Kış fena bastırmış.
Soğuk, insanın yüzünü ustura gibi kesmekte.
Şeherin ışıkları sönmüş.
Ortalık kapkara.
Sokaklarda kedi bile yok.
Kurşun sesleri deli ediyor kulakları.
Vakit, gece yarısına yaklaşmakta…
…
“Lekoşa’yı yakalım!..
…
7-8 kişiydiler.
Karargah Köşklüçiftlik’te bir apartmanda kurulur.
Acele adımlarla orada toplanırlar.
Yüzler asık.
Endişe hat safhada.
Kurşunlar duvarları döverken, şehrin kaderini konuşmaktalar…
…
Çağlayan çoktan düşmüş.
Mücahitler geri çekilmiş.
Çağlayan karargahını hisarın karşısındaki Gülbahar’ın kahvehanesine kurmuşlar.
Ya diğerleri de düşerse?
Eller titrek.
Namlular soğuk.
Lefkoşa düşmek üzere!..
…
Köşklüçiftlik’teki karargah denilen yer, Şemsi Kazım’ın Apartmanı.
Bayraktar orada.
Sonra diğerleri de geliyorlar.
Tarih 25 Aralık 1963.
Rumlar dört koldan saldırmış.
Lefkoşa dışında kalan bölükler zorda.
Ne yapmalı?
Bu gidiş gidiş değil.
Cephane az, insan az.
Ahali birbirlerinin evinde toplanmış, ne olacağını beklemekte.
Ya Rumlar ta içerilere kadar girerse?
Tek tek geri çekilirse bölükler?
Endişe ile birlikte bilinmezlik…
…
Lefkoşa yakılabilir miydi?
…
Ay yok, aydınlık yok!
Vakit ilerliyor.
Gecenin yarısı.
Karargahta tartışmalar başlıyor.
Herkes bir şeyler söylemekte.
İhtimal kent bu gece düşecek.
Vuruşarak mı?
Teslim olarak mı?
Yoksa, mukavemet edilebilir mi?
…
Karamsarlık hakim…
…
İçlerinden en deneyimlilerinden biri atılıyor ve,
“Lefkoşa’yı yakalım, zaten bizim kaybedecek bir şeyimiz yok. Onlar da her şeyini yitirsinler…” diyor.
…
“Çok somut ve ciddi bir öneri” olarak değerlendiriliyor bu?
Bazıları, Nero’nun Roma’yı yakma hikayesini hatırlıyor…
…
Bir anda sessizliğe gömülüyor ortalık.
Olur mu acaba?
Gerçekten Lefkoşa yakılsın mı?
Bu noktaya mı gelindi?
Ya hat, ya bat mı?
…
Ya yaksalardı?
Yakacak olsalardı nasıl yakacaklardı şeheri?
Güneyi de kuzeyi de mi?
…
Düşünüyorlar ama,
Sonra vazgeçiliyor bu fikirden…
…
Ve Lefkoşa böyle kurtuluyor!..
…
(Not: Bilgiler, Ayios Sipiridon’un Çanları /Mehmet Ali Tremeşeli’nin Anıları adlı kitaptan derlenmiştir.)
