Genç TV’de Muazzez Gazihan’ın konuğu oldum.
Memleketin hallerini konuştuk, 1 saatlik program süresince.
- “Nasılsın?” diye sorulduğunda;
- “Memleket gibi” şeklinde verilen yanıtın “aslında çok kötüyüm” manasına geldiğini bir kez daha teyit ettik.
Programa katılan izleyicilerin paylaştığı görüşler tam da bu yöndeydi.
“Toplumsal direniş günlerinde çok daha zor günlerden geçmiştik” sözlerim teselli olmadı.
Çünkü herkes biliyor ki “zor ama eşittik” o zamanlar. Toplum olarak topyekün göğüslüyorduk zor şartları.
Şimdilerde, eskilerin deyimi ile “bir eli yağda, bir eli balda” yaşayanlar, rant düzeninde paraları istifleyenler var.
“Bu ülke adil olmadığı için yıkılacak” sözü her geçen gün bir kez daha doğrulanıyor.
Geçmişte “fukaralıkta bile eşit olanların” çocukları ve torunları şimdi bu rezil düzenin her türlü zulmüne maruz kalıyorlar.
Çoook uzun bir zamandan sonra memleketi terk etmek isteyenlerin sayısında ciddi bir artış var.
Bu topraklarda kendilerine bir gelecek göremeyen gençler birer birer gidiyorlar.
Gitmek için uğraşanlar da bir o kadar.
Kıbrıs Türkü değerli evlatlarını kaybediyor.
Yani kan kaybediyor.
***
“Memleketin durumu kötü” sözü sadece bir tespit değildir.
Psikolojik bir önyargı hiç değildir.
Yaşananlar, enflasyon, döviz artışı, hayat pahalılığına da bağlı değildir.
Bunun ötesinde “topyekün” bir kötülük var.
Anketlerde vatandaşa sorulan “ülkenin nasıl yönetildiğini düşünüyorsunuz” sorusuna, soruyu yanıtlayanların yüzde 94’ü “çok kötü” diyorsa orada büyük sorunlar var demektir.
Bu sorunlar sadece konjonktürel gelişmelerle izah edilemez.
“Dünyada enflasyon yükseliyor” diyerek bizdeki normalleştirilemez.
“Dünyada üretim ve tedarik zincirinde sıkıntılar var” diyerek hafifleştirilemez.
“Kıbrıs sorununda çıkmaza girildi” denilerek es geçilemez.
Umudun yitirilmek üzer olunduğunu herkes anlamalı artık.
***
Toplumlar umutları ile vardır.
“Kötü günlerden geçiyoruz ama kurtulacağız” umudu her türlü zorluğu aşar.
“Bu günler kötüdür fakat geleceğim bu topraklardadır” umudu her türlü sorunu katlanır hale getirir.
Toplumlar umutlarını yitirdiğinde yıkım sürecine girerler.
Umutlarını yitirdikleri için her kötülüğe açık hale gelirler.
Bence siyasetin ve dahi sivil toplumun öncelikli olarak ilgilenmesi gereken sorun budur.
“Umutlar en son ölür.”
Ve o aşamaya girmeden kesinlikle müdahale edilmelidir…
