Sene 1925.
O yıllarda Ahmed Raşit Bey tarafından “Doğru Yol” adlı gazete çıkarılmaktadır.
Anlatılanlara göre Raşit Bey gazetesinde dönemin Evkaf Murahhası Musa İrfan Beye karşı bir yazı kaleme alır. (Adı geçen Evkaf Murahhasının kabri Yeni Cami avlusunda bulunuyor.)
O yazının yayınlandığı günlerde Raşit Bey Sarayönü civarında yürürken üzerine Musa İrfan Beyin taraftarı olduğu anlaşılan Ahmed Barutçu (17 Ahmed) isminde biri elinde bir değnekle Raşit Beye saldırır ve onu orada iyice darp eder.
Bu olay Harid Fedai’ye göre gazetecilere karşı girişilen ilk darp olayıdır. (Geniş bilgi: Bülent Fevzioğlu, Kıbrıs Türk Basın Tarihinde 100 yıllık Basın davaları… Düşünce Suçları, Cilt I.)
…
Konu mahkemelik olur.
Saldırı olayı birçok insanın gözü önünde olmasına rağmen, sadece iki hayat kadını cesaret gösterip Raşit Bey lehine tanıklıkta bulunurlar.
17 Ahmed para cezası alır, bunun yanında Raşid Beye bir de pantolon parasını ödemekle yükümlü kılınır!
…
Darp olayı haberini veren dönemin Vatan gazetesinin dediği gibi sadece “iki aşüfte”, yani hayat kadını…
…
O iki hayat kadınının kaybedecek neyi olabilirdi ki?
O kadar insan niye köşesine çekilmişti?
Buna sebep, dönemin büyük ihtimal Evkafçı diye bilinen ve öte yandan buna karşı olanların arasına girip ya da haklıdan yana taraf tutup başlarını belaya sokup sokmama meselesi olsa gerekti.
Bu olay üzerinden genelleme yapmak belki doğru olmaz ama ahalinin kafası iyice karışıktı; neyin doğru neyin yanlış olduğu, hangi yolda yürünürse haklarında selametle bir gelecek olacağı konusu karanlık bir tünele girmek gibiydi…
…
İngiliz döneminde ada Türklerinin tarihi bugünkü Kıbrıs Helenleri ile iç içe olmakla birlikte, ayrı toplumsal özellikler gösterir ki bu Kıbrıslı Helenler için de geçerlidir.
Üstelik toplumlarda görülen ayrı özellikler de birbirine benzemekteydi.
Her iki kesimin ayrı “ülkü”leri vardı ve odaklandıkları nokta buydu!
Bu odak noktaları eninde sonunda iç içe geçmiş birlikte sürdürülen hayatı da gün gelecek ayıracaktı.
Dünya umurlarında değildi!
Daha doğrusu bildikleri bundan ibaretti ve tepeden tırnağa bu ülkülerle donatılmışlardı; başka yolları yoktu!
İki hayat kadını kadar cesur da değillerdi.
Bu bakımdan İngiliz gibi madrabazlığı centilmenlikle kurgulayıp pazarlayan bir zihniyetin elinde bölük pörçük edilmeleri çocuk oyuncağıydı; her iki taraf da bölünüp parçalanmaya müsaitti!
…
Günümüzde kurgulanan ayrıştırıcı görüşler o dönemlerin uzantısıdır.
Üstelik 17 Ahmed’ler dışarıdan da ithal ediliyor!
