Aydınlığı az, loş bir odada yazı yazmak bir ışık hüzmesinde süzülüp yol almak gibidir.
Böyle ortamlarda noktalama işaretlerinin ya da dilbilgisi kurallarının hiç önemi yoktur…
…
Bir kitapta geçer, mesele şöyle:
“Roma-Germen İmparatoru Sigismond halka konuşurken bir dilbilgisi hatası yapmış. Biri kendisini uyarınca da şu cevabı vermiş: Ben Roma İmparatoruyum, dilbilgisine de hükmederim.”
…
Yazar, Roma İmparatorunun hikayesini şu görüşü nedeniyle açıkladı:
“Hissettiklerini düşünmeyi bilmeyenler, bırakalım dilbilgisine uysunlar. İfadelerine hakim olanlar ise tersine, dilbilgisinden kendi bildikleri gibi yararlansınlar.”
…
Eski bayramları yaşayanlar için o anılar bir ışık hüzmesi gibi zihinlerinde yer eder.
Eski bayramlar, dilbilgisi kurallarına sıkı sıkıya bağlı kalıp yazılan yazılar gibiydi.
Hata kaldırmazdı!
Bayram hazırlıkları aylar öncesinden başlardı.
Bayramın gerektirdiği dini ve geleneksel adetler mutlaka yerine getirilirdi.
Bayram yerleri bir ahenk içinde düzenlenir; hısım akraba, eş dost ziyaretleri aksatılmadan yapılırdı.
Ne nokta atlanırdı ne virgül; her şey yerli yerinde olurdu…
…
Sonradan her şey değişti.
Alışılagelmiş adetler, dilbilgisine dikkat edilmeyen yazılara benzedi.
Herkes kendisinin imparatoru oldu ve hayata kendisi hükmetmeye başladı…
…
Eski ile yeni arasında genel bir doğru veya yanlış aramak doğru olmaz.
Her dönem kendi koşullarında yaşanır.
Kim kendini nasıl hissediyorsa hayatı o şekilde yaşamak ister…
…
Kimisi aydınlıkta yazı yazmayı sever, onun için vakit o vakittir, kimisi loş ortamlarda.
Kimisi dilbilgisi kurallarına adamakıllı bağlıdır, kimisi için hissettiklerini anlatabilmek yeterlidir…
…
Yarın (bugün) bayramın birinci günüdür ve eski bayramlarla bugünkü bayramları yaşayan biri olarak kafamın içinde anlam veremediğim bir ışık hüzmesi var…
