KKTC’de 2020-21 öğretim yılının çok büyük bir bölümü, online veya uzakta eğitim ile geçti. Ekim-Aralık ayları arasında seyrekleştirilmiş yüz yüze eğitim dışında bugüne kadar eğitim bilgisayarlara, tabletlere ve telefonlara bağımlı kaldı. Öyle görünüyor ki bu öğretim yılının sonuna kadar bu şekilde devam edecek. 12’nci sınıflarda devam eden yüz yüze eğitim de yeterli katılımın olmaması nedeniyle tam randıman alınamıyor. En azından devlet okullarında durum bu…
Böylesi bir ortamda ölçme ve değerlendirme nasıl yapılacak, yapılsa bile ne kadar sağlıklı olacak? Bunları düşündüğümde öğretim yılı sonunda yaşanacak kaos aklıma gelmiyor değil…
Geçtiğimiz hafta İngiliz basınına yansıyan bir haberde, online eğitimde “hiç veya çok az” öğrenme gerçekleştiği yazıyordu. Açıkçası benim beklentimin altında bir sonuçtu bu… Araştırmayı yapanın Oxford Üniversitesi olması o araştırmanın güvenilirliğini artırıyor elbette… Araştırmacılar Hollanda’da yapılan bu araştırma ve sonuçlarının İngiltere için de geçerli olduğunu duyurdular.
Şimdi düşünüyorum da Hollanda’daki internet erişim hızı, çocukların elindeki bilgisayar, tablet ve benzeri araçların kalitesi, online eğitime olan yakınlığını yan yana koyduğumuzda ve bunu KKTC ile karşılaştırdığımızda bizde böyle bir araştırma yapılsaydı acaba sonuç ne çıkardı?
Özellikle ilkokullarda gerek online gerekse uzaktan eğitim şeklinde yapılan uygulamalarda öğretmenlerin insanüstü bir gayret gösterdiklerini bizzat kendim öğretmenlerle konuştuğum için biliyorum. Ancak tüm bunlar öğrenmede ne durumda olduğumuzu bilmemize yeterli değil.
Online eğitimde ölçme ve değerlendirmenin zor olduğunu biliyoruz. Bununla ilgili eğitimi yönetenlerin bilimsel bir çalışması da yok. Dolayısı ile ne durumda olduğumuzu bilmemiz biraz zor. Sadece öğretmenlerin gözlemleri ve söyledikleri üzerinden bir değerlendirme yapılabilir.
Oxford Üniversitesi’nin yaptığı çalışmada Hollanda’da bile gelir ve eğitim düzeyi düşük ailelerin çocuklarının online eğitim sürecinde daha dezavantajlı oldukları ve kayıplarının diğer çocuklara göre daha fazla olduğu ortaya çıktı.
Bu sonucu KKTC üzerinde okumakta yarar var. KKTC’de de durumun bundan farklı olmadığını düşünüyorum. Düşünün ki bu süreçte hiç bilgisayarı olmayan çocuklar oldu. İşsizliğin arttığı, ekonominin dibe vurduğu bir ortamda gelir düzeyi düşük bir ailenin çocuklarına bilgisayar, tablet gibi araçları alması pek mümkün olmadı. Bu süreçte ne yazık ki dünyada olduğu gibi az gelirli ve eğitim düzeyi düşük ailelerin çocukları KKTC’de en mağdur olan, online eğitimden an az yararlanan kesim oldu.
Oxford Üniversitesi’nin yaptığı çalışmayı yürüten Dr. Per Engzell ve Arun Frey ve Mark Verhagen, bulguların ‘korkunç’ olduğunu söylemesi sanırım eğitim açısından en korkunç olanıydı.
KKTC’de içinde bulunduğumuz öğretim yılı ve geçtiğimiz öğretim yılında önemli kayıplar var. Önemli olan bunun farkında mıyız yoksa değil miyiz?
Esas üzerinde konuşulması gereken bu kayıpların nasıl giderileceğidir. Bunun üzerinde kafa yormak gerekir. Eylül’de başlayacak öğretim yılında gün içerisindeki eğitim süresini uzatmaktan tutun da, belki de sınıf tekrarını bile tartışmak gerekecek.
Sonuç itibarı ile bir şey yapmalı…
