Bir toprak parçasının etrafını kesip “Burası benimdir” demeyi akıl eden ve etrafındakilerin kendisine inanacak kadar saf olduğunu gören ilk insan, sivil toplumun gerçek kurucusuydu.
Eğer birisi kazıkları söküp veya hendeği doldurup hemcinslerine şunu haykırmış olsaydı, insan soyu kim bilir kaç günahtan, savaştan, cinayetten; ne kadar çok sefillik ve korkudan esirgenmiş olacaktı:
“Bu sahtekârı dinlemekten kaçının! Yeryüzünün meyvelerinin herkese ait olduğunu, yeryüzünün kendisinin ise kimseye ait olmadığını unutursanız mahvoldunuz demektir!”
(Jean-Jacques Rousseau, İnsanlar Arasındaki Eşitsizliğin Kökeni Üzerine Söylev (1755))
Yüzyılların sözünü etmiş ellerinden öptüğüm.
Şimdi kimse kusura bakmasın. O zaman kazıkları sökmeyenler ya da hendeği doldurmayanların günahını, sonsuza dek, halk olarak biz çekecek değiliz.
O meyveler hepimize aittir. Yeter artık yalnız başınıza yediğiniz.
Sizin büyükleriniz açıkgözdü veya aç gözlüydü diye ve toprak parçalarının etraflarını telleyip benimdir dedi diye, kusura bakmayın da bizim hiç suçumuz yok!
Bu kadar nemalandığınıza sayın artık, ortak dünya malını.
Kaç defa daha dünyanın en zenginleri arasına gireceksiniz?
Yok öyle tek başına kurtulmak! Ya hep beraber ya hiçbirimiz.
İki şık var önünde hükümet edenlerin:
Ya çok kazanandan çok alacaklar az kazanandan az ya da çok kazanana az verecekler az kazanana çok!
Nasıl ama altın kural?
Ne bir formül içeriyor çözmesi zor, ne de çok katlı integral!
İstenirse çözüm bulmak çok kolay.
Sömürülenlerin kanlarının emildiği artık yeter. Sömürenin yeterince “besilendiği” de.
Vazgeçin artık “ayni gemideyiz” yalanından.
Değiliz!
Siz lüks kamaralardasınız çift filikalı, halk ise; makine dairesinde, çaresiz, yılgın, sefil ve kandırılmış.
Ortak zenginlikten yararlanmak herkesin eşit hakkıdır.
Söke söke almak lazım!
