Her yıl Nisan ayının sonuna doğru Mormenekşe köyünü ayrı bir heyecan sarar. Köye girer girmez bu havayı her yerde soluyabilirsiniz. Evet, her yıl Nisan ayının sonunda gerçekleşen festivalimiz bu coşku ve heyecanı yaratıyor köyümde.
Enginar köyü diye de bilinen köyümün festivalinin hazırlıkları yaşlısından gencine herkesi sarmalar. Aslında küçük bir köyün büyük bir adımıdır bu. Kadınların dokunuşuyla gerçekleşen belki de tek festival olma özelliğini de taşımaktadır.
Evet Mormenekşe Enginar Festivali bu yıl 10. Gurur yılını gerçekleştirdi geçen hafta. Mormenekşe Kadınlar Birliği öncülüğünde, komite başkanı Erşen Ummanel ve gönüllü komitenin büyük emekleriyle köyüme yine coşku geldi, şarkı geldi, dans geldi, unutulmaz güzellikler birbirine eklendi. Koskoca bütçeli, belediyeli, ilçe olan festivallerin çoğundan bile daha görkemli, gösterişli ve emekli bir festivaldi bu. Özellikle Mormenekşe Kadınlar Birliği ve tüm köylünün desteği ile gerçekleşmesi bu zengin içeriğin sırrıydı. Yıllardır özgün tatlarla ülke genelinde bir ün sağlayan kadınlar yine kendi yarattıkları lezzetleri ziyaretçilerle buluşturdular. Enginar macunu, turşusu, lalangısı, böreği, köftesi, turtası, humusu, pastası, enginarlı pilavi derken yıldan yıla yeni buldukları, ürettikleri, denedikleri yemekleri, tatlıları, içecekleri ülkeye kazandırdılar. Bu yemekleri de enginar yemekleri kitabında topladılar üstelik.
Bu yıl Bir Mormenekşe Masalı isimli defile ve gösteriler vardı. Özellikle Togay Menekşeli’nin büyük emek koyduğu bu defile farklı konseptiyle festivalin en renkli progamlarından bir tanesiydi. Güzel ve başarılı sunumunu defile organizasyonu ile de süsleyen arkadaşımız köy çocuklarını ve gençlerini oraya çıkarmakla köyün öz değerlerine de sahip çıkmış oldu. Vefa kültürünü sindirmiş olması bence onun en büyük avantajı. Eskiye sahip çıkmak, yeni yapılacak olanlara kucak açmak ve devam etmek, işte onda gördüğüm pırıltılar bunlar.
Erşen Ummanel ablamız ise yıllardır komite başkanlığını yapmış olduğu bu festivalde yine çok başarılı işlere birliği ile birlikte imza koydu. Yıldan yıla tecrübe ettilkleri, ulaştıkları ile festivali büyüttükçe büyüttü. Festivalin vizyonunu genişletti, çıtayı daha da yükseltti.
Bu yıl ilk kez gerçekleşen ve yine Mormenekşe Kadınlar Birliği bünyesinde kurulan çocuk koromuz ise köyde yapılan farklı işlerin bir kanıtıydı. Kendi köyünüz için birşeyler yaparsanız, çocukları ve gençleri bu işlere katarsanız işte böyle güzel işler ortaya çıkar. Şu anda da olan bu. Bu yüzden çocuklar ve gençler belki de köyün en mutluları. Çünkü onlar dışlanmadan köylerinde iş yapıyorlar, komiteye giriyorlar, defileye çıkıp, şarkı söylüyorlar. Bu azımsanacak bir şey değildir. Hep birlikte yapmak, birlikte başarmaktır önemli olan. Bu köy hepimizin diyebilmektir.
Gençlik Komitesi örneği:
Gençlik komitesi kurulması ile köyün gençlerine kucak açtı bu komite. Onlara güven aşıladı. Sorumluluk verdi, olayın içine kattı. Tecrübe etmeye, bir amaç için uğraşmaya, bir olmaya, kenetlenmeye çağırdı. Bir festival işte böyle büyüdü. İşte böyle 10. Gurur yılına kavuştu. Bunu bizzat oğlumdan gözlemledim.
Enginar Dolması Film gösterimi:
Geçen ay galası gerçekleşen Erşen Ummanel’in yazdığı, Cemal Yıldırım’ın yönettiği ve Erşen Ummanel, Nazime Balses, Hasan Kayıplar. Mehmetali Onaç ve hemen hemen tüm birlik üyeleri ile köylünün büyük bir kısmının rol aldığı muhteşem film festivalin ikinci gecesi gösterildi. Köyde çekimleri büyük bir heyecan yaratan ve 1960 yılında Dr. Fazıl Küçük’ün Mormenekşe köyünü ziyareti öncesi köyde yaşanan heyecanı anlatan film o gece hepimizin kah gözlerini yaşarttı, kah gülümsetti ama en çok göğsümüzü kabarttı. Mormenekşe köyünde kültür sanat anlamında ve kadın dokunuşuyla gerçekleşen nadide güzelliklerden bir tanesine belki de en önemlilerindne birine örnekti o film. Galaya katılamayan insanlar durmadan filmin nerde gösterileceğini sorup duruyorlardı. Hınca hınç dolan festival alanı çıt çıkarmadan izledi filmi. Dr. Fazıl Küçük’ün oğlu da oradaydı. Hepimiz için unutulmaz bir andı. O filme ablamın, annemin ve oğlum rol alması da ayrı bir heyecandı ailem için.
İşin benim için duygusal tarafı:
Festivalde Bir Mormenekşe Masalı konsepti içinde eskilere ait bir futbol takımı fotoğrafına yer verdi Togay Menekşeli. O fotoğrafta babam da vardı. Ve en küçük Mormenekşe futbolcuları futbol okulunu temsilen sahneye çıktığında oğlum da sahneye çıktı. Arkada dedesi fotoğraftan ona bakıp gülümser ve gurur duyar gibiydi. Önde ise adını ve soyadını taşıyan torunu dedesinin tüm hayat boyu hizmet ettiği kulübün forması ile yürüyordu. Dedesinin emeklerinin boşa çıkmadığını kanıtlar gibiydi. Kırmızı-yeşil bayrak emin ellerdeydi.
Özel Ödül:
Mormenekşe Kadınlar Birliği emekçilerinden, belki de en yaşlı üyesi annem Rahme Balses’e sunulan özel ödül annem için büyük mutluluk oldu. O gece onu orda görünce gözyaşları içine alkışladım onu. İlerlemiş yaşına rağmen birlikte ve festivalde çalışan bu emekçi kadın bize yol açmış, hayatı bırakmamış ve Erşen ablam ve komitesi de onu unutmamıştı. Bu ince düşünceyi de annemle birlikte ayakta alkışlıyordum.
Enginar Likörü:
Enginar Yemekleri Yarışması artık bir marka haline geldi ve birbirinden özgün tatları ülkeye kazandırmaya devam ediyor. Bu yıl da tatlı kategorisinde ablam Nazime, Enginar Likörü ile 2. Oldu. Bence bu yine çok özel ve önemli tat kazanımıydı.
Görüldüğü gibi bu festival sıradan bir festival değil. Ne benim için ne de ülke için. Kurucuları arasında olduğum Mormenekşe Kadınlar Birliğinin birlik beraberlik içinde büyüyerek, Erşen ablam, komitesi ve tüm köylü ve elbette destek aldığı kurum ve kuruluşların da katkısı ile görkemli bir festival daha gerçekleştirdiler. İğne atsanız yere düşmeyecek kadar kalabalık olan Rafet El-Roman konseri ile son bulan festivalin elbette hepimizin gördüğü ve farekettiği ufak tefek noksan ya da hatalar vardır. Bunu da onlara daha iyiye gitmek için söylemek boynumuzun borcudur. Ancak genel fotoğrafı iyi okumak lazımdır. Amaç üzüm yemek olmalı, bağcıyı dövmeden.
Nice anı, nice kazanım, nice unutulmaz etkinlik kaldı geride. 10. Gurur yılında, küçük bir köyün büyük hikayesi yazıldı… Nicelerine hep beraber erişmek dileği ile…
(not: Fotoğraflar: Veral Çeliker)
