kırmızı” ile belirtiliyor. Mavi renk ise yine ve her halde Yunan bayrağından kaim Rum tarafının çekinceleri yahut yarattığı uzlaşmazlıklar için kullanılıyor… BENİM DE ÖNERİLERİM VAR: Müzakerelerin daha renkli olması ve gönüllere ferahlık salıp zihinleri açması için daha çok renge ihtiyaç vardır diye düşünüyorum. İşte önerim: Mor renk devlet ve yönetim konusu için kullanılmasında yarar vardır zaten günü geldiğinde moraracaktır! Sarı renk vatandaşlık ikamet hakları ve siyasi hakların kullanılması için. Çünkü bu başlıkların da kaderinde sararıp solmak vardır! Turuncu renk toprak ayarlamaları konusu ile mülk sorununda kullanılmalı ki zaten “tehlikenin” simgesidir! Gri renk güvenlik konusunda kullanılabilir! Yeşil renk. Eh onu da çevre konusunda kullansınlar ki arada bir tanesi de lök gibi otursun! RENKLERİN YARARI: Sadece bir tanesini yazayım: Müzakerelerden bir sonuç çıkmamış da olsa “renkli plan” ünlü ressamları bile kıskançlıklarından çatlatacak, Picasso’yu mezarından fırlatacak ultra modern bir eser haline gelecek ki bu başarısı çözümden çok daha muteber olacaktır… GELELİM “SÖZCÜ” BARIŞ BURCU’YA: Süreçle ilgili basın toplantısını yaptı! Bu müzakerelerde yeni bir trend olarak damgasını vuran “AA”lardan söz etti. Açıklamaları ise çok özetle şöyleydi: BİR: Her zamanki gibi şu konularda “uzlaştık, şu konularda uzlaşmadık demedi! İKİ: Anlıyoruz ki Annan Planı’ndan devşirme olacağını sandığımız yeni çözüm planının tüm başlıkları üç renkli dolayısıyla üç boyutlu olarak ortalara serildi! ÜÇ: Sözcü Barış Burcu, basını önünde hazır ve nazır bulunca Cumhurbaşkanı Akıncı’nın ne kadar dirayetli olduğuna vurgulama yaptı, Kıbrıs Türk halkı için bir lûtuf olduğu imasında bulundu.
DÖRT: Amaın Birleşik Kıbrıs’ın bu siyasi kimliği ile AB’de yerini alması olduğunu söyledi.
BEŞ: Sanki devam etmeyecekmiş gibi müzakerelerin devam edeceğini de söyledi.
ALTI: Maraş’ın bu aşamada iade edilemeyeceğini, garantilerin New York toplantısında ele alınacağını açıkladı… Hepsi o kadar!
**********
Kalyoncu iyi seçim: (Ancak başarılı Başbakan olacağını bilemeyiz)
CTP ıkına sıkına da olsa sonunda bir “eski kurdu” Başbakan yapmaya karar verdi. Doğrusu Ömer Kalyoncu bu makamı hak ettiydi. Hem CTP’nin oluşumundan beridir partisine evladı gibi aşkla bağlılığından hem de vefasından tırnak kadar eksilme olmamasından…
Tabii Kalyoncu’nun partisine sevgi ve vefada büyüyen bağlılığı başka şeydir, Başbakan olarak görev yüklendiğinde ne kadar başarılı olacağı bir başka değerlendirme konusudur…
Buna karşın diyorum ki “ne varsa eskilerde vardır!” Hatta bir ara Soyer’in bile Başbakan olabileceğini işittiydim de hiç şaşırmadıydım çünkü bu eski politikacıların tüm hata ve arızalarına karşın CTP’i nasıl sırtladıklarını biliyorum. Ha “Ferdi Soyer neden olamadı” diye sorduğumda verilen cevaplar, “hizip oldu da ondan” dedilerdi… NEDEN “GENÇLERDEN” DEĞİL. Erhürman, “henüz erken. Deneyimim yok” demiş kabul etmemiş. Özdil Nami kendini müzakerelere bağladı, “bilinmez, ucu gözükmez bir ince yolda gitmektedir gece gündüz!..”
Kısaca ya CTP gençleşiyor ya yaşlanıyor! Ki sonuçta “eskilerden kurtulalım” derken Başbakanlık Kalyoncu’nun üzerine kaldı… İyi mi oldu? Hükümetin başı olarak nasıl bir performans göstereceğini göreve başladığında göreceğiz…
KALYONCU’YU NELER BEKLİYOR? Tabii ki Parti Başkanı Talat’la çalışacak… Ve yine tabii ki Talat’ın yirmi beş maddelik yol haritası esamesindeki programının uygulayıcısı olacak… Ne kadar olabilecek sorusu henüz erken.
Önünde Yorgancıoğlu hükümetinden kalma yığınla sorun var. Bu sorunların içinde boğulmadan çalışabilmesi için büyük olasılıkla yine DP ile kuracağı koalisyon hükümetindeki bakan ve bakanlıklarını (kimsenin gözyaşlarına bakmadan) bir “kadro hareketi” yaratacak kadar iyi seçmesi gerekir. Çünkü bakanlarla bakanlıkların çalışmadığı, kamu görevlilerinin dalga geçtikleri memleket hayır etmez. O memleket de KKTC’dir zaten!
Kalyoncu’nun bir dezavantajı da koalisyon hükümetinin Başbakanı olmasıdır. Kısaca Akıncı, Kalyoncu’ya hükümeti kurma görevi verdiğinde (Ki Cumhurbaşkanı’na görevlendirme konusunda adeta emrivaki yapıldı) ilk sıkıntılar da başlamış olacaktır.
**********
Kısaca takıldığım: (Ne istediğimizi biliyor muyuz?)
KKTC’de ne olduğumuzla ne olmamız gerektiğine kırk bir yıldır karar veremedik! Nasıl bir siyasi çözüm istiyoruz? Nasıl bir ekonomi ile nasıl bir ekonomik sistem istiyoruz? Nasıl bir sağlık, eğitim sistemi istiyoruz? Nasıl bir KKTC-TC ilişkisi istiyoruz? Güney’deki Rum’la nasıl bir gelecek istiyoruz?
Bu sorulara cevap verecek “KKTC’nin bir ulusal politikasını” saptayamadık! Öyle olduğumuz için de yatırım için KKTC’ye gelen Aziz Yıldırım gibi Türkiye çapında “ünlü bir iş insanını ve Fenerbahçe Kulübü Başkanı’nı, “vay sen miydin KTFF’yi ziyaret etmeyen” diyerek aforoz ettik, yerlerden yerlere vurduk!
Oysa adam bir banka satın alacaktı. Yerinde olsanız bu olaylardan sonra bu KKTC’de banka satın alıp yatırım yapar mıydınız?
