Kıbrıslının enteresan bir özelliği vardır.
Başedemeyeceği kadar büyük sorunlarla karşılaştığında ilk yaptığı iş en yakınındakilerini acımasızca eleştirmek ve saldırmaktır.
“Dost tırmağı” derin ben buna.
Suçlayarak, iz bırakacak şekilde yaralayarak ortaya çıkan sorundan kurtulacağını zanneder Kıbrıslı.
Veya yansıtarak sorumluluktan uzaklaşacağını.
Bu topraklarda “Mea Culpa” diyenini duymadım hiç.
“Suç bende”
Özür dilerim bu kabahati ben işledim” diyenimiz yoktur.
“Kabahat samur kürk olsaydı bile kimse giymek istemezdi” atasözü bizim için söylenmiştir sanki.
Yaşamının son deminde sorulan sorulara da samimi yanıtlar vermekten acizdir buranın insanları.
“Nerde pişmanlık duydunuz” sorusunda mutlaka kendini yanıltan birilerinin öyküsü anlatılır.
Ama isim verme dürüstlüğünden de kaçınılır.
***
Mea Culpa Latince bir deyimdir.
Kabahat bendedir, suç benimdir anlamında kullanılır.
Deyimin meşhurluğu hukuk literatürüne girmesindendir.
Roma hukukunda suçu üstlenmenin insani bir yönü olduğu düşünülürdü.
Ve elbette bağışlamayı devreye sokardı.
Bizde kimse bağışlanmayı istemiyor çünkü kimse kabahatli olduğunu düşünmüyor.
Hastalıklı ego en iyisini bilir ve herkes en iyisini yapar.
Hatalar geriye kalanların ürünüdür.
***
Yaşadığımız son süreç tam da buna benzer bir psikolojik ortam yarattı.
Kıbrıs Türkü en değerli varlıklarını bir bir yitiriyor.
Elinin altından bir vatan kayıp gidiyor.
Fakat herkes biribirini tırmalamakla meşgul.
Herkes suçlunun kim olduğunu bağırıyor yüksek sesle.
İşaret parmakları hep başkalarını gösteriyor.
Kimse çıkıp da “suç bende” diyemiyor.
***
İç düşmanlar, dış düşmanlar, sorunlar felaketler hiçbirşey bir halkın yokolmasına yol açamaz.
Eğer kendi istemezse.
Eğer kendi irade zafiyetine düşmezse.
İrade zafiyeti idare zafiyetine yol açmazsa.
Kimse Mea Culpa diyemiyor ama tarihin kılıç kadar keskin deneyimleri bize Appius Cladius Caecus gerçeğini hatırlatıyor.
Her halk kendi kaderini yazar.
Kaderimizi yazıyoruz ve kendi kendimizi siliyoruz bu topraklardan.
Sildikçe de yokoluyoruz.
Mea Culpa diyemeyenlerin trajik öyküleri kalacak geride…
